Μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για το 2021

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εύχεται καλή και αγωνιστική χρονιά, με υγεία και δύναμη, σε όλους τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους βιοπαλαιστές αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, τους μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας.

Μεταξοτυπία από χαρακτικό σε λινόλεουμ
του Γιώργου Φαρσακίδη.
Από ευχετήρια κάρτα των πολιτικών
εξορίστων στο στρατόπεδο του Άη Στράτη το 1960

Υποδεχόμαστε το 2021 με ψηλά το κεφάλι, με πίστη ότι σ’ αυτές τις δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες ο λαός μπορεί να σταθεί όρθιος και δυνατός. Αυτή η αισιοδοξία διαφέρει απ’ το “εμπόριο ελπίδας”, που καλλιεργούν στο λαό η κυβέρνηση και άλλα επιτελεία του συστήματος, για να τον καθησυχάσουν ότι δήθεν “η περιπέτεια που περνάει είναι μια σύντομη παρένθεση, που σύντομα θα κλείσει”. Η δική μας αισιοδοξία πηγάζει απ’ την ακλόνητη πεποίθηση ότι μέσα στο “σκοτάδι” των σημερινών προβλημάτων και της αβεβαιότητας, ο λαός μπορεί να βρει εκείνες τις αποδείξεις που φωτίζουν, όχι μόνο τις αιτίες των προβλημάτων, τη σήψη και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά πάνω απ’ όλα και την ανάγκη μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Πηγάζει από τη βαθιά πεποίθηση ότι αν οι λαοί πιστέψουν στο δίκιο και τη δύναμή τους, μπορούν όχι μόνο να επιδράσουν, αλλά και να καθορίσουν τις εξελίξεις προς όφελός τους. 

Τη χρονιά που φεύγει, ο ελληνικός λαός, όπως και οι λαοί σ’ όλο τον κόσμο, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις συνέπειες της πανδημίας του κορωνοϊού. Είδαν τη γύμνια των δημοσίων συστημάτων υγείας, την ίδια στιγμή που ο παρασιτικός ιδιωτικός τομέας εξακολουθούσε να θησαυρίζει σε βάρος τους. Βίωσαν την πολιτική όλων των κυβερνήσεων, που διαχειρίστηκαν την πανδημία με τα μάτια στραμμένα όχι στις λαϊκές ανάγκες, αλλά κυρίως στη διασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους. Η επείγουσα ανάγκη για τη θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ανάγκη του μαζικού εμβολιασμού, που θα είναι μια μακροχρόνια διαδικασία, εξαιτίας και των ανταγωνισμών κρατών κι εταιρειών, αλλά και της υποταγής της επιστημονικής έρευνας και φαρμακευτικής παραγωγής στο κέρδος, που βάζει φρένο στην αξιοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Η προσδοκία ότι η περιπέτεια αυτή κάποια στιγμή θα τελειώσει, δε σημαίνει ότι θα τελειώσουν οι δυσκολίες για τον λαό, ότι θα αναπληρωθούν οι νέες απώλειες που ήρθαν να προστεθούν στις προηγούμενες. Φυσικά τα περιοριστικά μέτρα θα τερματιστούν και η πανδημία θα νικηθεί. Όμως, η επιστροφή στη λεγόμενη “κανονικότητα” θα φανερώσει ένα νέο “τοπίο” που ήδη διαμορφώνεται, με την ευκαιρία και το πρόσχημα της πανδημίας. Αυτό το τοπίο φτιάχνεται απ’ τα υλικά που υπαγορεύουν οι ανάγκες του κεφαλαίου, για πιο σύγχρονες και εξελιγμένες μορφές εκμετάλλευσης, ακόμη πιο ευέλικτη και φθηνή εργασία, επέκταση της τηλεργασίας, της απλήρωτης δουλειάς. Θα φανερώσει την επιδείνωση των όρων ζωής, ακόμα και την καταστροφή χιλιάδων μικροεπαγγελματιών, π.χ. στο λιανικό εμπόριο, στον επισιτισμό, αλλά και φτωχών αγροτών.

Στοιχείο της αντιλαϊκής αντεργατικής επίθεσης είναι η ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού, ο περιορισμός των λαϊκών ελευθεριών, που με πρόσχημα την πανδημία πέρασε σε ανώτερο επίπεδο με την απαγόρευση των συναθροίσεων, την περαιτέρω υπονόμευση του απεργιακού δικαιώματος.

