Όχι άλλο κάρβουνο!

Γράφει η

Παρασκευή Κουτούμπα

Το άκουσα προχτές σε θεματική εκπομπή – αφιέρωμα για τη Σκιάθο, που γυρίστηκε πριν λίγο καιρό. Καλή σε γενικές γραμμές – καλύτερη σίγουρα από πολλά «ρεπορτάζ» της πλάκας που δεν έχουν να δείξουν τίποτα άλλο από μπικίνι και μπιτσόμπαρα. Με στοχευμένη διαφήμιση βέβαια – αποδεκτό κι αναγκαίο κακό κάθε εκπομπής – αλλά μπάστα: είπαμε να διαφημίσουμε πέντε – έξι επιχειρήσεις σε πλαίσια λογικά, όχι να σφλομώσουμε τον κόσμο στις αρλούμπες. Και εξηγούμαι: μιλάω συγκεκριμένα για την Hellenic Seaways που έσπευσε κι αυτή μαζί με μερικές τοπικές επιχειρήσεις να πάρει τηλεοπτικό χρόνο για διαφήμιση.

Εννοείται ο παρουσιαστής κατέπλευσε στη Σκιάθο με πλοίο της εταιρείας που έχει – δεν έχει συμπληρώσει μήνα που μας θυμήθηκε και ξανάρχισε να έρχεται. Και τί ακούω και παθαίνω κρίση γέλιου; Μέλος του πληρώματος να δηλώνει: «Τώρα το καλοκαίρι, τα δρομολόγια πυκνώνουν... και μπλα, μπλα, μπλα... ευχαριστούμε που μας επιλέξατε...» και άλλα ωραία και φαιδρά...

Πρώτα – πρώτα, δε μου φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος που τον έβαλαν να πει αυτές τις βλακείες. Εργαζόμενος είναι, φοβάται για το ψωμάκι του, είπε ό, τι του είπαν να πει. Μου φταίει και μου παραφταίει όμως η εταιρεία. Όχι, κύριοι, ΔΕΝ πυκνώνουν το καλοκαίρι τα δρομολόγια. Δεν πυκνώνουν γιατί πολύ απλά το χειμώνα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ δρομολόγια. Μας ξεχνάτε παντελώς. Δεν ξέρω πώς το’ χετε μέσα στο εφοπλιστικό μυαλό σας, αλλά το χειμώνα οι κάτοικοι των Σποράδων δεν μεταναστεύουμε μαζί με τα χελιδόνια και τους πελαργούς για τις ήσυχες θάλασσες του νότου. Εξακολουθούμε να μένουμε στα νησιά μας: περί τις 8.000 ψυχές στη Σκιάθο, 5.000 περίπου στη Σκόπελο και 3.000 περίπου στην Αλόννησο. Μια πρόχειρη σούμα δηλαδή μας δίνει γύρω στις 16.000 κατοίκους και στα τρία νησιά. Άντε να μη βάλω Κυρα – Παναγιά, Πιπέρι, Γαϊδουρονήσι και προσθέσω και τα τετράποδα. Βλέπετε λοιπόν ότι το χειμώνα οι Σποράδες δεν είναι ακατοίκητες βραχονησίδες, αλλά τόποι κατοικημένοι με ανάγκες πολλές και άμεσες. Οι Σποραδίτες χρειάζονται τρόφιμα, πετρέλαιο, καύσιμα, φάρμακα, γιατρούς, βιβλία, άψυχο και έμψυχο υλικό για τα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται σταθερά δρομολόγια, οι καρκινοπαθείς επίσης για να έχουν πρόσβαση στις θεραπείες τους, οι «ιπτάμενοι» γιατροί για να επανδρώνουν τα ιατρεία των νησιών και να μην πηγαίνουμε σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι, οι ιδιοκτήτες τουριστικών επιχειρήσεων χρειάζονται εξοπλισμό και υλικά για να έχουν τις επιχειρήσεις τους έτοιμες εγκαίρως ώστε όταν αρχίσει η νέα τουριστική περίοδος να είναι έτοιμοι να υποδεχτούν τον κόσμο που θα σας φέρει και σας φράγκα και που τότε πάλι θα μας θυμηθείτε και θα ξαναρχίσετε τα δρομολόγια... 

Που να πάρει και να σηκώσει, τόσα χρόνια χάρη σε μας θησαυρίσατε. Δείχνετε την ανεκδιήγητη γαϊδουριά σας το χειμώνα, με το να εξαφανίζεστε – μη μας δουλεύετε κιόλας μέσα στα μούτρα. Κι όσο για τις «ευγενικές χορηγίες» που γίνονται φυσικά πάντα επώνυμα και με το αζημίωτο, σε κανέναν άλλον, όχι σε μένα. Ως καπετανοκόρη – κι έχοντας χάσει έναν υπέροχο πατέρα που έχασε την υγεία του μέσα στα πλοία των συναδέλφων σας – σας ξέρω όλους τους εφοπλιστές σαν κάλπικες δεκάρες. Κι αν δεν ήταν τα πλοία της αντίπαλής σας εταιρείας, να φυλάνε Θερμοπύλες όλο το χειμώνα – έστω και μισοχαλασμένα, όχι αστεράτα κι ολοκαίνουργια σαν τα ακριβοθώρητα τα δικά σας – θα την είχαμε βάψει κανονικά. Μπορεί να με βρίσκετε μελό αλλά σκοτίστηκα. Αυτά και λυπάμαι πολύ.