Αντί στεφάνου, επικήδεια απο καρδιάς κατάθεση από τη Λίτσα Δημητρίου-Βλάικου για τη σπουδαία εκλιπούσα δασκάλα και όχι μόνο της Αλοννήσου, Ζωή Τσίτσα

Αχ Ζωή! Αχ βρε Ζωή μας την έκανες... Και ας λένε πως τα ονόματα, το όνομα του καθενός μας κουβαλάει τη δική του δυναμική.


Το όνομά σου, Ζωή, δεν ανέκοψε τη θανατηφόρα απειλή της αρώστιας σου. Σχήμα οξύμωρο έκανε ο θάνατος με τ' όνομά σου, σπουδαία μας δασκάλα!
Εσύ όμως εδώ κι ένα χρόνο έδωσες παλικαρίσια και αξιόπρεπα έναν αγώνα διαφορετικό απ' αυτούς που ήξερες να δίνεις, έναν αγώνα άνισο. Στις μάχες όμως, όπως ξέρεις, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος!


Κι έτσι σήμερα είμαστε όλοι εδώ, στη δική σου σύναξη εκφοράς, σαν σε συνέλευση βουβή, με ηχηρό το βαρύ πένθος για την πρόωρη και αμετάκλητη αποχώρησή σου απ'τα εγκόσμια.


Κι αν  κάτι παρήγορο μπορώ να πώ, μίσεψες για κει "ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός"


Κι αν όλοι οι εκλιπόντες αφήνουν το κενό τους, το κενό της δικής σου απουσίας, Ζωή, θα είναι δυσαναπλήρωτο τόσο για τους στενά δικούς σου ανθρώπους, όσο για την κοινωνία ολόκληρη της Αλοννήσου.


Με διαφορά ενός χρόνου μας έφερε η εκπαιδευτική μας ιδιότητα σ'αυτό το διαμάντι των Σποράδων, που τόσο πολύ αγαπήσαμε κι εσύ κι εγώ ώς τόπο μαζί και με το περιεχόμενό του.


Νιώθω να πορευτήκαμε βίους παράλληλους.


Στενή παρέα δεν κάναμε, τα αισθήματα φιλίας και αλληλοεκτίμησης, το νιώθαμε κι οι δυό πως ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένα.


Κι όταν βρισκόμαστε είχαμε ν' ανταλλάξουμε μόνο κουβέντες ουσιαστικές.


Στην τελευταία μας αμήχανη, ομολογώ, συνάντηση τη μέρα της Πρωτομαγιάς, μεταξύ άλλων καταλήξαμε σε ανταλλαγή φιλοφρονήσεων για την από ψυχής προσφορά μας στα σχολεία της Αλοννήσου, η καθεμία από το δικό της μετερίζι.


Παραδεχθήκαμε πως το παιδαγωγικό αλισβερίσι με τα παιδιά της Αλοννήσου είχε τη δική του ιδιαίτερη βαρύτητα και ευαισθησία, γιατί αυτό το νησί έμελλε να είναι για μας το δεύτερο αγαπημένο μας χωριό, και οι μαθητές μας, κάτι σαν τα παιδιά μας, σαν προέκταση της οικογένειάς μας.


Πολλοί από τους μαθητές μας Ζωή, σήμερα είναι κοντά σου για το "ύστατο χαίρε".


Σου τόνισα εκείνη τη μέρα, πως πρέπει να είσαι υπερήφανη, γιατί εσύ το ρόλο της σπουδαίας δασκάλας τον εξακτίνωσες κι έξω από το σχολειό, κι έξω απ' το σπίτι σου.


Γιατί ήξερες μοναδικά να δίνεις απλόχερα, να συνδράμεις πρόθυμα, να στηρίζεις, να ενθαρρύνεις, να συμβουλεύεις και να καθοδηγείς.


Κατέθετες την ψυχή σου σ' ό,τι καταπιανόσουν, χωρίς να φείδεσαι κόπου και χρόνου.


Πάντοτε στις επάλξεις, έτοιμη για προσφορά δίπλα στις αγωνίες των άλλων. Το πάθος σου παρόν μ' όλα τα κύτταρά σου.


Η αποτελεσματικότητα σου, η ευστροφία, η επαγγελματική σου επάρκεια κι ευσυνειδησία, η ταχύτητα με την οποία διεκπεραίωνες τα πάντα, αποτελούσαν σπάνια χαρακτηριστικά που εγγυούνταν την επιτυχία.


Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες δεν τους έστηνε ποτέ η ψυχή σου εμπρός σου. Κι αν υπήρχε ανάγκη "χόρευες και πάνω στο φτερό του Καρχαρία".


Μηνύματα ποιητικά που έβρισκαν απόλυτη απήχηση στο δικό σου ευθύβουλο και ασυμβίβαστο ταμπεραμέντο σου.


Κοιμού εν ειρήνη, αγαπημένη μας Ζωή. Στην παράσταση της ζωής έπαιξες καλά τους ρόλους που σου έλαχαν.


Υποδειγματική σύζυγος, συμπαραστάτης, συνοδοιπόρος του Πέτρου.


Στοργική ΜΑΝΑ, αξεπέραστο πρότυπο, ισόβια παρακαταθήκη για τα δυο σου υπέροχα παιδιά, τη Θεοδώρα σου και την Ιωάννα σου.


Κοιμού εν ειρήνη Ζωή, η ευθύτητα και η δύναμη του χαρακτήρα σου, η προσφορά σου, ο χειμαρρώδης λόγος σου σ' έχουν καταστήσει ίσως την πλέον εμβληματική μορφή του νησιού που τόσο αγάπησες.


Κοιμού εν ειρήνη, το πέρασμά σου από τη ζωή ήταν αεράκι ποιοτικό.


Είμαι σίγουρη ότι εκεί στη γειτονιά των αγγέλων που μίσεψες, σε περιμένει μια έδρα σχολική να τους μαζέψεις όλους και να τους δασκαλέψεις με τον τρόπο τον μοναδικά δικό σου.


Είμαι σίγουρη πως και οι άγγελοι θα στήσουν γύρω σου γαϊτανάκι με ήχους μουσικούς να σου γλυκάνουν την ψυχή για τα κρυφά παράπονά σου.


Να είσαι σίγουρη Ζωή, ότι κι εμείς θα σε θυμόμαστε ώς αντανάκλαση στο χαμόγελο της Θεοδώρας και της Ιωάννας σου. Κι αν ένα "ΓΙΑΤΙ" συνοδεύει πάντα κάθε θάνατο, ένα πελώριο "ΓΙΑΤΙ" θα συντροφεύει τα αξιολάτρευτα παιδιά σου, ώσπου ο χρόνος να δράσει με το δικό του αναλγητικό.


Α! και πού' σαι, επειδή τίποτα πιο σίγουρα δεν είναι στη ζωή απ' το θάνατο, κράτα μια θέση και για μας, στρώσε τραπέζι πλούσιο, με θέα τα καλά επίγεια! Καλό σου ταξίδι, φίλη Ζωή!


Δύναμη και κουράγιο στην οικογένειά σου.


Και για τον επίλογο θα σου αρέσουν φαντάζομαι οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη:


"Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ
Κι ένα σπίτι στη θάλασσα
να'χω ρίξει μες στ' άπατα μια ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ"