Η διαδικασία της κατασκευής του Προτεκτοράτου ολοκληρώνεται. Θα τους αφήσουμε;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των συνενόχων του οδήγησε τη χώρα σ’ ένα νέο  -το τέταρτο στη σειρά- μνημόνιο. Αυτό το έκτρωμα που κατατίθεται για ψήφιση σε μια Βουλή που έχει απεμπολήσει οριστικά την εθνική της ταυτότητα και καλείται κάθε λίγο και λιγάκι να ψηφίζει νόμους υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, -να γίνεται, δηλαδή, ο φερετζές μιας αδίστακτης οικονομικής δικτατορίας-, δεν είναι απλά ένα 4ο Μνημόνιο, όπως πολλοί ισχυρίζονται και ο ξεπεσμός του δεν προσδιορίζεται απλά και μόνο στο γεγονός πως είναι το 2ο κατά σειρά Μνημόνιο που προσυπογράφουν οι σφετεριστές της «αριστερής» ταυτότητας και της εμπιστοσύνης των αφελών. Αυτή τη φορά χαρακτηρίζεται επίσημα ως «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας» (sic), το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το 3ο  μνημόνιο που ψηφίσαν τα κόμματα του δωσιλογισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) τον Αύγουστο του 2015 με 223 ψήφους, νομιμοποιώντας έτσι τα δυο προηγούμενα που είχαν υπερψηφιστεί με λιγότερους των 180 ψήφων.

Ταπείνωση

Είναι μια κορυφαία πράξη ταπείνωσης -ίσως η πλέον καθοριστική- από ένα πολιτικό προσωπικό που αναλαμβάνει προκαταβολικά τη δέσμευση να μην αποτολμήσει ούτε καν τη δικαστική προσβολή της κατάφορα αντισυνταγματικής φυσιογνωμίας του εκτρώματος.  Ο εξευτελισμός της Δικαιοσύνης από

την κυβέρνηση Τσίπρα είναι τέτοιος, ώστε το  4ο Μνημόνιο να απαιτεί την ανικανότητα της Δικαιοσύνης να ανατρέπει μνημειακές διατάξεις (διαταγές).  Απαιτεί, δηλαδή, η Τετραρχία των Δυναστών - Δανειστών να δέσει η ελληνική κυβέρνηση (των τοποτηρητών) πισθαγγωνα τη Δικαιοσύνη, ώστε να μην  μπορεί να ελέγχει την συνταγματικότητα των νομών.

Δικαιοσύνη: Ποια Δικαιοσύνη;

Αλλά για ποια δικαιοσύνη μιλάμε. Αυτή έχει «πεθάνει» προ πολλού. Άλλωστε , είναι γνωστό ότι στα προτεκτοράτα, σαν και το δικό μας, η έννοια του ορού «δικαιοσύνη» είναι ανύπαρκτη. Το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά. Ο Άρειος Πάγος, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχουν γίνει της πλάκας. Οι αποφάσεις τους δεν εφαρμόζονται. Για παράδειγμα, η αντισυνταγματικότητα της μείωσης των συντάξεων -«μα δεν τις μειώνουμε», λέει ο Κατρουγκαλος, «τις … επανυπολογιζουμε» ! Ο Καραγκιόζης στο τετράγωνο!  Εξευτελισμός δίχως όρια και τέλος- διότι, άλλωστε, ποια συνταγματικότητα των νόμων; Το Σύνταγμα έχει καταλυθεί ήδη και τελεί υπό το καθεστώς των Μνημονίων. Έτσι, λοιπόν, οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε σχέση με τις μνημονειακές υπαγορεύσεις δεν έχουν καμιά αξία. Μπορούν να εκκρεμούν ή να κρέμονται από τα… δένδρα. Αδιάφορο! 

Τούτων και άλλων τέτοιων πολλών ένεκεν, ο εκφυλισμός του πολιτεύματος βαθαίνει (και μάλιστα χωρίς να μας κάνει εντύπωση).  Για παράδειγμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης (και όχι ο φυσικός του δικαστής) θα μπορεί να αποφασίσει αν οι πράξεις ενός τραπεζικού στελέχους είναι παράνομες ή ακόμη - ακόμη αν, καίτοι παράνομες, θα έχουν το ακαταδίωκτο! Πρωτοφανή πράγματα! Που αν τα έκανε η Δεξιά, η Αριστερά (που τώρα γονάτισε) τότε θα ξήλωνε τα πεζοδρομία.

