Άντε... βρε...

Μου κάνει εντύπωση που το απαισιόδοξο κατά τη γνώμη μου σχόλιο ΣΚΟΠΕΛΟΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ, αναρτήθηκε (κλικ) κάτω από την αισιοδοξία της ετικέτας Αλληλεγγύη Εθελοντές Προσφορά.

Εγώ θέλω να ευχηθώ, το έργο της όποιας προσφοράς, να φωτίσει τις ψυχές των ανθρώπων. Γιατί μόνο έτσι γίνονται ορατά τα χνάρια που αφήνει ο τόπος μας στο διάβα των αιώνων και τα οποία εμείς ακολουθήσαμε κάποια άλλη δύσκολη εποχή...

Άντε... βρε...

Βρε έννοια που ’χαν οι μανάδες!

-Πού πας παιδί μου;

-Να παίξω.

-Άλλαξες βρακί;

-Όχι.

-Κι άμα γκρεμιστείς θα γίνουμε ρεζίλι;

Και ή άλλαζες βρακί, οπότε γκρεμιζόσουνα με την ησυχία σου ή δεν άλλαζες και συνήθως γλίτωνες το γκρέμισμα.

Μη γίνουμε ρεζίλι….

Δεν φτάνει ο πόνος και τα σημάδια στα γόνατα, δεν...
φτάνει η κοροϊδία απ’ όλα τα αγόρια, έπρεπε και η γειτονιά να ξέρει και τι βρακί φοράς.

Πώς να μη ξέρει τα μυστικά σου, τα καρδιοχτύπια σου κι ακόμα έτσι όπως ήτανε οι ‘’χρείες’’ στα μπαλκόνια, ήξεραν και τι φαΐ χωνεύεις.

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια, πολύ καλά το λένε!

«Βρε τσιγκουνιάααα» λέγανε. «Η γειτόνσα πέντε φορές τ’ βδουμάδα όσπρια τουν ταίζ τουν Κστιανό. Τον ψώφσει τουν άντρα τς.»

-Τι ακούγεται έξω στο στενό γιαγιά;

-Φεύγνει οι καλλκαντζάρ, πιδί μ μη φουβάσι.

Μα αυτοί οι καλικάντζαροι φεύγαν και φεύγανε και τελειωμό δεν είχανε.

Μια καντάδα της προκοπής δεν ακούσαμε. Εκεί πάνω στο ρεφρέν ή θα έμπαιναν τα πνευστά του γείτονα ή η βρύση διαπασών θα γέμιζε τον κουβά κι αναρωτιόσουνα… Θα γλιτώσει ο κιθαρωδός; Και τη γλίτωνε συνήθως.

Κατηφόριζε το νερό στο λούκι, στο τσίγκινο κάναλο και να τα κρουστά για φινάλε.

-Θέλω βρακί Αμερικάνικο, έλεγα στη μάνα μου.

Ας είναι καλά η κυρά Αλεξάντρα. Pensacola Fla, γράφανε τα δέματα απ’ έξω.

Δέματα «με ρούχα για τα παιδιά» έγραφε στη μάνα μου.

Κι άρχιζε η μοιρασιά.

«Αγορίστικο για τον αδερφό σας, κόκκινο φόρεμα βελούδο για τη μικρή, μπλε βελούδο για τη μεγάλη».

Μα όλα να ‘ναι με δαντέλες; Δαντέλες στα σοσόνια, δαντέλες στα φορέματα, δαντέλες στα παπούτσια, δαντέλες στα βρακιά. Όμως ριγμένη πάλι εγώ. Το μπλε; Το κόκκινο ήθελα. Αλλά να!

-Τι είναι αυτό μάνα;

-Κομπινεζόν το λένε.

-Μσοφόρ δηλαδή;

-Ναι και είναι για σένα. Μεγάλο το βλέπω.

Τα ξέχασα όλα. Το ρίξιμο, το μπλε βελούδο, όλα, όλα, όλα. Ένα δευτερόλεπτο χρειάστηκε για να το βάλω. Ένα δευτερόλεπτο και βουρ για παραλία.
Δεν ήτανε καμάρι αυτό! Δεν έβλεπα μπροστά μου. Κι απάνω στο καλύτερο η περατζάδα μου απ’ τα καφενεία κόβεται με μαχαίρι απ’ τη φωνή του πατέρα μου.

-Τι φοράς παιδί μου;

Ούτε το λουκούμι το τυλιγμένο στο χαρτί, (το κέρδος του στην πρέφα), ούτε το χάδι του με παρηγορούσε, που με πήρε πρέφα.

-Αυτό θα το φοράς από μέσα. Βάλε από πάνω το βελούδο και να πας να παίξεις.

-Από μέσα το καλύτεροοο; Μα δε φαίνεταιιιι!

-Όσα δε φαίνονται πρέπει να ’ναι τα καλύτερα, παιδί μου.
Με τίποτα δεν το καταλάβαινα. Του την έκανα όμως τη χάρη.

Το βελούδο ανατρίχιαζε απ’ τα δάκρυα και ανατρίχιασε για τα καλά όταν δεν πρόσεξα τον λάκκο με τον ολόφρεσκο ασβέστη. Το μπλε βελούδο μεταμορφώθηκε σε τεράστιο τρίφτη με υπολείμματα μυτζήθρας. Το κομπινεζόν και το βρακί ανέπαφα.

Άντε βρε πατέρα, δίκιο είχες πάλι.

Αχ βρε πατέρα πόσο δίκιο έχεις και σήμερα. Σήμερα που τα ράσα κάνουν τον παπά. Σήμερα που ξέρω καλά πια πως το «μέσα» κάνει τον άνθρωπο. Τώρα, το πόσο άνθρωπος θα γίνω, δεν το ξέρω. Το προσπαθώ μα κάτι με χαλάει. Εκεί που φχαριστιέμαι με το «μέσα» μου, τραβάω λιγάκι τη δαντέλα, να….ίσα- ίσα σαν ποδόγυρο να βλέπουνε και οι άλλοι.

Λες να τα καταφέρω τελικά; Έχω ελπίδα; Θα γίνω άνθρωπος;

Άντε βρε… που θα γίνω άνθρωπος!

Μάρω Βουδούρογλου Βλαχάκη