Σπύρος Κοσμάς / Μια κουβέντα, μια ιστορία..!

Αύγουστος, μελτέμια, φουσκωμένα πανιά, απέραντο γαλάζιο… Αυτή την εποχή συναντήσαμε πάνω στον "Γλάρο Κ." τον πολυτάλαντο Σκοπελίτη Σπύρο Κοσμά και είχαμε μια συζήτηση μαζί του 

«Γεννήθηκα στη Σκόπελο -μας λέει ο Σπύρος αρχίζοντας την κουβέντα μας- και ο παππούς μου είχε εδώ μπροστά στο κτίριο του Δημαρχείου τρία καΐκια. Βρέθηκα από μικρός στη θάλασσα, αφού ο παππούς και οι μπαρμπάδες μου, που ήταν ψαράδες, με παίρνανε από 8 - 10 χρονών στο καΐκι και εγώ καθόμουν στην αγαπημένη μου θέση, την λαγουδέρα, να κρατάω  το τιμόνι, νύχτα «πάνω» στα ψάρια, στα δίχτυα. Περνούσαμε δε μέσα από τα βράχια και τα αβαθή γιατί όπως έλεγε ο παππούς μου οι ψαράδες πρέπει να ξέρουν τους δρόμους της θάλασσας και όχι να πηγαίνουν από τα ανοιχτά χάνοντας χρόνο.

Το 1966, πιτσιρικάς τότε 10 - 11χρονών, που δούλευα σερβιτόρος στον μπάρμπα Γιάννη το Λεμονή, εδώ που είναι σήμερα ο Γαρύφαλλος, ήρθε εκείνη τη χρονιά από την Αμερική  ο Σάββας ο Γεωργίου με ένα μικρό ξύλινο ιστιοφόρο 8,5 μέτρα περίπου,  χωρίς μηχανή. Λέγανε τότε ότι ήταν ο πρώτος Έλληνας που τόλμησε κάτι τέτοιο. Εδώ να πούμε για όσους δεν ξέρουν ότι ο Σάββας Γεωργίου είναι θείος του γνωστού ζωγράφου Απόστολου Γεωργίου. Ο Σάββας ήταν ωραίος τύπος και αγαπητός και κολλητός φίλος με τον Βαγγέλη το Χανά και με τον Γιώργο τον Φραντζέσκο που είχε το μηχανουργείο.

Όταν έφτασε με το ιστιοπλοϊκό εδώ, το λιμάνι ήταν άδειο και ήταν ο μόνος με κότερο στο νησί, συνήθιζε δε να βγαίνει, όταν είχε ωραίες βραδιές, βόλτα μέσα στο λιμάνι, με το απόγειο και μια από αυτές τις βραδιές με πήρε βόλτα κι "έμεινα χάσκοντας", γιατί ταξίδευε τόσο γλυκά και τόσο ωραία και επιδέξια που καταγοητεύτικα. Εκείνο ήταν το πρώτο "βάπτισμα του πυρός"…

Το "Γλαρόνι"

Στις αρχές του '70 έρχεται στη Σκόπελο ένας Βέλγος. με τα παιδιά του οποίου είχα φιλία και με έβαλε στην ιστιοπλοϊκή βάρκα που είχε και μ' έμαθε ιστιοπλοΐα, δημιουργώντας μου ένα ακόμα κίνητρο, ώστε το 1974 να αγοράσω το δικό μου ιστιοπλοϊκό βαρκάκι από τη Λεωφόρο Συγγρού και συγχρόνως να γραφτώ στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Γλυφάδας όπου κάθε Κυριακή, το έριχνα στη θάλασσα κι έκανα ιστιοπλοΐα. Ένα χρόνο μετά το φόρτωσα  στο "Θήρα", που ήταν τότε στη γραμμή και το έφερα στη Σκόπελο και τα καλοκαίρια κάθε μεσημέρι το πρόγραμμα είχε ιστιοπλοΐα. Τόσο δε ήταν το πάθος μου, που δούλευα σερβιτόρος στον πατέρα μου και τα μεσημέρια δεν πήγαινα να ξεκουραστώ, αλλά έτρεχα κατευθείαν στη θάλασσα. Το 1982 ήρθα στη Σκόπελο, μόνιμα πια και έριξα το βαρκάκι στη θάλασσα. Αυτή την εποχή  είχαμε τον Πολιτιστικό Σύλλογο εδώ, ήταν και ο Νίκος Ρόδιος θυμάμαι και έχοντας το ίδιο μεράκι για την θάλασσα και τον Πολιτισμό, πρόσφερα...
το βαρκάκι να μάθουν τα παιδιά ιστιοπλοΐα. Υπήρξε ενδιαφέρον, κάναμε κάποια μαθήματα, ήρθαμε μάλιστα σε επικοινωνία με τη Θεσσαλονίκη, με τον γνωστό ιστιοπλόο Κωνσταντινίδη και μας χάρισε ένα ξύλινο "470" κι έγινε το ξεκίνημα. Ήταν η εποχή του 1984 μαζί με το Γιωργάκη το Λιθαδιώτη, τον φαναρτζή, που έχει ένα μικρό σκαφάκι μέχρι σήμερα. Αυτός κόλλησε το μικρόβιο της ιστιοπλοΐας από το δικό μου σκαφάκι τον "Ζευ" που ήταν 3,60 και συνεχίζει να κάνει ιστιοπλοία μαζί με τον Νίκο τον Ρόδιο μέχρι σήμερα. Το έχει χειμώνα - καλοκαίρι μέσα στη θάλασσα. Από τότε μέχρι σήμερα έρχονται πολλοί φίλοι στο νησί με σκάφη μεγαλύτερα και με παίρνουν για να πάμε στα ερημόνησα. Ο Βέλγος φίλος δε που ανέφερα πιο πάνω και με έμαθε ιστιοπλοΐα, έρχεται μέχρι σήμερα εδώ, κάθε χρόνο, έχει ένα σπιτάκι στους Μύλους

Το δεύτερο σκάφος, ο χειροποίητος "Γλάρος"

Το Catamaran "Γλάρος"

Έκανα κάποιες προσπάθειες ν' αγοράσω ένα soling ολυμπιακής κατηγορίας, το οποίο είναι ημιανοιχτής θάλασσας, σαν αυτό που κέρδισε ο τέως βασιλιάς στους Ολυμπιακούς τότε. Είχα συνεννοηθεί με έναν άνθρωπο στον Πειραιά που το είχε στον Πόρο, πήγαμε κανα δυο φορές αλλά δεν τα καταφέραμε να το πάρουμε. Στράφηκα λοιπόν αλλού… Από τον καιρό που ήμουν φοιτητής τη δεκαετία του '70, ήμουν γραμμένος σε ένα αμερικάνικο club βιβλίων για ιστιοφόρα, για ωκεανοπλοίες, για ναυπηγήσεις κλπ, είχα γνωρίσει και τα πλοία Catamaran, τα οποία είναι σκάφη πρωτόγνωρα, από ένα μονόξυλο κι ένα ξύλο απ' έξω, στο Νότιο Ειρηνικό. Είχα ένα βιβλίο λοιπόν, το έχω ακόμα και έτσι σαν παιδί τότε, είχα ζωγραφίσει σε ένα μέρος του βιβλίου ένα σκαρί με τη σημείωση, «άμα γυρίσω Σκόπελο να κάνω ένα μονόξυλο από ένα πεύκο» επειδή πιάνουν τα χέρια μου με τα ξυλουργικά. Αυτή η ιδέα επανήλθε, αφού δε μπόρεσα να πάρω εκείνο το soling - με βόλευε κιόλας - γιατί αυτά δεν έχουν πολλά βαθιά νερά, άρα μπορείς να πας σε ρηχά μέρη, όπου θέλεις και μπορούσα να το βγάλω στη Σκόπελο. Έτσι, σχεδίασα το Catamaran, το "Γλάρος" όπως το ονόμασα, το οποίο υπάρχει σε πάμπολλες φωτογραφίες αραγμένο για 17 χρόνια εκεί μπροστά στο πρώην περίπτερο του Καζίνου. Αυτό ήταν σχεδιασμένο και κατασκευασμένο από την πρώτη μέχρι την τελευταία βίδα του από ξύλο και κόντρα πλακέ θαλάσσης από τα χέρια μου. Τα πανιά του σχεδιασμένα από εμένα, ένα σκάφος πρωτότυπο… Εδώ να σημειώσω ότι τότε δεν είχαμε Internet, δεν είχαμε περιοδικά, η δε πληροφόρηση ήταν μηδαμινή έως ανύπαρκτη όσον αφορά τον σχεδιασμό τέτοιων σκαφών. Το υπολόγισα και το 'φτιαξα μόνος μου. Το είχα 17 χρόνια εδώ στη Σκόπελο.

Την πρώτη χρονιά πήγαμε στο Άγιο Όρος με τον Μπάμπη τον Κοχύλη και τον Μανώλη τον Ραμαντάνη. Κάναμε μια εβδομάδα ταξίδι.  Με τον Μπάμπη κάναμε άπειρα ταξίδια με τα παιδιά μας μικρά, σκέψου ότι όταν η  κόρη μου ήταν 3 χρονών και την είχαμε δεμένη γύρω από το κατάρτι, όσο έφτανε να μην πέσει στη θάλασσα! Περάσαμε μαγικές στιγμές μ' αυτό το σκάφος, παρότι δεν ήταν πολυτελείας, δεν ήτανε  πλούσιο, είχε όμως τα βασικά  μέσα, είχε  ψυγείο πάγου, μια μικρή τουαλετίτσα, κουζίνα, δύο κρεβατάκια στριμωχτά, δύο καναπεδάκια, τραπέζι. Ήταν καλυμμένες οι βασικές του ανάγκες, αλλά ήταν και πολύ ωραίο. Έχουμε περάσει αξέχαστες στιγμές, στα ερημόνησα,  στην Κυρά Παναγιά και σε άλλα βέβαια ταξίδια.

Φτάνοντας το 2003 άρχισε να θέλει μία ανανέωση, επειδή έπρεπε να αλλάξω ξάρτια, να αλλάξω πανιά, να κάνω μεγάλες επισκευές, που θα κόστιζαν πολλά χρήματα και το  όνειρό μου παρέμενε να πάρω ένα σκάφος το οποίο να είναι αξιόπλοο και να μπορείς να ταξιδεύεις όπου εσύ θέλεις. Αυτή η αίσθηση είναι σοβαρή, να αισθάνεσαι ότι το σκάφος σου μπορεί να πάει όπου θέλεις, γιατί όσο να 'ναι ταξιδεύεις σε θάλασσα. Το άφησα λοιπόν και αντί να το επισκευάσω και να ρίξω επάνω του λεφτά,  αγόρασα έναν καινούριο "Γλάρο". Τον διάλεξα για την αξιοπλοΐα του και γιατί πλέον μπορώ να συμμετέχω και σε αγώνες, αφού με το άλλο δεν μπορούσα.

