Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων…

Ναί ή Όχι

Επίλεξε ανάλογα με το πόσο έχεις εξελιχθεί!

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ, -έχοντας γνώμη, αλλά χωρίς να την εκφέρω- τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Ακούω, βλέπω, διαβάζω. Και εκεί που όλα φαίνονται σαν σε σαθρό έδαφος χτισμένα, έτοιμα να καταρρεύσουν, βλέπω τον σκύλο μου όλο αγάπη να στέκεται δίπλα από τα πόδια μου… αυτό είναι..! Ναι!αυτό είναι..!

Απλά… Αν πιστέψουμε στην θεωρία του Δαρβίνου, κάποιοι άνθρωποι δεν ακολούθησαν την εξέλιξη των υπολοίπων, χωρίς να είναι απαραίτητα υπεύθυνοι αυτοί, αν βασιστούμε στις ανωμαλίες που μπορεί να υπέστησαν τα κύτταρα των γονιδίων τους από οποιοδήποτε εσωτερικό ή εξωτερικό παράγοντα.

Μεσημέρι… Τρώω… Στα πόδια μου το συμπαθέστατο κατά τα άλλα τετράποδό μου. Το αγαπάω, από μικρό το μεγάλωσα, θεωρώ πως πολλές φορές με νοιώθει, με καταλαβαίνει. Όντως μπορεί να συμβαίνει, όμως δεν...
μπορεί να πράξει περισσότερα από αυτές τις 7-8 εντολές που με τόσο κόπο του έχω διδάξει χρόνια τώρα…

Κάθεται λοιπόν και με ανοιχτό το στόμα και την γλώσσα να κρέμεται προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα ένα σαλάκι τρέχει απελπιστικά αργά από τα μουστάκια του… γκρινιάζει και ζητάει μπουκιά από το φαγητό μου - αν και χορτάτο- (όσοι έχετε κατοικίδια ξέρετε).

Δεν αντέχω, του δίνω με πολλή αγάπη μια μπουκιά, αλλά και με το σκεπτικό να πάψει να γκρινιάζει και να με αφήσει να απολαύσω το πλούσιο μεσημεριανό μου.

Φεύγει ευχαριστημένο χωρίς να καταλάβει ότι εγώ έχω πιάτα γεμάτα στο τραπέζι με όλες τις λιχουδιές του κόσμου… και ακόμη και αν τελειώσουν, μπορώ απλά να πάω στην κατσαρόλα και να ξαναγεμίσω!

Το ζωάκι με το ξεροκόμματο αποχωρεί ευτυχισμένο… άσε που νομίζει ότι έχει κάνει και την καλύτερη Dealια! Τόσο πολύ ευτυχισμένο που πολλές φορές όταν το βγάζω βόλτα νομίζω ότι περηφανεύεται, έτσι καμαρωτό που το βλέπω να περπατάει απέναντι στα άλλα σκυλάκια που δεν βρίσκουν τόσο εύκολα την τροφή τους.

Αυτό ήταν… εκείνο το μεσημέρι, έχοντας από τη μία ανοιχτή την τηλεόραση ακούγοντας ειδήσεις και από την άλλη τον Αζώρ έκανα τον συνειρμό… «κάπως έτσι πρέπει να είναι και οι βολεμένοι αυτού του κράτους, τόσα χρόνια τους πετούσαν "μπουκιές" για να μην γκρινιάζουν και οι "πεινασμένοι" αγκιστρώνονταν πάνω τους πλήρως ευχαριστημένοι!»

Δεν υπάρχει κάτι κακό στα προλεγόμενα. Ο καθείς όπως μπορεί – βολεύεται!

Το κακό είναι ότι όταν τους "έβγαζαν βόλτα με το λουράκι τους" περπατούσαν καμαρωτοί – καμαρωτοί με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, έχοντας άγνοια ότι τα άκρα τους -λογικό αφού υπάρχει βαρύτητα- ακουμπούσαν στη γη και συνεπώς αναπόφευκτα – χωρίς ορατότητα… εεε κάποια στιγμή θα πατήσεις περιττώματα…

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική

…όποιος έχει τη μύγα… να την αφήσει να φύγει!

Με αγάπη ο Κακοφωνίξ!