Την 49η επέτειο του ηρωικού ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου τίμησαν και φέτος σωματεία και φορείς της Σκοπέλου

Την 49η επέτειο του ηρωικού ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του '73 τίμησαν και φέτος σωματεία και φορείς της Σκοπέλου. Από νωρίς στην παραλία ακούγονταν τραγούδια του αγώνα, αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και οι διεκδικήσεις των συλλογικών φορέων για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, ενάντια στην ακρίβεια που τσακίζει το λαό, για αυξήσεις σε μισθούς και συλλογικές συμβάσεις.

Ακολούθησε, εκ μέρους της συντονιστικής επιτροπής των φορέων ομιλία από τον Γιώργο Γούλα, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα τόνισε:

49 χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, συνεχίζουμε κάθε μέρα στον δρόμο όσων αγωνίστηκαν τότε για «ψωμί, παιδεία και ελευθερία».

Στον ίδιο δρόμο πορευτήκαμε και την περασμένη Τετάρτη, σε μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές μάχες των τελευταίων ετών, που «νέκρωσε» λιμάνια, αεροδρόμια, μέσα μεταφοράς, βιομηχανίες, γραφεία και εργοτάξια, για να δώσει ζωή στους δρόμους  που πλημμύρισαν από τα ανθρώπινα ποτάμια της αγωνιστικότητας, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης.

Εκεί ενώθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι μαζί με  τους φοιτητές,  όπως και πριν 49 χρόνια.

Δε χάνουμε ούτε λεπτό! Συνεχίζουμε για να κλιμακωθεί αυτός ο αγώνας! Σήμερα, στις μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές πορείες, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου,  νιώθουν ξανά καυτή την ανάσα του λαού και της νεολαίας! Να ετοιμαστούμε για νέα αγωνιστική συνέχεια, να τους κάνουμε ΕΜΕΙΣ το χειμώνα “δύσκολο”.

Πολλοί προσπάθησαν εδώ και σχεδόν μισό αιώνα να «τελειώσουν» με το Πολυτεχνείο και τα μηνύματά του, τον τριήμερο εορτασμό του, την αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία.

Χρησιμοποίησαν όλους τους τρόπους για να το πετύχουν αυτό: το είπαν ξεπερασμένο, το είπαν «γιορτή της αστικής δημοκρατίας», το είπαν «κομματικό πανηγύρι», προσπάθησαν να το «λερώσουν» αξιοποιώντας τη στάση ορισμένων, που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στον αγώνα για να κάνουν καριέρες στην πλάτη του λαού, έβγαλαν αφίσες με σβησμένα τα συνθήματα "ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ", "ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ" που δεν τους άρεσαν, έβαλαν μέχρι και γνωστούς – αγνώστους, πριν λίγα χρόνια, να κλειδώσουν τις πύλες του για να μην μπουν μέσα οι φοιτητές και ο λαός, προσπάθησαν να το απαγορεύσουν στο όνομα της «δημόσιας υγείας»...

Και τι δεν έκαναν...

Κι όμως, σχεδόν 50 χρόνια τρώνε τα μούτρα τους!

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Τι είναι αυτό που κάνει το Πολυτεχνείο να «ζει», όπως λέει το σύνθημά μας;

Ο κύριος λόγος είναι ότι το Πολυτεχνείο έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς…

Και αυτό δεν αφορά μόνο τον αγώνα για “ψωμί, παιδεία, ελευθερία”, που παραμένει επίκαιρος.

Γιατί, μπορεί η δικτατορική μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, χτυπημένη τόσο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου όσο και από τις δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο, να παρέδωσε συναινετικά τη σκυτάλη στο αστικό πολιτικό σύστημα, όμως η ίδια η δικτατορία του κεφαλαίου παραμένει στη θέση της.

Η στρατιωτική δικτατορία, που επιβλήθηκε στις 21 Απριλίου 1967, ήταν ένα σάπιο και διεφθαρμένο καθεστώς, σκληρής βίας, βασανισμών, φυλακών και εξορίας.

Ένα καθεστώς που με τη δύναμη των όπλων υπηρέτησε τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε μια κρίσιμη περίοδο. Από τη μία διεύρυνε τα προνόμια και τη στήριξη στα κέρδη των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και από την άλλη χαντάκωσε το λαϊκό εισόδημα, έβαλε τους λαϊκούς αγώνες στον “γύψο”.

Τότε ήταν η λεγόμενη «πετρελαϊκή κρίση» που είχε ανεβάσει τις τιμές στα ύψη και ο λαός δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα και να αγοράσει το ψωμί του, σήμερα είναι η λεγόμενη «ενεργειακή κρίση», που βάζει κόφτη στις ώρες θέρμανσης στα νοσοκομεία και στα κέντρα υγείας…

Και τότε και τώρα, ο πραγματικός υπαίτιος είναι το καπιταλιστικό σύστημα που και στην κρίση του και στην ανάπτυξή του φορτώνει τα βάρη στους πολλούς για να καλοπερνάνε οι «λίγοι», είναι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους διάφορους ληστές του πλούτου των λαών, που ξεκινάνε από την καθημερινή εκμετάλλευση εκατομμυρίων εργαζομένων, από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια και τους εμπορικούς πολέμους και φτάνουν μέχρι το κανονικό αιματοκύλισμα.

Το Πολυτεχνείο ζει, λοιπόν, και αυτό ισχύει πολλαπλά φέτος που βρίσκεται σε εξέλιξη η ιμπεριαλιστική σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ευρώπη, στο έδαφος της Ουκρανίας με μεγάλους κινδύνους επέκτασης και κλιμάκωσης.

