Για το Μήτσο

«Ο Μήτσος μας

- για όσους δεν τον ξέρατε, το "μας" δεν είναι κτητικό, είναι της αγάπης και της μοιρασιάς.

Απ' τη Βασιλική Τρικάλων, βαρύς κι ασήκωτος, λιγομίλητος, λιμενικός, που έπιανε τα σιρίτια στους ώμους με συρραπτικό όταν είχαν επιθεώρηση, από πάντα και για πάντα νεοδημοκράτης, δε ζήτησε ποτέ του τίποτα, δεν αρνήθηκε ποτέ σ' όποιον είχε ανάγκη, που ζούσε την οικογένεια με τις τρεις-κι-εξήντα και δεν καταδέχτηκε ποτέ ούτε τα τζάμπα εισιτήρια στα καράβια. Περήφανος, ίσιος, τρυφερός, πεισματάρης, παναθηναϊκός, ποδοσφαιριστής παλιός, έστησε και προπόνησε την ομάδα της Σκοπέλου - και την είδε να σβήνει στα απόνερα της κρίσης. Δε έδινε δεκαράκι τσακιστό για λεφτά, αξιώματα, αναγνώριση. Πίστευε στο θεό, σεβόταν τους γέρους, αγαπούσε τα παιδιά, πονούσε και προστάτευε τους ανήμπορους, τους απόβλητους, τα ζώα.

Σ’ αυτούς τους φρικτούς 5,5 μήνες βρέθηκαν δίπλα του από ανώτατοι αξιωματικοί του ναυτικού μέχρι τους γύφτους που...
ήταν χρόνια γείτονες – που τάιζαν στο τσαντίρι τους γιους του μαζί με τα παιδιά τους και προσέτρεχαν σ’ αυτόν όποτε είχανε μπλεξίματα «με τη χωροφυλακή», από τον δήμαρχο μέχρι τον αναρχικό τρελό του χωριού, τον Κώστα της Ούρσουλας.

Ήταν για μένα –μαζί με την Ουρανία, που τις δέκα τελευταίες μέρες τον ξεπροβόδισε κρατώντας του το χέρι, χαϊδεύοντάς τον, μιλώντας του, κι ας μην καταλάβαινε τίποτα πια– η μισή Σκόπελος, 23 χρόνια, κουβέντες, καυγάδες πολιτικοί, γέλια, φαγητά και τσίπουρα, δουλειές, γκρεμίσματα, χτισίματα, καθαρίσματα, φυτέματα, βράδια και νύχτες και μέρες, ελληνικές βραδιές, κουβαλήματα με το ντεσεβώ, το γιούγκο, το τζιπ, τραπέζια γάμων και βαφτίσια και κλαρίνα, χειμώνες και καλοκαίρια. Η μισή Σκόπελος και μια ζωή. Η μισή Σκόπελος κι ένας φίλος που όσα μου ‘δωσε ήταν ανεκτίμητα. Ένας φίλος απ’ αυτούς που αν ποτέ σου ζητήσουν κάτι, απλώς τσακίζεσαι να το βρεις και να το δώσεις.

Χ.Σ.»