Χριστούγεννα στη Σκόπελο / 1955-1957

Επιστολή με αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα στη Σκόπελο της δεκαετίας του '50 μαζί με τις ευχές του για Καλές Γιορτές και Χρόνια Πολλά έστειλε ο παλιός μαθητής του Γυμνασίου Σκοπέλου κ. Γιώργος Δ. Νώλτσης στον διευθυντή του Γυμνασίου κ. Φίλιππο Λεμονή.

Η ενδιαφέρουσα επιστολή, η οποία μας περιγράφει τα Χριστούγεννα εκείνης της εποχής, έχει ως εξής:

Γιώργος Δ. Νώλτσης
με το πηλήκιο του
Γυμνασίου Σκοπέλου

«Δεν θυμάμαι Χριστούγεννα χωρίς χιόνι στη Σκόπελο των παιδικών μου χρόνων και των ονείρων μου. Κι εκείνο το χιόνι συμβόλιζε τη λευκότητα της ψυχής μου, την αγνότητα της
Σκοπελίτικης κοινωνίας και την καθαρότητα εκείνης της εποχής.

Το σπίτι μας δεν ήταν πλούσιο. Η οικογένεια μου ήταν πολύτεκνη και μονόμισθη. Δεν είχαμε τίποτα από όσα σήμερα έχει ακόμα και το πιο φτωχό νοικοκυριό - ψυγείο, ηλεκτρική
κουζίνα, πλυντήριο, μπάνιο με θερμοσίφωνο, ηλεκτρικό σίδερο, καλοριφέρ, ραδιόφωνο ...Είχαμε όμως αγάπη και καθόλου δεν ζήλευα όταν έμπαινα στα αρχοντικά του Δουλίδη και του Μελαδιώτη, καλεσμένος των συμμαθητών μου. Και, τι παράξενο, η μητέρα μας είχε πάντα καθαρούς και καλοντυμένους -τον πατέρα, την Άννα, εμένα, την Καίτη, τον Θανασάκη. Χωρίς καν τρεχούμενο νερό στο σπίτι!


Τα χριστουγεννιάτικα δώρα μας ήταν κάλτσες κι ένα τσίλικο χαρτονόμισμα. Μας έφταναν.


Βγαίναμε για τα κάλαντα με τους συμμαθητές μου, φορώντας απαραιτήτως το πηλήκιο με την κουκουβάγια και τα αρχικά ΓΣ (Γυμνάσιο Σκοπέλου -δεν ήταν σχολείο, ήταν Ναός). Οι κυράδες μας έδιναν καλούδια - ξερά σύκα, φουντούκια, αμύγδαλα, σταφίδες, καρύδια (όλα γεννήματα της ιερής σκοπελίτικης γης) και βέβαια δεκάρες. Ακολουθούσε η ιεροτελεστία της μοιρασιάς.

Ο ορισμός της ευτυχίας.

Εγώ έψαλα στην εκκλησία του Χριστού. Με πόση επιμέλεια, πόση στοργή, πόσο καμάρι με έντυνε και με χτένιζε η μητέρα...
Και πριν ξεκινήσω για την Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία, φιλοὑσα το χέρι του πατέρα κι εκείνος άφηνε στην παλάμη μου ένα πενηνταράκι για το κερί.

Χριστός γεννάται, δοξάσατε.


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Γιώργος Δ. Νώλτσης»