Δεν ξεχνώ...

Γράφει η

Λένα Κουτούμπα

Νηπιαγωγός

Δεν ξεχνώ ότι το ΟΧΙ του ’40 ήταν πάνω απ’ όλα αγώνας για μια ελεύθερη Ελλάδα, αγώνας κατά του ναζισμού και στη σημερινή εποχή αυτό το ΟΧΙ πρέπει να είναι η αφορμή για καθημερινό προβληματισμό και περίσκεψη.

Σε μια χώρα οικονομικά εξαθλιωμένη, όπως ήταν τότε η Γερμανία, έπεσε ο σπόρος του μίσους για τους άλλους λαούς στο όνομα της άριας φυλής. Κι αυτός ο σπόρος, δικαιολογούσε στη σκέψη τους προφανώς, τις μαζικές δολοφονίες ανθρώπων.

Κι ο φόρος αίματος της Ελλάδας μας ανήλθε σε χιλιάδες νεκρούς.

Η Αντίσταση όμως των Ελλήνων, στην πλειοψηφία τους εθελοντές μαχητές, έφερε τη σφραγίδα του ίδιου αγωνιστικού πνεύματος που είχε επιδειχθεί από τις πρώτες ώρες της φασιστικής εισβολής. Επίσης έφερε στην επιφάνεια το φαινόμενο της αυθόρμητης μαζικής αγωνιστικής συμμετοχής άοπλων πολιτών.

Στην κατεχόμενη Αθήνα, ο Τσολάκογλου, ανέλαβε να σχηματίσει την πρώτη κυβέρνηση υπό γερμανική κατοχή....

Περί αριστείας, ανδραγαθίας, εορταστικών προγραμμάτων και άλλων πομφολύγων

Της
Αλεξίας Καπραβέλου,
Φιλολόγου, M.Ed.,
Δ/ντριας Λυκείου

Στην περίπτωση του κλειστού και απομονωμένου τόπου περισσεύει κάθε πικρία για τις ματαιώσεις της ζωής, που επιφέρει κακία, φθόνο για τον επιτυχημένο συνάνθρωπο, συντηρητισμό από την έλλειψη ουσιαστικής επαφής -πέραν των συναλλαγών- με τον Άλλο, τον διαφορετικό ως προς τη φυλή, γεωγραφική καταγωγή και εθνότητα, κοινωνική προέλευση, (μη  κυρίαρχη) ιδεολογία, θρησκευτικές πεποιθήσεις, νοοτροπία, τρόπο ζωής.  

Η ημιμάθεια, που διαποτίζει ούτως ή άλλως όλη την ελληνική συντηρητική  -υποκριτική και καιροσκοπική, καλύτερα- κοινωνία εντείνεται στα μικρά μέρη, αν κάποιος δεν έχει βγει "έξω" και "παραέξω". Παράδειγμα αποτελεί η απαίτηση κάποιων επηρμένων "μονόφθαλμων" για επιφανειακές επιβραβεύσεις που λίγη σημασία έχουν για τη ζωή του νέου. Το  εξωφρενικό βέβαια είναι ότι οι επιβραβεύσεις πρέπει και είθισται να δίδονται με συγκεκριμένο τελετουργικό και τυπικό, οπότε βεβαίως εγκαλείται κάθε νέηλυς μεταρρυθμιστής. Όποιος εκφράζει την καινοτομία  και την ιδέα της ισότητας γίνεται στόχος επιθέσεων, επειδή θα τονίσει ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να ξεχωρίζει με σεμνότητα (όχι με  χειροκροτητές και αλαλαγμούς), ότι η αριστεία θα τον βοηθήσει στην επίτευξη των στόχων του, όμως είναι μία μόνον στιγμή στη ζωή του και προτιμότερο είναι να επιτύχει στις σπουδές του, ότι εν τέλει όλοι οι άνθρωποι είναι άριστοι, εις εφ’ ω ετάχθη. Πολύ δε περισσότερο, οι  "άριστοι" θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν κάθε έννοια αλαζονείας και να  

συνεργαστούν με τους "μη άριστους" στη ζωή τους, που όμως κι εκείνοι μπορούν να διαπρέψουν σε άλλους ακαδημαϊκούς και μη τομείς, ή δεν αποκλείεται να αριστεύσουν περισσότεροι εν καιρώ, όχι μία ελίτ. Κατά συνέπεια, ο εγωισμός, η ματαιοδοξία και ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους, καλούς και κακούς, δηλητηριάζουν τις  διαπροσωπικές και κοινωνικοπολιτικές μας σχέσεις. Ίσως ο χρόνος  φωτίσει μυαλά και μίζερες ζωές προς θετικές κατευθύνσεις.

