Μ’ αρέσει τα ποιήματά μου
πάνω στο μπλε χαρτί της θάλασσας να γράφω,
ν’ αφήνω απαλά τους στίχους μου
στη ράχη των κυμάτων την παλλόμενη
να μεταφέρουν με τις σκέψεις μου μαζί
γεύση αλμύρας και αύρας άρωμα.
Μα τελευταία τις λέξεις μου στριμώχνουν
κάτι πορτοκαλιά σωσίβια που επιπλέουν
δίπλα σε ναυαγίων υπολείμματα.
Κραυγές πνιγμένων αναδύονται
και κλέβουν τη φωνή των ποιημάτων μου
κι έτσι, βουβά και λυπημένα, πνίγονται
και αυτά χωρίς σωσίβιο, την ώρα
που οι άπληστοι «ναυαγοσώστες»
μετρούν σκυμμένοι πόσο χρήμα σώριασαν
απ’ τις ζωές που άφησαν και χάθηκαν.
Βασίλης Γεργατσούλης
πάνω στο μπλε χαρτί της θάλασσας να γράφω,
ν’ αφήνω απαλά τους στίχους μου
στη ράχη των κυμάτων την παλλόμενη
να μεταφέρουν με τις σκέψεις μου μαζί
γεύση αλμύρας και αύρας άρωμα.
Μα τελευταία τις λέξεις μου στριμώχνουν
κάτι πορτοκαλιά σωσίβια που επιπλέουν
δίπλα σε ναυαγίων υπολείμματα.
Κραυγές πνιγμένων αναδύονται
και κλέβουν τη φωνή των ποιημάτων μου
κι έτσι, βουβά και λυπημένα, πνίγονται
και αυτά χωρίς σωσίβιο, την ώρα
που οι άπληστοι «ναυαγοσώστες»
μετρούν σκυμμένοι πόσο χρήμα σώριασαν
απ’ τις ζωές που άφησαν και χάθηκαν.
Βασίλης Γεργατσούλης
Έπαινος
ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης