Φταις!

Αν ψάξουμε στο κιτάπι της Ιστορίας, θα δούμε ότι έχουν γραφτεί με μελάνι που δε σβήνει, πράξεις φωτεινές και τίμιες, που δεν κοστολογούνται και πράξεις σκοτεινές... που βαραίνουν αυτούς που τις επιτέλεσαν.

Το Πολυτεχνείο, ήταν μια πράξη τίμια. Μια πράξη αντίστασης των φοιτητών, απέναντι στη Χούντα .Όμως, εκτός από μεμονωμένες οργανώσεις αντίστασης, αυτή του Πολυτεχνείου, ήταν η μοναδική μαζική.

Πού ήσουν εσύ, ο λαός, αυτά τα εφτά ολόκληρα χρόνια; Έτρεχες στις υποδοχές των δικτατόρων και τους αποθέωνες.

Κι αυτό, είναι ευθύνη...

Φταις, που κράτησες σκυμμένο το κεφάλι και κούρνιασες στο κλουβί σου.. Που έγινες άβουλος δούλος.. που ζητοκραύγασες..

Έχεις ευθύνη που άφησες, εσύ, τόσον καιρό, το κολαστήριο της ΕΑΤ-ΕΣΑ ανοιχτό... Στην καρδιά του Πειραιά.

Άφησες να φυλακιστούν και να μαρτυρήσουν αντιδικτατορικοί αγωνιστές!

Άφησες να διαλύσουν τα πόδια του Σπύρου Μουστακλή.

Άφησες, πριν ακόμη να γίνει το πραξικόπημα, να αγγίξουν τον όμορφο λαιμό του Σωτήρη Πέτρουλα..

Οι μαρτυρίες από τις στρατιωτικές δίκες, είναι γραμμένες με αίμα.

Άφησες την ΕΣΑ να δημιουργήσει το δικό της δόγμα: "φίλος ή σακάτης βγαίνει όποιος έρχεται εδώ μέσα..."

Άφησες να ηχούν στον άνεμο οι βουρδουλιές. Και φταις, που δεν κατάλαβες από την πρώτη στιγμή, ότι τα τραγούδια στα μεγάφωνα, τα έβαζαν όταν βασάνιζαν ανθρώπους, για να καλύπτουν τις φωνές τους...

Κι εσύ βασανιστή, φταις περισσότερο απ' τον δικτάτορα. Το κελί, όπου βασάνιζες και χαιρόσουν με τον πόνο του συνανθρώπου σου, ικανοποιημένος που επιτελούσες το καθήκον σου, είναι ζωντανό!

Κι από μέσα ακούγεται η φωνή του Παναγιώτη Μηλιώτη... Θυμάσαι; Ήταν ο "καπετάν Σπάρτακος"...

Ακούγεται η φωνή του Αλέκου Ζωγράφου... του Ξενοφώντα Παπανικολάου...

Πολλές οι φωνές που σε καλούν βασανιστή και μικρός ο χώρος του χαρτιού για να τους αναφέρω..,.

Ακούγεται δυνατός ο ήχος των αλυσίδων, πουν περνούν στα κιγκλιδώματα του μοναδικού παραθύρου...

Φταίτε, πιο πολύ απ' τους δικτάτορες εσείς, οι" πρωταγωνιστές" της χουντικής ΕΣΑ.. Ούτε τα λυκόσκυλα δεν υπάκουγαν σε σας, που τα παροτρύνατε να επιτεθούν στους κρατούμενους...

Σας καλεί, ακούτε, ο Γιώργος Ελευθεριάδης, απ' την ομάδα του Αλέκου Παναγούλη.. Τον είχατε δεμένο πισθάγκωνα, κρεμασμένον και τον χτυπούσατε αδιακρίτως, ώρες ατελείωτες, μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του...

Ο φοιτητής Σοφοκλής Πεντάρης, σκύβει κάτω απ' το κρεβάτι για να αναπνεύσει, χωμένος δύο μέρες, μέσα στον "γιαπωνέζικο φούρνο" σας...

Και τα μεγάφωνα να παίζουν δυνατά τα εθνικοπατριωτικά σας τραγούδια για να πνίγουν τα ουρλιαχτά των αγωνιστών.

Πόσο ντροπιαστικό το "αλώνι" σας, ο κύκλος των 10-15 ΕΣΑτζήδων, που κλοτσούσατε και γρονθοκοπούσατε....

Τελικά, ένας άνθρωπος, μπορεί να κατασκευαστεί βασανιστής από βασανισμό; από προπαγάνδα; από εξουσία; έχει ροπή στον σαδισμό;

Ίσως, όλα αυτά μαζί...

Κι εσύ φαντάρε, πώς πατούσες τη σκανδάλη, όταν σε καλούσε η άδολη φωνή του φοιτητή και σού έλεγε, ότι ήταν άοπλος;

Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Εκπαιδευτικός

Γιατί δε γύρισες τα πυρά προς τους ίδιους τους βασανιστές; Προς τους ίδιους τους δικτάτορες; Δε διδάχτηκες από την Ιστορία, ποιος είναι ο τίμιος και ποιος ο ατιμωτικός πόλεμος;

Μα το μεγαλύτερο βάρος είναι δικό σου λαέ! Που χρόνια ολόκληρα έκανες ότι δε συνέβαινε τίποτα. Άφησες αδικαίωτα τα συνθήματα των αγωνιστών...

Εσύ άφησες τη δικτατορία των συνταγματαρχών να επιβιώσει... Γιατί, την επιβίωσή της, τη στήριξε στις δολοφονίες, στις φυλακίσεις, στους βασανισμούς και στις εξορίες...

Σε βαραίνει λαέ αυτό... το βάρος της ντροπής, γιατί ο φασισμός, αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται, την ανοχή σου και την απραξία σου...

Και πόσο δίκιο έχει ο Μανώλης Αναγνωστάκης:

Φοβάμαι

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία - μεσούντος κάποιου Ιουλίου

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στον λαό»

...........

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου κλειναν την πόρτα...

...........

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρβνες

και τα 'σπαγαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ...

............

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο..