Μοναχογιέ των στεναγμών και της πικρής σελήνης,
λάμψη εσύ των αστεριών που λάμψη τους βαθύνεις…
Φασκόμηλο κι αγριοπανσές σου πλέκομαι στεφάνι,
το αίμα μου χαμόμηλο και στο γλυκοξανθίζω.
Χαϊδεύω τα μαλλάκια σου σαν μάνα που σε χάνει,
στα πόδια σου πατημασιά, γουβίτσα που ανθίζω.
Στείλε με τ’ ουρανού πουλί, της θάλασσας το ψάρι,
σεντόνι μοσχομύριστο απ’ τ’ άσπρο σου κλινάρι,
να τυλιχτώ, να ζεσταθώ, δίπλα σου να πλαγιάσω
και στου κορμιού σου τη φωτιά για να γλυκοκουρνιάσω…
λάμψη εσύ των αστεριών που λάμψη τους βαθύνεις…
Φασκόμηλο κι αγριοπανσές σου πλέκομαι στεφάνι,
το αίμα μου χαμόμηλο και στο γλυκοξανθίζω.
Χαϊδεύω τα μαλλάκια σου σαν μάνα που σε χάνει,
στα πόδια σου πατημασιά, γουβίτσα που ανθίζω.
Στείλε με τ’ ουρανού πουλί, της θάλασσας το ψάρι,
σεντόνι μοσχομύριστο απ’ τ’ άσπρο σου κλινάρι,
να τυλιχτώ, να ζεσταθώ, δίπλα σου να πλαγιάσω
και στου κορμιού σου τη φωτιά για να γλυκοκουρνιάσω…