Η αγωνιστική Ιστιοπλοΐα στη Σκόπελο

Η πρώτη προσπάθεια με την ιστιοπλοΐα ήταν με τον πολιτιστικό σύλλογο όπως προείπαμε. Με τον Ρόδιο, τον Λιθαδιώτη και με τους άλλους, δεν είχαμε εγκαταλείψει την ιδέα να πάμε μπροστά την ιστιοπλοΐα στο νησί, περισσότερο για τα παιδιά. Έτσι το 1994 στήσαμε τον Ν.Ι.Κ.Ο.Σ., στον οποίο ήμουν ο πρώτος Πρόεδρος. Στην αρχή μας χάρισαν και μερικά μικρά εκπαιδευτικά σκάφη από τον Ν.Ο.Θ., για ξεκίνημα, αλλά επειδή τότε ανέβηκε ο τουρισμός, τρέχαμε όλοι λίγο ως πολύ με αυτόν και κάπου εγκαταλείφθηκε το θέμα, καθώς είναι και καλοκαιρινό άθλημα. Βέβαια το  2006 βρέθηκε μία ομάδα, ο Κωστής ο Σκούρας, ο Μπάμπης ο Κοχύλης , ο Μιχάλης ο Φαδάκης και άλλοι που θέλησαν να πάρουν δίπλωμα ανοιχτής θάλασσας ιστιοπλοΐας, τότε σκεφτήκαμε να ενεργοποιήσουμε τον Όμιλο. Εκδηλώσαμε την επιθυμία να δουλέψουμε όλοι μαζί, γιατί κακά τα ψέματα, οι συλλογικότητες θέλουν δουλειά, μεράκι και αφιλοκέρδεια, αφού δεν έχεις τίποτα να πάρεις εδώ, μόνο να δώσεις. Μέσα σ' αυτήν την κατάσταση, πέσανε ορισμένα χρήματα, ο Βασίλης ο Σπύρου έκανε μία χορηγία για τη συμμετοχή στη Regatta το 2007 και αυτά τα παιδιά που είχαν πάρει το δίπλωμα ανοιχτής θάλασσας τρέξανε στη Regatta  με τον "Αίολο". Εγώ πήγα τότε ως mother ship, δηλαδή ως βοηθητικό σκάφος ώστε να έχουμε μέσα τα πανιά, και τα πράγματα των παιδιών και πήγαμε στη Μυτιλήνη. Από τότε λοιπόν στήσαμε τον Όμιλο, που εξακολουθεί να πηγαίνει καλά μέχρι σήμερα, με το προσωπικό μεράκι αυτών των ανθρώπων, με τη ζωντανή συμμετοχή των παιδιών που έχουν βγει ταλεντάκια, όπως ο Βαγγέλης Κοχύλης, ο Κωστής Κεχριώτης ο οποίος είναι τώρα στην Αμερική και από τα κορίτσια η Στεφανία Κοχύλη, που σήμερα διδάσκει στον Όμιλο. Όλα αυτά τα παιδιά έχουν δελτίο αθλητού ανοιχτής θάλασσας και μπορούν να τρέξουν στους αγώνες.