Στους 9 μήνες που έχουν περάσει από την 24η Φλεβάρη, έχουν γκρεμιστεί όλες οι αστειότητες που ακούγαμε για χρόνια: ότι οι πόλεμοι όπως τους ξέραμε δεν υπάρχουν πια, ότι πλέον όλα γίνονται ηλεκτρονικά, με το πάτημα κουμπιών και με ελάχιστες ανθρώπινες απώλειες ή πως ό,τι γίνει θα διαρκέσει λίγες μόνο μέρες.

Η πραγματικότητα είναι ότι εδώ και 9 μήνες οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας ματώνουν για τα συμφέροντα των λίγων, των αστικών τους τάξεων και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών τους.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, 

Οι τεράστιες κινητοποιήσεις και οι απεργίες σε όλη την Ευρώπη, από τα τρένα του Λονδίνου μέχρι τα λιμάνια της Γερμανίας, τέτοιες που είχαμε δεκαετίες να δούμε, δείχνουν τη δύναμη των εργαζομένων, τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα.

Οι κυβερνήσεις που ανεβοκατεβαίνουν και δεν μπορούν να σταθούν σε αρκετές χώρες, δείχνουν ότι ο αντίπαλος δεν είναι άτρωτος, ίσα-ίσα, αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα σε αυτή τη νέα φάση που έχουμε μπει διεθνώς.

Στη χώρα μας συνήθως ακούγαμε το επιχείρημα «τι θέλετε και κάνετε απεργίες και αγώνες, δε βλέπετε ότι στο εξωτερικό τα έχουν εγκαταλείψει αυτά»; Τώρα ακούσαμε το αντίθετο: «γιατί σε όλες τις χώρες γίνονται απεργίες και στην Ελλάδα δεν κουνιέται φύλλο»; Δεν έχουν το θεό τους...

Φυσικά αυτό δεν ίσχυε ούτε πριν τις 9 Νοέμβρη, αφού έχουν αναπτυχθεί μεγάλοι αγώνες στη χώρα μας τα τελευταία 2,5 χρόνια, αλλά σίγουρα δεν μπορεί κανείς να το πει μετά τις 9 Νοέμβρη...

Σήμερα απέναντι σε ένα σύστημα που σαπίζει και δείχνει με τραγικό τρόπο τα απάνθρωπα όρια του, παρά τα απίστευτα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα που πληθαίνουν γύρω μας.

Απέναντι στην πολιτική που σπέρνει πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά, μοναδική διέξοδος είναι ο συνεχής συνεπής ταξικός αγώνας αντίστασης και αντεπίθεσης, η οργάνωση μας, η διεκδικητική πάλη σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Τη στιγμή που πληρώνουμε 4 δισ. ευρώ το χρόνο για Νατοϊκούς εξοπλισμούς, την αποστολή πολεμικού υλικού που εμπλέκουν κι άλλο τη χώρα στον πόλεμο, εμείς επιβιώνουμε με τα ψίχουλα, με καλάθια της ντροπής, με Voucher και Pass, με τα επιδόματα-κοροϊδία των επιχειρηματικών ομίλων.

Δεν δεχόμαστε να πληρώνουμε τον λογαριασμό της ενέργειας από τις πράσινες μπίζνες τους που ονομάζουν «πράσινη ανάπτυξη» για να κρύψουν την τεράστια κερδοφορία που τους αποφέρει η αξιοποίηση λιμνάζοντος κεφαλαίου με τις ΑΠΕ. Δεν δεχόμαστε να πληρώνουμε τις κρίσεις τους, την ανάπτυξη τους, τους πολέμους τους.

Η απεργία στις 9 Νοέμβρη απέδειξε ότι ο λαός μπορεί να έρθει στο προσκήνιο. Η συγκλονιστική συμμετοχή των εργαζομένων δείχνει το δρόμο της σύγκρουσης με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τις κυβερνήσεις τους, στον διεκδικητικό αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς, για συλλογικές συμβάσεις, για φτηνό ρεύμα και τρόφιμα.

Τιμούμε τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου δυναμώνοντας τον αγώνα για:

• Άμεση Απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο. Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. 

• Να σταματήσει η ελληνική επικράτεια και οι υποδομές της χώρας να μετατρέπονται σε «ορμητήρια πολέμου» και άρα πιθανούς στόχους σε περίπτωση γενίκευσης του πολέμου.

• Να καταργηθεί η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις . Να ξηλωθούν οι βάσεις του θανάτου στο Στεφανοβίκειο και στο Γεωργούλα, αλλά και σε όλη τη χώρα. Να μην εγκατασταθούν πυρηνικά στον Άραξο, στη Σούδα και οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα.

• Να μη συμμετέχει κανένας φαντάρος και στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολή εκτός συνόρων.

• Άμεσα μέτρα ενίσχυσης του λαϊκού εισοδήματος. Κατάργηση φόρων στα καύσιμα και τα είδη κατανάλωσης. Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Να καλυφθούν όλα τα κενά και οι ελλείψεις σε σχολεία, στο Νοσοκομείο και τα Κέντρα Υγείας!

Στη συνέχεια, οι συγκεντρωμένοι, με πορεία και συνθήματα, όπως "Σε δεσμά και γύψο δεν μπαίνει ο λαός, στο δρόμο του Νοέμβρη, μπροστά, ξεσηκωμός", "Εξω το ΝΑΤΟ, να φύγουνε οι βάσεις, καμιά συμμετοχή στις επεμβάσεις", "Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι Νατοϊκοί" κατευθύνθηκαν προς το ηρώον όπου εκ μέρους των φορέων κατατέθηκαν λουλούδια από την πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Εύη Ταλαδιανού στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν και υπέστησαν διωγμούς και εξορίες από την αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών.