Δείπνος Μυστικός

Παιδιού δακρύων σταλαγμός, μια συντριβή ακόμα,
μια ψυχισμού κατάρρευση σε κίνηση αργή
κι αντίκρυ στ’ άδειο βλέμμα του μάνας ψυχή και σώμα
σε τελετή παράδοσης σε ουρανό και γη.

Στο αιχμηρό συναίσθημα του παιδικού του τρόμου
αργά συγκαταλέγεται κι ο αποχωρισμός,                             
ψυχής πορεία που ‘μεινε μες στα μισά του δρόμου,
σβήνει σαν άστρο π’ άφησε για πάντα ο φωτισμός.
Κατολισθήσεις αξιών πόρτα ζωής σφραγίζουν,
λόγια χωρίς απόκριση το σώμα ξενυχτούν,
χέρια στο αίμα παιδικά αγκάλη σχηματίζουν,
στερνές ανάσες μητρικής αγάπης να γευτούν.

Ορφανισμός υιοθετεί ακόμ’ ένα λουλούδι,
σ’ άγονο μέρος της ζωής να μεταφυτευτεί
και να ματώσει τα φτερά η λύπη σ’ αγγελούδι,
στην ερημιά για να πετά του κόσμου την καυτή.

Ποιος συλλογιέται άραγε σαν χάνεται μια μάνα
πόσο φτωχαίνει ο κόσμος μας, σαν κόβεται κλαδί
από το δένδρο της ζωής και γίνεται τσιγγάνα
παιδιού ψυχή σε σκοτεινιά, στοργής να βρει δαδί;                             

Ποιος του πολέμου τις πληγές σ΄ όλη τη γη σκορπάει
και σε ζωής αφαίρεση μιας μάνας συναινεί,
όταν στο ένα χέρι του μικρό παιδί κρατάει,
της φρίκης τ΄ άλλο χέρι του τα νήματα κινεί;

Πόσο ακόμα άνθρωπος θάνατο θα σκευάζει
και αίμα θ’ ανταλλάσσεται με πλούτο υλικό;
Ως πότε τα αργύρια θα στρέφουν το γρανάζι
π’ αναπαράγει φίλημα σε δείπνο μυστικό;

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ
Ζ' πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες"
Αθανάσιος Τρίψας (Αίγιο)