Κατά καιρούς συμμετέχουμε στους αγώνες των Βορείων Σποράδων, στη ΔΙΕΒΑ, πέρσι συμμετείχα κι εγώ κι ένα σκάφος  ο "Βορράς",  που μας το είχαν παραχωρήσει από το Ν.Ο.Θ. και είχε πλήρωμα  δικά μας παιδιά. Μια άλλη χρονιά τρέξαμε εγώ και ο "Κουρσάρος" του Βαγγέλη του Δρόσου, πήρα μέρος επίσης και σε μία μεγάλη Regatta, που συμμετείχαν τα λεγόμενα toll ships ,τα ψηλά πλοία με τα τετράγωνα πανιά. Αυτή είναι μία πολύ μεγάλη διοργάνωση, λέγεται Shel Training International (Διεθνής Εκπαιδευτική Ιστιοπλοΐα). Ήταν τότε 27 πλοία κι εγώ 28ο, τρία συμμετείχαμε από την Ελλάδα, το "Άδωνις" από τον Βόλο, το δικό μου, το "Γλάρος Κ" και το "Μύθος" από την Χαλκίδα. Εκεί είχε δύο ιστιοφόρα του παλιού καιρού με τετράγωνα πανιά,  τα οποία ήταν από 110 μ. το καθένα με 180 άτομα πλήρωμα. Είχε και άλλα μικρότερα καθώς και το εγγλέζικο 95μ. που ήταν για άτομα με ειδικές ανάγκες και να βλέπεις άτομα με αναπηρική καρέκλα να είναι στο άλμπουρο επάνω! Όλο το πλοίο μέσα, ήταν φτιαγμένο για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Αυτή η Regatta ξεκίνησε από τον Βόλο,  πέρασε από Κωνσταντινούπολη και τερμάτισε Βάρνα στο πρώτο κομμάτι του αγώνα, το δεύτερο κομμάτι ήταν Βάρνα - Κωνσταντινούπολη, και το τρίτο κομμάτι ήταν Κωνσταντινούπολη - Λαύριο. Αυτό το τρίτο πήρα εγώ. Εμείς φύγαμε από εδώ με τον Βαγγέλη τον Δρόσο, τη γυναίκα μου και την κόρη μου, τον Παναγιώτη τον Μαυρίδη  και πήγαμε Κωνσταντινούπολη. Την ημέρα που άρχισαν να τερματίζουν τα σκάφη από τη Βάρνα, καθίσαμε εκεί μία εβδομάδα και η φιλοξενία ήταν απίστευτη, με διοργανώσεις, με πάρτι, με προσκλήσεις και γλέντια πάνω στα μεγάλα πλοία, όλα ήταν μαγικά,  όπως μαγικό ήταν και αυτό το μεγάλο ταξίδι που το είχα όνειρο. Αντικειμενικά μπορεί να μην ήταν τόσο μεγάλο, αλλά για μένα ήταν ένα ωραίο μεγάλο ταξίδι. Από εκεί φύγαμε και από τη Λήμνο γυρίσαμε πίσω,  δεν πήγαμε στο Λαύριο αν και το θέλαμε πολύ, γιατί υπήρχαν υποχρεώσεις πίσω και η απόσταση μεγάλη, καμιά τριακοσαριά μίλια να πάμε και να γυρίσουμε.

Είναι και ο έρωτας για τη φύση και τη θάλασσα...

Το πλήρωμα στα ιστιοπλοϊκά δεν είναι πάντα το ίδιο και βέβαια πρέπει να υπάρχει πάντα σύμπνοια γιατί είναι θέμα συνύπαρξης, αφού είσαι σε ένα στενό χώρο και είναι σα να βάζεις 6 άτομα σε μια γκαρσονιέρα, οπότε χρειάζεται ομαδικότητα και συνεργασία. Για μένα η θάλασσα είναι μαγεία και μεράκι και έχει και πολλές στιγμές που είναι ψυχαγωγία. Τις προάλλες πήγαμε στους Ωραιούς και ήταν και ο γιός μου ο Χρήστος μαζί, έπαιζα μπουζούκι και εκείνος κιθάρα και έγινε τρικούβερτο γλέντι. Όλα αυτά τα χρόνια κάθε καλοκαίρι, ζούμε καταπληκτικές στιγμές, ειδικά με τον Μανώλη Ραμαντάνη, αυτός με την κιθάρα του κι εγώ με το μπουζούκι κάναμε απίστευτα ταξίδια και απίστευτα γλέντια στα ερημόνησα . Είναι και ο έρωτας για τη φύση και τη θάλασσα...

Ιστιοπλόος και εμπειροτέχνης ναυπηγός

Επειδή αγαπώ την ιστορία της ναυπηγικής, είχα πάρει πολλά βιβλία  σχετικά με τα ιστιοφόρα , πως να τα φτιάχνεις, για το ζύγισμα και πολλά άλλα και όταν έφτιαξα το Trimaran δεν μπορούσε να το καταμετρήσει κανένας, έτσι έβγαλα και την άδεια του εμπειροτέχνη ναυπηγού το 1990. Από τότε, μέχρι και πριν 3 - 4 χρόνια υπέγραφα βεβαιώσεις αξιοπλοίας στα καΐκια, στις βάρκες, στα ψαροκάικα και μετά έδωσα την άδεια στον Κωστή τον  Κοσύφη, ο οποίος είναι πολύ καλός ναυπηγός και τώρα αυτός είναι ο εμπειροτέχνης ναυπηγός και δίνει τις άδειες.