Νόμος; Μα ποιος νόμος;

Με τη νέα συμφωνία δεν υπάρχει πλέον άλλος νόμος σ΄ αυτή τη χώρα, εκτός από τους νόμους και τις αποφάσεις των δανειστών. Δεν υφίσταται πλέον δικαιοσύνη, παρά μόνον για να δικάζει με κριτήριο τις σκοπιμότητες του μνημονίου. Ο ίδιος ο δημόσιος χώρος (res publica) καταλύεται οριστικά.

Ο πολίτης πλέον δεν έχει δικαιώματα. Κανένα απολύτως. Ακόμα και αν τα δικαστήρια της χώρας δικάσουν υπέρ του, τότε η απόφαση για την κυβέρνηση είναι καθαρά «συμβουλευτική», εφόσον αντίκειται στην «επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου».

Η στάση των βουλευτών

Η στάση των βουλευτών κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας του 4ου Μνημονίου δεν μπορεί πλέον να εξαντλείται σε ζητήματα «κομματικής πειθαρχίας», αλλά σχετίζεται ευθέως με την απαραίτητη εθνικά στάση απέναντι στον λαό και στην πατρίδα μας στο σύνολο της.

Η θετική στάση στην υπερψήφιση αυτού του πακέτου, το οποίο έρχεται να κλειδώσει με τρόπο δραματικό όλα όσα προηγηθήκαν από το 2010 και μετά, συνιστά συνενοχή σε πρακτικές εθνοκτόνων, από ένα πολιτικό προσωπικό απόλυτα συνένοχο για όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.

Η δική μας στάση

Οι αποικιοκράτες σήμερα έχουν επενδύσει σε ένα ολόκληρο σύστημα, δεξιά και αριστερά, εξουσιών και θεσμών, που είναι εκ φύσεως χωρίς πατρίδα. Θα τους αφήσουμε;  Θα τους επιτρέψουμε; Εδώ δεν χωράνε μου - σου - ξου. Ούτε ιδεολογήματα ή θρησκοληψίες. Ενώ όσοι ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους, ψάχνουν για δικαιολογίες, όπως έκαναν ανέκαθεν οι προσκείμενοι και οι κιοτήδες.

Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για στρουθοκαμηλισμούς. Όποιος δεν σηκώνει το γάντι, αυτός είναι εθνικά ανάξιος, κοπρόσκυλο του κέρατα , μίασμα. Ιδίως όταν υπηρετεί ως αξιωματούχος του δημοσίου, δικαστής ή φέρει εθνόσημο. Όποιος κοιτά τη δουλειά του σήμερα, δεν είναι παρά συνένοχος της όλης κατάστασης. Δικαιολογία πια δεν υπάρχει. Πολιτική ανυπακοή. Συνειδητή στράτευση στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Παρά μόνο του γραικύλου, του προδότη, του κιοτή. Κι αυτούς η ιστορία δεν τους ανέχτηκε ποτέ.

Και όμως, υπάρχει και άλλος δρόμος!

Όλοι αυτοί που μας υποσχέθηκαν την ελπίδα και μια άλλη πορεία σε υπήνεμα νερά  για να αποδειχτούν ίδιοι και χειρότεροι από τους προηγούμενους, όλοι τους μέλη της ιδίας εγκληματικής συμμορίας,  προσπαθούν για άλλη μια φορά να μας πείσουν, λοβοτομώντας τη σκέψη και την ίδια την ψυχή μας, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνον αυτός των ατέλειωτων μνημονίων.  Σήμερα, επτά χρόνια μετά, πιο ώριμοι, πιο έμπειροι από ποτέ, οφείλουμε να βρούμε ξανά το κουράγιο.  Οφείλουμε να βγούμε ξανά στις πλατείες  και στους δρόμους της χώρας και να δώσουμε την τελική μάχη. Γιατί, απλά, υπάρχει άλλος δρόμος.  Η Λευτεριά, η Δημοκρατία και μια καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας δεν είναι ουτοπία . Δεν είναι όνειρο απατηλό, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αντίθετα, η πραγμάτωση του εναπόκειται στη βούληση μας. Στη βούληση και στην προσπάθεια όλων μας!

Μας αφορά όλους

Ο αγώνας για την αποτροπή της ψήφισης του 4ου Μνημονίου και την οριστική απαλλαγή της χώρας από την κατοχή, τα μνημόνια και την ξένη επικυριαρχία  δεν αφορά την υπεράσπιση δικαιωμάτων διαφορετικών ομάδων πληθυσμού. Δεν αφορά τους συνδικαλιστές, ή σε επί μέρους παρατάξεις. Εάν σήμερα θίγονται κάποιοι –οι περισσότεροι– χθες χτυπήθηκαν αλύπητα πολλοί άλλοι και αύριο έρχεται η σειρά των υπολοίπων.