Η νέα οικονομική καπιταλιστική κρίση, που διαδέχεται την προηγούμενη, πριν καν προλάβει η καπιταλιστική οικονομία να πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και να επιστρέψει στα προηγούμενα επίπεδα, καταρρίπτει τη θέση για “διαρκή και βιώσιμη ανάπτυξη”. Διαψεύδει τη θεωρία ότι οι κρίσεις οφείλονται σε κακή δημοσιονομική διαχείριση, συνιστούν μια “παραφωνία” και όχι την κανονική και αναπότρεπτη συνέπεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, που δεν μπορεί να επενδυθεί με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους, είναι η αιτία και της σημερινής κρίσης, την οποία συνειδητά συσκοτίζουν τα άλλα κόμματα, που υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Η πανδημία επέδρασε μεν στον χρόνο εκδήλωσης και το βάθος της κρίσης, όμως δεν είναι αυτή που την προκάλεσε. 

Το ξέσπασμα της κρίσης συνοδεύεται από ένα νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά και από μια νέα όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη. Ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, που φάνταζαν ακλόνητες, σήμερα κλονίζονται ή αναδιατάσσονται, ενώ οι όποιοι συμβιβασμοί επιτυγχάνονται, θα αποδειχθούν εύθραυστοι και προσωρινοί. Σε αυτό το έδαφος εντείνεται η διαπάλη για το μοίρασμα των αγορών και του ενεργειακού πλούτου. Διαμορφώνονται εστίες πολέμου. Αυξάνει ο κίνδυνος γενικευμένων πολεμικών αναμετρήσεων.

Η παραπέρα εμπλοκή της χώρας μας σ’ αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς κι ανταγωνισμούς, αποτυπώνεται στον αστικό στόχο της “γεωστρατηγικής αναβάθμισης”, αλλά και στην όξυνση των σχέσεων των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για τον ελληνικό λαό και για τους άλλους λαούς της περιοχής. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν, για μια ακόμη φορά, ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν αποτελούν εγγυητές της ειρήνης και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Καμιά ασφάλεια δεν προκύπτει για τον λαό από την ενίσχυση της χώρας ως ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο, με νέες βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες υποδομές. Αντίθετα την καθιστούν “μαγνήτη” επιθέσεων. Καμιά διευθέτηση, με επιδιαιτητές το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και με στόχο τη συνεκμετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών του Αιγαίου και της Κύπρου, δεν μπορεί να αποτρέψει μια πιθανή πολεμική εμπλοκή. Αντίθετα μπορεί να προετοιμάσει μια ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση, γιατί η συνεκμετάλλευση δε γίνεται ανάμεσα σε λαούς, αλλά ανάμεσα σε αντιμαχόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα. Απαιτείται λαϊκή επαγρύπνηση, γιατί ενόψει της νέας χρονιάς κυοφορούνται επικίνδυνες εξελίξεις και διευθετήσεις σε βάρος των λαών.