Το "Θαλασσοπούλι"

Το "Θαλασσοπούλι"

Όταν μας χάρισε  τη σωσίβια λέμβο που έμεινε από ένα motorship που βούλιαξε στον Πάνορμο  ο Αντρέας ο Ψαριανός, την πήρα, αφού για 25 χρόνια ήταν παρατημένη σε ένα κτήμα, και την επανασχεδίασα για ιστιοφόρο. Έκοψα τα πανάκια και όλα αυτά τα άλμπουρα και τα σύρματα  που βλέπετε είναι περασμένα από τα χέρια μου, είναι πολύ όμορφο σκάφος το «Θαλασσοπούλι» κι έχει και ωραία πλεύση. Του έκανα βέβαια δουλειές από κάτω, αφαίρεσα την καρίνα, τη γέμισα με τσιμέντο, έκοψα ένα τετράγωνο για να κατεβάζω σανίδι που είναι η καρίνα. Το τιμόνι στο καινούριο  ιστιοφόρο είναι από τον παλιό Γλάρο, η πυξίδα επίσης και κάτι ράουλα είναι κομμάτια του παλιού, ενώ το άλμπουρο του πρώτου Γλάρου θα το στήσουμε διακοσμητικό στον Όμιλο.

"Γλάρος Κ"

"Γλάρος Κ"

Τον χειμώνα που πέρασε σχεδίασα, έκοψα και έραψα ένα πανί για το καινούριο ιστιοφόρο. Είναι ένα μοντέρνο πανί, που το χρησιμοποιούν στον γύρο του κόσμου, στο Volvo Ocean Race  το οποίο μπαίνει μπροστά στην πλώρη με προέκταση.  Το έφτιαξα μόνος μου μαζί με το μηχανισμό που το τυλίγει και το ξετυλίγει . Το δοκιμάσαμε στο αγώνα αυτόν και είχαμε μεγάλη συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων με τους ιστιοπλόους. Έχει πολύ εύκολη χρήση  και ευρύτητα στη χρήση του, ενώ τα άλλα τα πανιά είναι πιο περιορισμένης χρήσης, γι' αυτό θέλει να έχεις και πολλά πανιά μέσα στο σκάφος, για κλειστή ανοιχτή πλεύση, πρίμα κλπ. Με αυτό το πανί αντί να αλλάξεις δυό πανιά, χρησιμοποιείς το ίδιο. Χωρίς να διεκδικούμε να πάρουμε βραβείο, η υπόθεση έχει να κάνει με την κατασκευή και με τον σχεδιασμό, το μεράκι να είσαι μέσα στο κόλπο.

Έχουμε μεγάλη και πολύχρονη φιλία με τους ιστιοπλόους του Βόλου, τον ΙΟΒΑΘ, που είναι δύναμη στην ιστιοπλοΐα. Ο ΙΟΒΑΘ έχει τον αγώνα των Βορείων Σποράδων που γίνεται κάθε χρόνο του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος είναι ίσως από τους πιο συμμετοχικούς αγώνες στην ιστιοπλοΐα, αν εξαιρέσουμε το Rally Αιγαίου και τη Regatta Βορείου Αιγαίου. Την χρονιά  που είχαμε τη ΔΙΕΒΑ, την ιστιοπλοϊκή εβδομάδα το 2011 αν θυμάμαι καλά, που ήταν ταυτόχρονα και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα, η συμμετοχή στον Ιστιοπλοϊκό Αγώνα Βορείων Σποράδων ήταν της τάξης των 40 - 42 σκαφών…

Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο του Ομίλου, το πιο σημαντικό, είναι ότι καταφέραμε να κάνουμε κοινωνό της ιστιοπλοϊκής ιδέας την κοινωνία της Σκοπέλου., αφού για δεκαετίες πριν υπήρχε "μοναχική πορεία" στο άθλημα, εξαιρώντας βέβαια 3-4 άτομα. Οι μαζικές ιστιοπλοϊκές εκδηλώσεις που έγιναν, όπως οι αγώνες Regatta και ΔΙΕΒΑ φέρανε τουρισμό στο νησί σε στιγμές που τον είχε ανάγκη ο κόσμος και έγινε μια προβολή και ένα άνοιγμα αρκετά δυνατό. Παρ' όλα αυτά βέβαια ακόμη αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα όπως π.χ. ότι αυτό το άθλημα είναι "ιδιαίτερο" γιατί θέλεις μεγάλο κεφάλαιο, θέλεις σκάφος, ο Όμιλος θέλει εγκαταστάσεις, θέλει σκάφη, μετά είναι ένα παιχνίδι, ένα άθλημα, ένα χόμπι, όπως και να  το κάνουμε, το οποίο θέλει έναν έρωτα, έχει κάποιες ιδιαιτερότητες που απαιτούν μια παραπάνω  συμμετοχή. Θα πρέπει να λάβουμε δε υπόψη μας ότι η τηλεόραση παίζει 100 ώρες ποδόσφαιρο και μπάσκετ και δύο φορές το χρόνο δείχνει ιστιοπλοΐα. Από τον περασμένο Οκτώβριο μέχρι σήμερα, γίνεται ο Παγκόσμιος γύρος, το Wοrld Wash and Range, που είναι ιστιοπλοϊκό γεγονός ισάξιο των Ολυμπιακών αγώνων.  Γίνεται και δεν έχει προβληθεί ούτε καν σαν είδηση. Εμείς βέβαια από τα κινητά, μέσω Internet παρακολουθούμε κάθε τρεις ώρες που βρίσκονται τα σκάφη, η μεγάλη μάζα του κόσμου όμως είναι ανενημέρωτη, αντίθετα ξέρει ανά πάσα στιγμή ποιος παίκτης της τάδε ομάδας αγοράσθηκε, πουλήθηκε, βέβαια αυτό είναι θέμα καθαρά διαφημιστικό.

Για το θέμα της μαρίνας, το master plan του λιμανιού προβλέπει μια μαρίνα, αλλά το λιμάνι της Σκοπέλου ό,τι είναι να κερδίσει από την ιστιοπλοΐα  και γενικά από τον ναυτικό τουρισμό το κερδίζει. Έχουμε ένα λιμάνι  μοναδικό, δεν υπάρχει αυτό το λιμάνι ούτε και στο νότιο Αιγαίο και είναι μοναδικό για τον απλούστατο λόγο, ότι μπαίνεις μέσα σε ένα λιμάνι Δεκαπενταύγουστο και βρίσκεις θέση να φουντάρεις. Αν πας στη Σκιάθο δε βρίσκεις θέση, πρέπει να δώσεις 50 και 100  ευρώ ακόμα και τις αρχές Ιουνίου, σήμερα που μιλάμε δεν έχει θέση, μαλώνουν τα ημερόπλοια. Η Λήμνος έχει  ένα τόσο δα λιμανάκι. Έχουμε καλό λιμάνι, σε ένα όμορφο νησί και αυτό το ξέρουν οι ιστιοπλόοι και οι ταχύπλοοι, οι οποίοι θα με πάρουν τηλέφωνο από όλη την Ελλάδα, από το Λαύριο, από τον Πειραιά,  από το Καλαμάκι, ότι ερχόμαστε Σκόπελο. Έχει εξυπηρέτηση το λιμάνι, φεύγουν ευχαριστημένοι, τώρα μεμονωμένα περιστατικά μπορεί να υπάρξουν, μπορεί να συμβούν και στραβοπατήματα.