Δεν είναι όμως καθρέφτης του σημερινού συντηρητισμού μόνον η χρήση της  αριστείας αλλά και το πώς πραγματοποιούνται οι επέτειοι. Δοξολογίες, στεφάνια, ηρώα, πανηγυρικοί, παρελάσεις, σημαιοφόροι, επίσημοι και  ό,τι άλλο προβλέπεται ή

Πήραμε την ζωή μας λάθος

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Και ξαφνικά σύσσωμος, θα έλεγα, ο ξένος τύπος, ανακάλυψε ότι η Ελλάδα έχει καταστραφεί από τις «φροντίδες» που της επιφύλαξαν τα Μνημόνια και, ουσιαστικά, δεν έχει διέξοδο, αν παραμείνει στα αποκαΐδια τους.

Μονόδρομος προς την καταστροφή

Προσωπικά δικαιούμαι να πω, χωρίς ίχνος ικανοποίησης, ότι αυτές οι αυταπόδεικτες, αλλά και τόσο τραγικά καθυστερημένες διαπιστώσεις, με δικαιώνουν 100%. Η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή και συνεπώς εύκολα αντιληπτή ακόμα και από οικονομολόγους του «γλυκού νερού». Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς ειδικός στα οικονομικά για να καταλάβει από την πρώτη στιγμή της κρίσης ότι όλα αυτά τα μνημόνια και ευρωπαϊκά προγράμματα είχαν τραγικά εσφαλμένη βάση και για αυτό θα κατέληγαν με βεβαιότητα (όπως κατέληξαν δυστυχώς) σε ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας: οικονομική, κοινωνική και εθνική. Η Ελλάδα καταβαραθρώθηκε, επειδή οι κυβερνώντες, με την στενή συνεργασία των ΜΜΕ, της απέκλεισαν οποιαδήποτε άλλη επιλογή, εκτός από την «υποχρεωτική ευρωπαϊκή πορεία». Και αυτή ήταν το τέλος της.

Το πρόβλημα των συγκοινωνιών στις Βόρειες Σποράδες

Γράφει ο

Λευτέρης Βιολέττας

ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος

Ζούμε σαφώς σε πολύ κρίσιμους καιρούς για την οικονομία και το περιβάλλον, όπου όλα γύρω μας μεταβάλλονται ραγδαία, αρκετές φορές με βλαβερές συνέπειες για το μέλλον. Για τους λόγους αυτούς πρέπει να δημιουργήσουμε μια «αξιοπρεπή» ανάπτυξη απέναντι στις επόμενες γενιές και στο περιβάλλον. Για την ακρίβεια, να δημιουργήσουμε βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την τιμιότητα της γενιάς μας απέναντι στις μακροπρόθεσμες αποφάσεις για την κοινωνία μας. Βασικό στοιχείο και τομέας της καθημερινότητας με πολύ σπουδαίο ρόλο όταν αναφερόμαστε στην ανάπτυξη των νησιών είναι οι μεταφορές, οι οποίες πρέπει να καλύπτουν με επάρκεια τη μεταφορά προσώπων και αγαθών, να γεφυρώνουν τις ανάγκες των νησιών και σε κοινωνικό επίπεδο και σε οικονομικό επίπεδο.

Η αναλογία, δηλαδή η πολιτική ανάμεσα στα δύο αυτά επίπεδα των νησιωτικών μεταφορών, οι οποίες αποτελούν το βασικό συγκοινωνιακό πυλώνα της χώρας μας, είναι ταυτόχρονα και δημόσια και ιδιωτική. Υποτίθεται ότι στόχος της πολιτικής των νησιωτικών μεταφορών είναι η κατανομή η διαχείριση και η ρύθμιση των μέσων μεταφοράς που διατίθενται, ώστε να μεγιστοποιηθεί η κοινωνική και η οικονομική ωφέλεια των τοπικών κοινωνιών.

Το ερώτημα είναι ποιός και πώς καθορίζει αυτή την αναλογία, κι αν πραγματικά επιτυγχάνονται σωστά οι στόχοι. Συνήθως αυτό το κάνει το κράτος, λόγω και της σχετικής έλλειψης επιχειρηματικού ενδιαφέροντος για τις νησιωτικές μεταφορές. Οι λόγοι της έλλειψης είναι το αυξημένο κόστος και ο ρόλος που αναλαμβάνει το κράτος στη διαμόρφωση κάθε φορά των κανόνων των μεταφορών και της αντιμετώπισης της νησιωτικότητας.

Μια απ’ αυτές τις πολιτικές είναι και η πρόσφατη διακοπή της συγκοινωνίας των νησιών μας με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, προφανώς διότι αυτή ήρθε αντιμέτωπη με το «πολικό» σύστημα συγκοινωνίας των Β. Σποράδων με το Βόλο, ο οποίος αποτελεί τον

Επικίνδυνη ανικανότητα

Του

Γιώργου Ν. Οικονόμου

Διδάκτορα Φιλοσοφίας

oikonomouyorgos.blogspot.com

Η μέχρι τώρα πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ έχει δείξει τις μεγάλες ελλείψεις του ως πολιτικού. Τα μόνα στοιχεία που διαθέτει είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, η εκλογολογία, η ευτελής ρητορεία, ευφυολογήματα εμπνευσμένα από τον Αρκά, η στείρα αντιπολίτευση δίχως κάποιο ουσιαστικό επιχείρημα, δίχως κάποια εποικοδομητική πρόταση και συζήτηση. Με τέτοια στοιχεία όμως δεν γίνεται ουσιαστική πολιτική που έχει ανάγκη η χώρα, η οποία βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας εδώ και 10 έτη, το δε μέλλον της είναι αβέβαιο. Στα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα ο Μητσοτάκης δεν έχει καμία απάντηση, ούτε πρόγραμμα πειστικό ούτε αρχές που προάγουν μία πολιτική κοινωνία και διασφαλίζουν δικαιώματα και ελευθερίες. Με κενή πολιτική και πομπώδη ρητορεία το μόνο βέβαιο είναι η επιδείνωση, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της γενικώτερης κατάστασης της κοινωνίας.

Τώρα κλαις, γιατί κλαις (νεοέλληνα καραγκιόζη); Συ δεν είσαι που γέλαγες χτες;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η Ελλάδα θρηνεί. Θρηνεί την εκατόμβη των νεκρών παιδιών της που  χάθηκαν άδικα μέσα στην πύρινη λαίλαπα στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας. Θρηνούμε τα τραγικά θύματα του πύρινου ολέθρου και ιδίως τα νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή. Η τραγικότητα του θανάτου όλων αυτών των αθώων ανθρώπων συγκλονίζει βαθύτατα κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.

Είναι κοινή διαπίστωση, πλέον, ότι οι Έλληνες πληρώνουμε σήμερα τα λάθη και τις παραλήψεις πολλών δεκαετιών, μαθαίνοντας , ταυτόχρονα, με πολύ σκληρό τρόπο πως οι πράξεις μας –ή αυτά που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε – έχουν και συνέπειες. Συνειδητοποιούμε, επιτέλους, πως όταν υπάρχει Ύβρις, ακολουθεί αναπόφευκτα η Νέμεσις.

Κράτος λιγοστό και ανήμπορο

Η χωρίς προηγούμενο σε ανθρώπινες απώλειες ανυποψίαστων ανθρώπων  καταστροφή της 23ης Ιουλίου 2018 είναι μια ιστορική καμπή για τον σύγχρονο ελληνισμό, καθώς αποτελεί την αμέσως μεγαλύτερη ανθρώπινη καταστροφή που υπέστη μετά την δεινή ήττα στον πόλεμο - εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Σηματοδοτεί το τέλος της παρακμιακής μεταπολιτευτικής διαδρομής προς ένα αποτυχημένο κράτος (failed state),  το μοναδικό εντός διεθνών δομών (όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ), οπού κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Η αποτυχία του ελληνικού κράτους αναδείχτηκε, κυρίως, με την σημερινή κατάσταση χρεοκοπίας διαρκείας. Την οποία, αφού πρώτα προκάλεσε το πολιτικό σύστημα – κυρίως διορίζοντας ακατάσχετα – εν συνεχεία, και παρά την έστω και με σκληρούς όρους βοήθεια που έλαβε από εταίρους και συμμάχους, απέτυχε να αναστρέψει, οδηγώντας την κοινωνία και την οικονομία  σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικής και κοινωνικής καχεξίας.

Η τραγωδία της Ραφήνας

Η πυρκαγιά της Ραφήνας έφερε στην επιφάνεια παθογένειες δεκαετιών ενός φαύλου και σάπιου πολιτικού συστήματος το οποίο, με την ανοχή –αν όχι με την

Στην χώρα των Λωτοφάγων

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Πάλι μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Πάλι συλλέγουμε τους νεκρούς μας. Πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι σαν απλή φάρσα, αλλά σαν τραγωδία! Πρέπει να το πάρουμε, επιτέλους, απόφαση: Δεν θα κλείσει ποτέ αυτός ο αέναος κύκλος. Δεν θα βρούμε ησυχία, πλην, ίσως, μερικών διαλειμμάτων. Θα ζούμε πάντα …εμπόλεμα και με την αγωνία της επόμενης στιγμής. Κάτι σαν το Ισραήλ, ας πούμε. Όχι εξαιτίας κάποιων εξωτερικών εχθρών, αλλά εξαιτίας του κακού μας εαυτού, της ανοργανωσιάς μας, της τσαπατσουλιάς μας και των κακών μας εκτιμήσεων και επιλογών.

Από κόλαση σε κόλαση

Κι εκεί, λοιπόν, που πάμε να βγούμε ήρεμα και χαλαρά (sic) από …την κόλαση των μνημονίων, έρχεται η κόλαση μιας ακόμα υπέρ-πυρκαγιάς να μας θυμίσει πως εδώ είναι Βαλκάνια και Ελλαδιστάν. Αυτό είναι το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Άλλοτε πνίγονται και άλλοτε καίγονται δεκάδες άνθρωποι, λίγα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας σε μια περιοχή που δεν ήταν και η …ζούγκλα του Αμαζονίου.

Και μη χειρότερα

Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γίνει με αυτό το κράτος αν συμβεί κάτι πολύ χειρότερο. Γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερα από αυτό που συνέβη χτες. Φανταστείτε, λόγου χάριν, να χρειαστεί αυτό το υπάρχον πολιτικό προσωπικό που διαθέτει η χώρα να διαχειριστεί πολεμικές επιχειρήσεις, όπου θα παίζεται η ζωή χιλιάδων ελληνόπουλων και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Για σκεφτείτε το λίγο…

Το εθνικό μας σπορ

Οι Έλληνες –πλούσιοι και φτωχοί– για δεκαετίες έχτιζαν (και εξακολουθούν να χτίζουν) όπου βρουν:

Εν Σκοπέλω, επί θεάτρου σκηνής... «Μεταμορφώσεις»

Αφιερωμένο με αγάπη στη Σκόπελο

Ο θεατρικός Ιούνιος της χρονιάς φαίνεται ότι έκλεισε προ καιρού, μας άφησε όμως έντονες αναμνήσεις. Ας τα πάρουμε με τη σειρά ξεκινώντας, με την δροσερή θεατρική παράσταση των παιδιών της έκτης δημοτικού, που στα πρόθυρα της εφηβείας, αν και μη τι άλλο επιβεβαίωσαν με θέρμη για μία ακόμη φορά, πως ο καλύτερος τρόπος διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού είναι το παιχνίδι και μάλιστα το θεατρικό παιχνίδι, όπως διεξάγεται στα πλαίσια των παιδικών θεατρικών παραστάσεων αλλά και με δραματοποιήσεις στο μάθημα.

Η υιοθέτηση ενός “ρόλου”, μέσα στο σύνολο των υπολοίπων ”ρόλων” που υιοθετούν τα παιδιά  -ηθοποιοί όταν “παίζουν” σε μία θεατρική παράσταση, τους δίνει την δυνατότητα αβίαστα να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, να αναμετριούνται με το “δέον”, να υιοθετούν “κρίνοντας” μέσα από τα θεατρικά παιχνίδια τις αξίες του ανθρωπισμού, να εκτιμούν το ωραίο και το καλό,  να “φτιάχνουν χαρακτήρα”. Και βέβαια πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στους στυλοβάτες όλης αυτής της δραστηριότητας, δηλαδή στους ανθρώπους της παιδείας, στους δασκάλους εκείνους, που με την εμπνευσμένη ανάληψη της προσπάθειας, την διδασκαλία της παράστασης και την άμεση συμμετοχή τους σ’αυτήν, αφηγούμενοι ή επενδύοντας τους διαλόγους, σε αρκετά σημεία, με τις φωνές τους, ενώ τα παιδιά “έπαιζαν” με το σώμα.

Νάτος λοιπόν ο πολλαπλός και τόσο καθοριστικός ρόλος του δασκάλου στη διάδρασή του με τον μαθητή. Ο ρόλος της παιδείας που υπηρετεί σκοπό, ανώτερο και απ΄ των ιατρών, καθώς συνεπικουρεί και στην διάπλαση του πνεύματος και της ψυχής και στην ανάπτυξη της κοινωνικοποίησης του ατόμου.

Το απέδειξαν αυτό οι άνθρωποι της παιδείας όχι μόνο στηρίζοντας τα παιδιά να “παίξουν” τα ίδια ένα θεατρικό έργο, αλλά δίνοντας και το παράδεγμα καθώς συμμετείχαν ως ηθοποιοί, σε μια φανταστική απόδοση αρχαίας αττικής κωμωδίας, με την ομάδα Ε.Θ.Ο.Σ  της Σκοπέλου, παίζοντας την “Λυσιστράτη” του Αριστοφάνη. Τι να πει κανείς για την παράσταση αυτή ή μη μόνον καλά! Τα είπε όλα ο κατάμεστος από το θεατρόφιλο κοινό κήπος του καλοκαιρινού "ΟΡΦΕΑ" στη Σκόπελο, όπου κάθε βράδυ στις τρεις απανωτές παραστάσεις ήταν πιο γεμάτος από το προηγούμενο. Το κοινό "είπε" και "ομίλησε"..!

Η άνοδος της Βαρβαρότητας

Του

Γιώργου Ν. Οικονόμου

Διδάκτορα Φιλοσοφίας

oikonomouyorgos.blogspot.com

Από τα πιο ολέθρια σφάλματα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα ήταν η συμμαχία με την λαϊκιστική, εθνικιστική, θρησκευτική, συνωμοσιολογική Δεξιά του Π. Καμμένου (ΑΝΕΛ), συμμαχία που συνετέλεσε στη νομιμοποίηση αυτού του ρεύματος. Η νομιμοποίηση αυτή είχε ξεκινήσει με την κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που έδωσε υπουργικές θέσεις σε γνωστά στελέχη του ακροδεξιού ΛΑΟΣ (Γεωργιάδη και Βορίδη). Εν συνεχεία το ρεύμα αυτό νομιμοποιήθηκε από τον πρώην πρόεδρο της ΝΔ και πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, ο οποίος, απέχοντας ελάχιστα από αυτό, έδωσε επίσης ανώτατες θέσεις στα ίδια στελέχη και στον Μπαλτάκο. Τέλος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ανίκανος και εγκλωβισμένος, επισφράγησε την «αναγκαιότητα» του ρεύματος αυτού ενσωματώνοντας στελέχη του στη ΝΔ και χρίζοντας τον Γεωργιάδη αντιπρόεδρο της ΝΔ!

«Δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς»

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Τελικά, φαίνεται πως στην Ελλάδα ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν και να κατανοήσουν που βρισκόμαστε ως χώρα και ως λαός. Ο καθένας το μακρύ  και το κοντό του και πέρα βρέχει ! Καμιά συνεννόηση. Καμιά επαφή με το περιβάλλον. Καμιά, έστω, ένδειξη ότι έχουμε πάρει χαμπάρι πως ένα ακόμα βήμα, ένα τόσο δα βηματάκι, στην πορεία που ακολουθούμε και πέφτουμε στον γκρεμό.

