Ας τρέξει λίγο η μνήμη μας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής σ εκείνους που αγωνίζονταν έναν αγώνα άδολο για μια καλύτερη ελεύθερη Ελλάδα.
Σε μια εποχή που όλα έχουν ισοπεδωθεί και το μόνο που έχει σημασία είναι το χρήμα, είναι ανάγκη μεγάλη, να στρέψουμε το βλέμμα προς κάθε αθώο ήρωα που αγωνίστηκε μόνο για τα ιδανικά του και όχι για τα προσωπικά του οφέλη... Κι ευτυχώς η Ελλάδα μας έχει τέτοιους άδολους αγωνιστές! Ο ήρωας έτσι κι αλλιώς υψώνεται πάνω, πολύ πιο πάνω από έναν κοινό θνητό. Κι αυτό γιατί ήρωας είναι αυτός που υπερασπίζεται τις αρχές του! Και δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη έχει για συνώνυμα τον ημίθεο, τον υπεράνθρωπο, τον γενναίο, τον ανδρείο, τον τολμηρό, τον αντρειωμένο, το παλικάρι, τον ατρόμητο,τον λεβέντη, τον άντρα, το πρότυπο.
Θυμόμαστε σήμερα σε μια εποχή που έχουμε δυστυχώς νοσταλγούς της χούντας, αυτές τις μελανές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Την κατάργηση της Ελευθερίας, τις φυλακές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος. Όμως ευτυχώς για μας, αυτή η επταετής κατάλυση της Δημοκρατίας, πυροδότησε τη δημιουργία ενός όχι μόνο πολιτικού, αλλά και λογοτεχνικού και μουσικού αντιστασιακού μετώπου.