Το μέλλον της ιστιοπλοΐας στο νησί

Το  μεν προσωπικό μέλλον είναι ότι έβγαλα έναν καλό ιστιοπλόο, την κόρη μου την Ελένη, που ζει στο Βόλο, είναι ήδη κυβερνήτης, συμμετέχει σε αγώνες και είναι πολύ καλή και στο επίπεδο του Ομίλου. Έχουμε καταφέρει και έχουμε κάνει κοινωνούς του αθλήματος ένα σημαντικό κομμάτι από το νέο πληθυσμό  και έχουν πάρει διπλώματα κυβερνήτη από τον Όμιλό μας γύρω στα 30 άτομα αυτά τα χρόνια και έχουμε βγάλει και άλλα τόσα παιδιά  και σήμερα έχουμε καμιά εικοσαριά παιδιά που προχωρούν.  Στον Όμιλο είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στις εγκαταστάσεις του. Είχα κάνει τα σχέδια και τα εντάξαμε στο Master plan να φτιαχτεί ένα εντευκτήριο, τα γραφεία του για να μπορούμε να συνεδριάζουμε, μια αποθήκη 1000 τ.μ. και ένα αποδυτήριο αγοριών -   κοριτσιών με τουαλέτες, καθώς και μια μικρή εξεδρούλα στην αμμουδιά για να μπορούν εύκολα τα σκάφη να ανεβοκατεβαίνουν. Είναι εφικτός ο στόχος. Ήδη ο καινούριος Πρόεδρος του Ομίλου,  ο Κώστας Σκούρας εξασφάλισε 2 - 3 χορηγίες και έχουμε έρθει σε επικοινωνία και με άλλους υποψήφιους χορηγούς. Πιστεύω ότι μέσα σ' αυτή τη χρονιά θα ξεκινήσουμε. Είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί γίνεται πολύ κουβέντα στο νησί πλέον για την ιστιοπλοΐα . Κάποτε ήμουνα εντελώς μοναχός και σήμερα υπάρχουν παιδιά. Διοργανώνουμε τουλάχιστον μια δυο σχολές κάθε χρόνο, συμμετέχουν μικρά παιδιά συνεχώς ανανεούμενα. Έχουμε παιδιά  7 χρονών μέχρι τελειόφοιτους Λυκείου. Τηρουμένων των αναλογιών, γιατί είμαστε μόνο 3000 κάτοικοι, πάμε καλά σε σύγκριση με το Βόλο που ζουν 150 χιλιάδες άνθρωποι. Η Σκόπελος τη Ναυτοσύνη την έχει μέσα της, είχε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα το 1900, 150 ιστιοφόρα καράβια, μικρά και μεγάλα, υπάρχουν φωτογραφίες που το λιμάνι είναι πήχτρα στα κατάρτια από εμπορικά …

Τώρα, προσπαθούμε να τραβήξουμε τη νέα γενιά στη θάλασσα, να αγαπήσει την ιστιοπλοΐα μέσα από αγώνες και διακρίσεις. Με το "Γλάρος Κ" το 2011 πήραμε τη 2η θέση στον αγώνα των Βορείων Σποράδων. Ήταν πολύ σημαντική διάκριση γιατί ήταν μεγάλη η συμμετοχή.Είχε πολύ δυνατά αγωνιστικά σκάφη. Έχω έρθει 4ος στον αγώνα των Ωραιών, που είναι αντίστοιχος, από το Βόλο στους Ωραιούς και πίσω, διήμερος αγώνας κι πέρυσι ήρθα 5ος Κάθε χρόνο συμμετέχω σε τρεις - τέσσερις αγώνες και πέρσι συμμετείχα σε 5. Είχαμε Βόρειες Σποράδες, νησί Τρικέρων, Ωραιούς, τον αγώνα της Μιτζέλας.