Το φως είναι ισχυρότερο από το σκοτάδι και θα επικρατήσει

Γράφει ο 

Παν. Γρ. Σταμούλης

Παιδίατρος

Σκέπτομαι ότι ο θάνατος συγκλονίζει σε παγκόσμια κλίμακα μόνο όταν έχει χρώμα και ήχο και είναι ξαφνικός. Θα μπορούσαν, ωστόσο, οι δεκάδες αθώοι που πέθαναν τις πρoάλλες στο Παρίσι –και που υπερασπίζονται και θέλουν να εκδικηθούν τόσο υποκριτικά ο Όλαντ, η Μερκελ και ο Ομπαμα– να είναι μέρος των χιλιάδων που αυτοκτόνησαν στην Ελλάδα σιωπηλά τα τελευταία χρόνια, των δεκάδων παιδιών που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο αναζητώντας μια ασφαλή ζωή μακριά από τη φρίκη του πολέμου, των δεκάδων χιλιάδων που πεθαίνουν εδώ και δεκαετίες στην Αφρική και σε άλλες χώρες με τις ευλογίες του Όλαντ, της Μερκελ και του Ομπαμα, για τον θάνατο των οποίων κανένας ποτέ δεν σκέφτηκε να εκδικηθεί, αλλά συνεχίζουν οργανωμένα και συστηματικά να συντηρούν τις συνθήκες που τους εξοντώνουν. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο !

Είναι πολύ δυσάρεστο να συνειδητοποιείς όσο μεγαλώνεις πόσο ανελέητα επικίνδυνο πλάσμα είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ανεξαρτήτου θρησκείας, έτσι; Γιατί, ναι μεν ήταν μουσουλμάνοι οι δράστες της κτηνώδους επίθεσης στο Παρίσι, αλλά εκείνος ο παρανοϊκός ο Μπρειβικ, για παράδειγμα, που σκότωσε δεκάδες αθώους στη Νορβηγία το 2011, δεν ήταν. Επομένως, το να κατηγορούμε γενικεύοντας είναι αφελές και επικίνδυνο.

Οι δράστες της πρόσφατης, αλλά και της πριν από αυτή επίθεσης (Charlie Hebdo) στο Παρίσι ήταν νεαροί Γάλλοι μουσουλμάνοι από φτωχά προάστια. (Όσοι έχετε επισκεφτεί το Παρίσι θα έχετε, ίσως, διαπιστώσει ότι πίσω από την βιτρίνα της Πόλης του Φωτός κρύβεται μια άλλη, πολύ διαφορετική πόλη. Μια… «πόλη του σκότους», θα την...
χαρακτήριζα εγώ, αφού εκεί βασιλεύει η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, η μιζέρια και η εξαθλίωση. Είναι τα λεγόμενα προάστια του Παρισιού, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την λάμψη και την πολυτέλεια του κέντρου). Δηλαδή, ήταν άνθρωποι χωρίς παιδεία, χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον. Ήταν οι άνθρωποι που θα έβλεπαν όλη τους τη ζωή να γίνεται διπλά τους ένα ωραίο πάρτι, θα ήξεραν ότι το πάρτι ήταν εκεί, αλλά θα ήξεραν επίσης πως αυτοί ποτέ δεν θα βρίσκονταν καλεσμένοι σε αυτό το πάρτι. Ήταν, με αλλά λόγια, τα παιδιά ενός κατωτέρου Θεού. Είναι πολύ εύκολο να στρατολογηθούν αυτοί οι άνθρωποι. Πολύ εύκολα στρατολογείς απελπισμένους χωρίς παιδεία, χωρίς μέλλον. Αρκεί να τους δόσεις μια «μεγάλη ιδέα». Χρειάζονται και αυτοί κάτι για να υπάρξουν. Και αν δεν τους το δώσει η πολιτεία και η κοινωνία, θα τους το δώσουν οι «έξυπνοι». Άρα μας συμφέρει να μην υπάρχουν αμόρφωτοι και απελπισμένοι γύρω μας. Μας συμφέρει να έχουν όλοι ευκαιρία να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Δεν μας συμφέρει να δημιουργούμε απελπισμένους δίπλα μας. Αλλά το σύστημα ονομάζεται καπιταλισμός και ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και δημιουργεί στρατιές απελπισμένων. Οπότε, το σύστημα είναι λάθος. Αν θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να το αλλάξουμε. Το φως θα νικήσει. Και η Ελλάδα έχει πολύ φως. Τόσο φως που μας τυφλώνει καμιά φορά και δεν μπορούμε να δούμε !

Φταίμε όλοι

Κανείς δεν είναι αθώος γι΄αυτα που συμβαίνουν γύρω μας. Το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή δεν φαίνεται να χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και προστασίας πρέπει όλους να μας προβληματίσει. Όλη η κοινωνία φέρει ευθύνη γι΄αυτό που ζούμε. Ακόμα και η παθητικότητα είναι τοποθέτηση. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Αν η κοινωνία δεν πάψει να μετατρέπει τον άνθρωπο σε κτήνος, δεν πρόκειται να μείνει ψυχή στον πλανήτη.

Υπάρχει ελπίδα;

Αν προσέξατε τον τίτλο υτού του κειμένου, η απάντηση είναι ναι, αλλά με προϋποθέσεις, όπως:

1. Να σταματήσουμε να σπαταλάμε κάμποσα τρισεκατομμύρια για να πολεμήσουμε την «τρομοκρατία» -που εμείς οι πολιτισμένοι δυτικοί θρέφουμε δημιουργώντας και χρηματοδοτώντας εκτρώματα , όπως ο ΙΣΙΣ, η Μπόκο Χάραμ και η Αλ Καιντα-, αλλά συνειδητοποιώντας πως μόνο αν είμαστε ενωμένοι για το κοινό καλό θα τα καταφέρουμε.
2. Αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία. Αξίες που θεωρούνται ντεμοντέ πια μπροστά στο κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας.
3. Αντί να περιμένουμε στωικά τον «ηγέτη - μεσσία» που θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο, ας κοιτάξουμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στο χτίσιμο αυτού του νέου κόσμου.
4. Να κάνουμε τη μικρή, ατομική μας επανάσταση και να βοηθήσουμε τον διπλανό δείχνοντας του τον δρόμο
5. Να σκεπτόμαστε και να κάνουμε όμορφα πράγματα που θα μας βοηθήσουν να κατανικήσουμε τον φόβο.
6. Να κοιτάμε, όχι μόνο το δικό μας συμφέρον, αλλά και το ευρύτερο καλό.
7. Να βοηθάμε αυτόν που έχει ανάγκη, να σεβόμαστε τον κόσμο που ζούμε, να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου.

Απλά πράγματα, αλλά τόσο δύσκολα συνάμα!

Όσο πιο σύντομα καταλάβουμε πως η βία σε κάθε της μορφή είναι μάταιη, και ότι η αγάπη αποτελεί το ισχυρότερο όπλο, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να μην αυτοκαταστραφουμε σαν είδος.

Ο Μεγάλος John Lennon έγραφε και τραγουδούσε χρόνια πριν τα τραγούδια του, τα οποία, δυστυχώς, είναι τόσο επίκαιρα σήμερα. Πάντα, βλέπετε, οι μεγάλοι ποιητές είναι μπροστά από την εποχή τους. Ας ελπίσουμε ότι αυτό το θρυλικό «Imagine», που τραγούδησε ο Lennon, θα γίνει κάποτε πραγματικότητα.