Μιλάμε για τέτοια γενική …αφασία που ο μέσος Έλληνας μπορεί να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθητικό ! Αυτά που ακούει και βλέπει κανείς εξοργίζουν και πεθαμένους. Είναι απίστευτη η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και οι μεν πολιτικοί πέρα αρμενίζουν, οι δε πολίτες κολυμπούν σφυρίζοντας χαρωπά.

Σκάνδαλο Novartis

Παρακολουθώντας την πολιτική ζωή του τόπου και την υπόθεση Novartis –οκτώ χρόνια μετά την χρεοκοπία–, το λογικό θα ήταν να ξεσπάσουμε όλοι σε βροντερά γέλια. Το περίεργο είναι ότι δεν γελάει κανείς. Η υπόθεση αυτή –που δεν είναι καινούργια ούτε στην Ελλάδα– φέρνει στο προσκήνιο, ως εμπλεκόμενους, γνωστά και μεγάλα πολιτικά πρόσωπα της χώρας, όπως τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, τον πρώην αρχηγό του ΠΑΣΟΚ  Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Δημήτρη Αβραμοπουλο και άλλους.

Θέλουμε τους ίδιους

Περισσότερο και από το ίδιο το σκάνδαλο, είναι κάτι άλλο που θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση: Ότι όλοι αυτοί εξακολουθούν να είναι πολιτικοί. Συνεχίζουν να είναι εκλεγμένοι. Και το κυριότερο, ετοιμάζονται για την επιστροφή τους στην κυβέρνηση.

Και υπάρχουν ακόμα πολίτες σε αυτή την ρημαγμένη χώρα που πιστεύουν πως η πατρίδα μας θα αλλάξει με τους ανθρώπους που την διέλυσαν! Δεν ξέρω πως γίνεται οι Έλληνες να επιμένουν στο σάπιο πολιτικό σύστημα και στους σάπιους πολιτικούς που χρεοκόπησαν την χώρα. Μάλιστα, πολλοί απορούν γιατί η Ελλάδα δεν καταφέρνει να βγει από τα Μνημόνια, ενώ σε άλλες χώρες –που είχαν χρεοκοπήσει– το κατάφεραν. Η Ελλάδα δεν βγαίνει από τα Μνημόνια γιατί πρέπει να είσαι καθυστερημένος για να πιστεύεις ότι η χώρα θα  πάει καλύτερα, συνεχίζοντας με αυτούς που την κατέστρεψαν.

Γολγοθάς χωρίς τέλος

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η κατάσταση της Ελλάδας, αυτές τις ώρες δείχνει πως «είναι αργά για δάκρυα», και πως εξαιτίας και μακράς σειράς λαθών, κινδυνεύουμε να χάσουμε πολλά. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και τούτες τις μαύρες εθνικές ώρες, που η πατρίδα βρίσκεται κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού λίγοι είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει πως ο βούρκος μέσα στον οποίον έχουμε πέσει μας καταπίνει κάθε μέρα και περισσότερο.

Μια χώρα που δέχτηκε, αδιαμαρτύρητα, να εφαρμόσει εξαθλιωτικά προγράμματα (βλ. Μνημόνια) για το λαό της και που παραιτήθηκε από την εθνική της κυριαρχία επειδή της το επέβαλαν οι «εταίροι» της, έχει αναπότρεπτα, περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία, στη συνείδηση φίλων και εχθρών.

Η λανθασμένη επιλογή όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας οκταετίας να παραμείνουν πιστά μέλη της ΕΕ – Ευρωζώνης και να επιχειρήσουν να μας «διασωσουν»  με την συνδρομή του ΔΝΤ, αποδείχθηκε, τελικά,  καταστροφική. Οι δανειστές, που επέβαλαν τα τυραννικά  και ταυτόχρονα αναποτελεσματικά μετρά εναντίον του ελληνικού λαού, ήταν παράλογο να εκλαμβάνονται ως «φίλοι μας». Αντιθέτως, η συμπεριφορά τους ήταν, τηρουμένων των αναλογιών, περίπου αυτή στρατευμάτων κατοχής. Το μονό που τους ενδιέφερε πραγματικά ήταν η αρπάγη και καταλήστευση όλων όσων διαθέτει, ακόμη, η Ελλάδα: επίγεια, υπόγεια, υποθαλάσσια. Όλα! Και ουδόλως ενδιαφέρονται για το μετά.

