Πάνω κάτω η Πατησίων...

Η Κατερίνα Γώγου ξαναβρήκε τους φίλους της

H Eφημερίδα των Συντακτών / ΑRΤ

Η πολυσυλλεκτική έκδοση «Πάνω κάτω η Πατησίων» θυμίζει μια ασυμβίβαστη γυναίκα που έγραφε υπέροχη ποίηση

Για τον καλό της φίλο Αντώνη Καφετζόπουλο ήταν η Ζαν Ντ’ Αρκ της Πατησίων. Για τον φιλόλογο και συγγραφέα Γιώργο Μπαλούρδο θα μείνει πάντα η μικρή και οργισμένη Ρόζα Λούξεμπουργκ των Εξαρχείων. Για τους νέους του ’70 και του ’80 ήταν η φωνή της αγανάκτησης, της επανάστασης, της σκοτεινής τους πλευράς. Ηταν ηθοποιός, αλλά και ποιήτρια. Δεν ήθελε να ανήκει κάπου, αλλά ένιωθε τα Εξάρχεια σπίτι της. Οι στίχοι της ήταν σκληροί, αλλά η ίδια είχε μια απέραντη ευαισθησία. Εγραφε για την αγάπη, αλλά ακόμα και το πιο ερωτικό της ποίημα ξεχειλίζει από μίσος, θρήνο.

Ασυμβίβαστη και αυτοκαταστροφική, η Κατερίνα Γώγου κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα ξανά ανάμεσά μας μέσα από την έκδοση «Πάνω κάτω η Πατησίων – Οι όψεις της μοναξιάς της Κατερίνας Γώγου και 20 μελοποιημένα ποιήματά της». Πρόκειται για...
μια πολυσυλλεκτική έκδοση που υπογράφουν ο Αγγελος Σφακιανάκης (παραγωγός) και ο Γιώργος Κορδέλλας (σκηνοθέτης) και στην οποία περιέχονται κείμενα που έγραψαν για την ίδια φίλοι της (Ολια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, κ.ά.), μελοποιημένα ποιήματά της από τους Πάνο Κατσιμίχα, Βάσω Αλαγιάννη, Κώστα Χαριτάτο, Τάκη Γραμμένο, Ηλία Λιούγκο, Κ. Βήτα, Λόλεκ, ένα καλοδουλεμένο βιογραφικό της από τη Θωμαΐδα Ουζούνη και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

«Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Ομως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπά της», γράφει ο πρώην σύντροφός της, Γ. Κορδέλλας.

Αύριο, Τετάρτη, ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι Αγγελος Σφακιανάκης και Γιώργος Κορδέλλας 
θα βρεθούν στο PassPort του Πειραιά (8.30 μ.μ.) για να παρουσιάσουν το βιβλίο. Τα μελοποιημένα ποιήματά τους ερμηνεύουν οι Σαβίνα Γιαννάτου, Τάσος Ρωσόπουλος, Τάκης Γραμμένος, Λόλεκ, Βαγγέλης Μαρκαντώνης, Βασιλική Καρακώστα, κ.ά. Ποιήματα θα διαβάσουν οι Μυρτώ Αλικάκη, Ιωάννα Παππά.

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου 1940. Ξεκίνησε να εμφανίζεται σε παραστάσεις και ταινίες από παιδάκι. Απολαυστική στους δευτεραγωνιστικούς ρόλους τη χρυσή εποχή της Φίνος, έπαιξε σε δεκάδες ταινίες. Ηταν η Λαζάρου στο «Ξύλο βγήκε απ” τον Παράδεισο», η Κλειώ στο «Νόμος 4000», η Ντιάνα στο «Δεσποινίς διευθυντής», η Παγώνα στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», η Σίσσυ στο «Μια τρελή, τρελή οικογένεια». Τη δεκατία του ’70 κάνει πολύ θέατρο, αλλά από το 1979 και μετά εγκαταλείπει τα πάντα και αφοσιώνεται στην ποίηση.

Το χαριτωμένο κορίτσι του ελληνικού κινηματογράφου ήταν, τελικά, ένα μελαγχολικό πλάσμα με αντισυμβατικό χαρακτήρα, ραγισμένη καρδιά, οργισμένη γραφή. Το 1980 κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο, «Τρία κλικ αριστερά». Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ έχουν τον πρώτο λόγο, οι πληγές της φανερώνονται, στην κουβέντα μπαίνουν η αναρχία, η οργή, η αμφισβήτηση. «Τα τραύματα μιας ευαίσθητης ψυχής, μιας πληγωμένης ψυχής που δεν αναισθητοποιήθηκε, ήταν συσσωρευμένα. Και η πίκρα και το γαμώτο έβρισκαν διέξοδο στα ποιήματά της. Τα όνειρα για έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο γίνονταν οργή, οι λέξεις ήταν ξυραφιές, μνήμες, κραυγές, ύβρεις, δάκρυα», γράφει ο Γ. Κορδέλλας.

Ακολουθούν οι συλλογές «Ιδιώνυμο» (Καστανιώτης, 1980), «Το ξύλινο παλτό» (Καστανιώτης, 1982), «Απόντες» (Καστανιώτης, 1986), «Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών» (Καστανιώτης, 1988), «Νόστος» ( Λιβάνης,1990).

«Η Κατερίνα ξέρει, όπως και ο Νικόλας Ασιμος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος και άλλες ασυμβίβαστες υπάρξεις που την περιτριγύριζαν, ότι αντί να ζήσει κανείς μια μίζερη και ανελεύθερη ζωή, μια ζωή κονσερβοποιημένης ευωχίας, καλύτερα ο τραγικός, υπαρξιακός αυτοεγκλεισμός τής κάθε συνειδητής ύπαρξης. Η δραματική, ριψοκίνδυνη υπέρβαση προς άλλες μορφές μεταφυσικών διεξόδων από τον πόνο και την απόγνωση που επέλεξε χωρίς επιστροφή θεωρώ ότι δεν της απέδωσαν το γαλήνιο τέλος που θα επιθυμούσε», γράφει ο Γ. Μπαλούρδος.

Το τέλος ήρθε στις 3 Οκτωβρίου 1993, μόλις στα 53 της χρόνια. Αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ. Δεν εξεπλάγησαν πολλοί. Για το τέλος μιλούσε συχνά: «Πάει. Αυτό είταν. 
Χάθηκε η ζωή μου φίλε 
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
 βρώμικα τζάμια 
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
 Αρχισα να γέρνω
 σαν εκείνη την ιτιούλα 
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
 Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. 
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα».

Μ.Κ.

www.efsyn.gr/