Στο ευρωκοινοβούλιο έφερε το ΚΚΕ το θέμα της καύσης απορριμμάτων από την ΑΓΕΤ

Το ότι το κόστος είναι βασικό κίνητρο της ΕΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος της μόλυνσης του αέρα, καθώς προκαλεί προβλήματα στην υγεία των εργαζομένων και ως εκ τούτου, χαμένες εργατοώρες, κυνικά ομολόγησε η εκπρόσωπος της Φινλανδικής Προεδρίας του Συμβουλίου, Tytti Tuppurainen, στη συζήτηση για τη «Ζώνη καθαρού αέρα σε πόλεις της ΕΕ» στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Στην ίδια κατεύθυνση, η νεοεκλεγείσα πρόεδρος της Επιτροπής Ντε Λάιεν στις προγραμματικές της δηλώσεις στην Ολομέλεια ανακοίνωσε στο πλαίσιο της «πράσινης ανάπτυξης» της οικονομίας τη δημιουργία «Τράπεζας για το Κλίμα» για επενδύσεις ύψους 1 τρισεκατομμυρίου ευρώ κατά την επόμενη δεκαετία, δίνοντας κερδοφόρο διέξοδο στα ευρωπαϊκά μονοπώλια για τη στήριξή τους στο διεθνή ανταγωνισμό τους με άλλα.

Στη συζήτηση παρενέβη ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης, τονίζοντας τα παρακάτω:

«Ομολογήσατε εδώ ότι ασχολείστε με την ποιότητα του αέρα στις πόλεις, γιατί τα προβλήματα υγείας κοστίζουν δισ. ευρώ σε χαμένες εργατοώρες. Έτσι κυνικά, ταξικά ασχολείστε με τους εργάτες, την υγεία τους και με το περιβάλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις της είναι που βομβαρδίζουν λαούς καταστρέφοντας χώρες, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στη Συρία και αλλού, που καίνε σκουπίδια και έχουν στήσει μπίζνες με το εμπόριο ρύπων και την αντιδραστική αντίληψη ότι ο "ρυπαίνων πληρώνει" για να συνεχίζει να ρυπαίνει, που ενοχοποιούν για τη ρύπανση των θαλασσών τον απλό χρήστη πλαστικών φορολογώντας τον, ενώ ο νούμερο ένα παράγοντας θαλάσσιας μόλυνσης, οι εφοπλιστές, φοροαπαλλάσσονται και επιδοτούνται.

Με τις πλάτες άλλωστε της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, στο Βόλο, το μονοπώλιο "ΑΓΕΤ Lafarge" καίει σκουπίδια και πετ-κοκ, μετατρέποντας την πόλη σε θάλαμο αερίων, ενάντια στη θέληση των κατοίκων, που με τις μαζικές διαδηλώσεις τους εναντιώνονται στα σχέδιά τους. Μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μια οικονομία και κοινωνία που δεν θα στηρίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, μπορεί να εξασφαλίσει προγραμματισμένη, συμβατή και ισόρροπη αλληλεπίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φύση και στο περιβάλλον».