«Μα …αφού χρωστάμε»

Βεβαία, οι ηττοπαθείς θα πουν:

Εμβολιασμοί: Υποχρέωση ή επιλογή;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Το 1990 η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση του Παιδιού, στην οποία αναγνωρίζεται το δικαίωμα όλων των παιδιών «στο μέγιστο δυνατό επίπεδο υγείας και σε υποδομές για τη θεραπεία ασθενειών και αποκατάστασης της υγείας». Επιτρέποντας σε παραπληροφορημενους γονείς να αποφύγουν τα εμβόλια εκθέτει τα παιδιά στον κίνδυνο να ασθενήσουν από νοσήματα που θα ήταν δυνατόν να είχαν αποτραπεί και παραβιάζει ανοιχτά την υπόσχεση της να διασφαλίσει ότι κανένα παιδί δεν θα στερηθεί το δικαίωμα του να έχει πρόσβαση σε παρόμοιες υπηρεσίες υγείας.

Ανοσία αγέλης

Επιπλέον οι κυβερνήσεις έχουν την υποχρέωση να εξασφαλίζουν το κοινό καλό μέσω της νομοθεσίας και η «ανοσία αγέλης» συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών των αγαθών. Γνωρίζουμε πως προκειμένου να επιτευχθεί «ανοσία αγέλης» (εκτενής ανοσία του πληθυσμού σε σημείο που να προλαμβάνει και να αποτρέπει τη διάδοση μιας νόσου), θα πρέπει

Με ποιό χαμόγελο στα χείλη;

της

Παρασκευής Κουτούμπα

Σαν να ξέφτισε λίγο σήμερα το γνωστό «οι Έλληνες μη μας βλέπεις έτσι, άμα χρειαστεί θα ξεσηκωθούμε και θα θα θα...» - μάθαμε να μην πιστεύουμε πια τα «θα», τ’ ακούσαμε τόσες πολλές φορές από τόσους υποψήφιους που τα μπούχτισε η ψυχή μας. Μάλλον μπερδεμένα γατιά θυμίζουμε που κάποιο φορτηγό τα αμόλησε καταμεσίς στο δρόμο και έχουν σαστίσει. Ακολουθούμε κάθε φωνή του κάθε σαρδανάπαλου αυτοβαφτιζόμενου «ηγέτη» που υπόσχεται ανάκαμψη και εθνικό μεγαλείο, ονειρευόμαστε τη μέρα που θα πίνουμε το φρέντο μας φάτσα στην αγια – Σοφιά, αλλά η τηλεόραση παίζει ανελλιπώς το νέο τούρκικο σίριαλ. Στολίζουμε το πιτσιρίκι για να πάει στην παρέλαση και να το τραβήξουμε βίντεο να το καμαρώσουμε μετά στο φέισμπουκ και στο ίνσταγκραμ – άμα έχει και καλούς βαθμούς το βλαστάρι μας και κρατήσει και τη σημαία, ποιός μας πιάνει – αλλά δεν κάτσαμε ποτέ να του εξηγήσουμε τί σημαίνει αυτή η σημαία που κρατάει, και που μπορεί να τύχει να την ξεχάσει μετά στην καφετέρια που θα πάει μετά την παρέλαση. Δεν του είπαμε πόσο μεγάλο βάρος κουβαλάει εκείνη τη στιγμή – από τους τόνους αίμα που έχει ποτίσει αυτό το ταλαίπωρο γαλανόλευκο πανί: ίσως γιατί το ξεχάσαμε κι οι ίδιοι. Μπλέξαμε τα μπούτια μας, τα πιστεύω μας και τα ιδανικά μας.