Η κυβέρνηση της ΝΔ προσθέτει συνεχώς νέα μέτρα στο αντεργατικό αντιλαϊκό οικοδόμημα που φτιάχτηκε τα προηγούμενα χρόνια. Με το λεγόμενο “σχέδιο Πισσαρίδη”, που προσπαθεί να το εμφανίσει ως μια “τεχνοκρατική” και “ταξικά ουδέτερη” πρόταση, κλιμακώνει την επίθεση σε όλους τους τομείς: Απ’ τα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα και την υπονόμευση δικαιωμάτων εργαζομένων γυναικών και ανδρών, στο όνομα της “συμφιλίωσης εργασιακών και οικογενειακών υποχρεώσεων”, μέχρι τις αντιδραστικές αλλαγές στην Υγεία, την Παιδεία, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Επιπλέον, τα μέτρα αυτά θα αποτελέσουν και τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων θα κατευθυνθεί για τη στήριξη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Να γιατί εξαπατούν συνειδητά το λαό όσοι ανακαλύπτουν στην επεκτατική πολιτική της ΕΕ μια δήθεν “προοδευτική”, “φιλολαϊκή” στροφή. Το μείγμα διαχείρισης -επεκτατικό ή περιοριστικό- και ο βαθμός οικονομικής κρατικής παρέμβασης που επιλέγεται κάθε φορά, έχει μόνιμο στόχο τη διάσωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Για να καλύψει την αντιδραστική πολιτική με το πέπλο της “εθνικής ομοψυχίας”, η ΝΔ αξιοποιεί, όχι μόνο την προίκα των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, των άλλων αστικών κομμάτων, που παίζουν το ρόλο μιας χρήσιμης -για το σύστημα- αντιπολίτευσης. Σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα εκφράστηκαν οι στρατηγικές συγκλίσεις αυτών των κομμάτων: Στη διαχείριση της πανδημίας και της κρίσης προβάλλουν παραπλανητικές προτάσεις, που δήθεν θα ικανοποιούν εξίσου τους μεγάλους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους, μέσω ενός νέου “κοινωνικού συμβολαίου”. Πρωτοστατούν από κοινού στον εξωραϊσμό του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, εμφανιζόμενοι ως οι αυθεντικοί εκφραστές της επεκτατικής πολιτικής. Στην εξωτερική πολιτική είναι ακόμη πιο εμφανείς αυτές οι συγκλίσεις στηρίζοντας π.χ. τη στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ, που ο ΣΥΡΙΖΑ την παρέδωσε έτοιμη στη ΝΔ. Η πιο σημαντική συνεισφορά αυτών των δυνάμεων στο σύστημα ήταν η προβολή της άποψης, ότι σε “έκτακτες συνθήκες” η διεκδίκηση και ο αγώνας πρέπει να αναστέλλονται, δίνοντας άλλοθι στην καταστολή, με το πρόσχημα της “ατομικής και κοινωνικής ευθύνης”.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις, για να μείνει όρθιος ο λαός, να οργανώσει την εργατική-λαϊκή αντεπίθεση για θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη δημόσια και δωρεάν, μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας του λαού. Για να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι. Για να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι και άνεργοι αξιοπρεπές εισόδημα, για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών. Για να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τη συμμετοχή της Ελλάδας σ’ αυτά.

Το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τα επιτελεία του. Με την “οργανωμένη απειθαρχία”, όπως εκφράστηκε στον αγωνιστικό εορτασμό της Πρωτομαγιάς, του Πολυτεχνείου, σε απεργιακές μάχες και ημέρες δράσης, στέλνει το μήνυμα ότι ο αγώνας και η διεκδίκηση δεν κάνουν «διάλειμμα», τη στιγμή μάλιστα που ο λαός αφήνεται απροστάτευτος και δέχεται νέα επίθεση στα δικαιώματά του.

Απλώνουμε το χέρι στους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, τις γυναίκες και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων, σε όσους βλέπουν στο κόμμα μας τη σταθερή μαχητική, αξιόπιστη δύναμη που, παντού και πάντα, βγαίνει μπροστά με τόλμη. Μπορούμε να συναντηθούμε στους καθημερινούς αγώνες, για να δυναμώσει η πεποίθηση ότι μόνο με ψηλά το κεφάλι, μπορούμε να “ανασάνουμε” πραγματικά. Αυτός είναι ο δρόμος που μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση και όχι η εμπιστοσύνη στην αδιέξοδη πολιτική της κυβέρνησης ή η σπατάλη της ελπίδας σε νέες αυταπάτες κυβερνητικών εναλλαγών που σίγουρα θα οδηγήσουν στη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Αυτός ο αγώνας, με τα σκαμπανεβάσματα του, θα φέρνει στο προσκήνιο την κραυγαλέα αντίφαση της εποχής μας: Από τη μια τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη, η τεχνολογία, η ανθρώπινη εργασία για τη ριζική βελτίωση της ζωής του λαού και την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων και από την άλλη την αύξηση της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, της σχετικής κι απόλυτης εξαθλίωσης.

Σήμερα από παντού αποδεικνύεται πως η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η εξουσία στα χέρια μιας χούφτας παράσιτων εκμεταλλευτών γίνεται εμπόδιο για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία. Αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, δηλαδή της εργατικής εξουσίας, για τη θεμελίωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας, με κριτήριο τη διευρυνόμενη ικανοποίηση όλων των κοινωνικών αναγκών.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