Αλήθεια, πόσοι κάτσαμε ν’ ακούσουμε τις αφηγήσεις των παππούδων που έζησαν εκείνες τις ταραγμένες εποχές; Όσοι εννοείται ζήσαμε με τους παππούδες μας και δεν τους απιθώσαμε σε κανέναν οίκο ευγηρίας για να μη μας πιάνουν τον τόπο στο σπίτι. Αν ακούγαμε, μπορεί και να καταλαβαίναμε τί μας φταίει. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, κοιτάζοντας πίσω μαθαίνουμε για το μέλλον. Δε χρειάζεται να ανοίξουμε βιβλία ιστορίας για να τη μάθουμε, αν έχουμε στο ίδιο μας το σπίτι ζωντανά κομμάτια ιστορίας. «Αυτός ο τόπος βγάζει και τίποτα άλλο; Μονάχα ήρωες κι ελιές θρούμπες» έλεγε ο ανεπανάληπτος Λογοθετίδης – ο ήρωας Λογοθετίδης – ήρωας στ’ αλήθεια, με μισή ντουζίνα παράσημα από το αλβανικό μέτωπο κι ο ίδιος. Μας φαίνεται εξωπραγματικό, κι όμως τότε ήταν εντελώς φυσιολογικό ο κάθε Έλληνας – άσημος, διάσημος, φτωχός, πλούσιος, καταξιωμένος, κακομοίρης – να τα βροντάει όλα κάτω για να βοηθήσει όπως μπορούσε μια πατρίδα που κινδύνευε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βαριές κι ασήκωτες δηλώσεις, χωρίς έπαρση – και χωρίς διακρίσεις. Υπήρχαν βέβαια κι οι «κουραμπιέδες» στα μετόπισθεν – αλλά αυτούς κανείς δεν τους λογάριαζε. Ήταν απλά ανάξιοι λόγου. 

Κι έβλεπε κανείς δίπλα δίπλα εργάτες, αγρότες, βοσκούς, δασκάλους, υπουργούς, ηθοποιούς, ποιητές – σαν τον αξέχαστο Γιώργο Σαραντάρη που έφυγε νεότατος – σαν τον Ελύτη, το Ρίτσο, καλλιτέχνες σαν τον Τσαρούχη, όλοι με την ίδια στολή και την ίδια φλόγα στην καρδιά.

Αποκριές με την σκοπελίτικη Τράτα

Γράφει η

Κυριακή Θεοδώρου 

Διευθύντρια

Γυμνασίου Σκοπέλου

Κυριακή της Αποκριάς στη Σκόπελο. Τί μπορεί να δει ή να νιώσει ένας επισκέπτης; Αξίζει άραγε νάρθει κάποιος αυτή την περίοδο στη Σκόπελο; Αυτή τη μέρα; Οπωσδήποτε ναι! Διότι, αυτό που θα δει κι αυτό που θα νιώσει κι αυτό στο οποίο θα συμμετέχει, ψυχή τε και σώματι, διότι απλά «δε γίνεται διαφορετικά», είναι ένα αποκριάτικο δρώμενο, ένα γνήσιο διονυσιακό σατυρικό δράμα, ένα θέατρο του δρόμου, που εκτυλίσσεται και αναπτύσσεται με τρόπο μαγικό, συγκλονιστικό, μαζικό, επικοινωνιακό και συνεργατικό, μέσα στα καλντερίμια της Σκοπέλου το απόγευμα της Κυριακής των Απόκρεω.

Πρόκειται για το αποκριάτικο έθιμο της «Τράτας» ή «τράντας» ή πιο παλιά «φεργάδας»! Και δεν είναι μία η τράτα είναι αρκετές. Κάθε ομάδα, ανάλογα με την ηλικία, φτιάχνει τη δική της. Ένα καράβι φτιαγμένο από ξύλα και καλάμια. Με κατάρτι σε σχήμα σταυρού, αμπάρι, φουγάρο και μηχανή, που μέσα καίνε πετρέλαιο. Το πλήρωμα, οι «τρανταραίοι» είναι μέσα στην τράτα! Άλλοτε τη σηκώνουν  ψηλά, στην αρχή, άλλοτε τη σέρνουν στο πλακόστρωτο καλντερίμι, φωνάζοντας δυνατά «ούρα – ούρα», «άπωσον – άπωσον»..!

«...τόν τε μηδέν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν»

(Δεν θεωρούμε φιλήσυχο αλλ’ άχρηστο αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά)

Θουκυδίδου, Περικλέους Επιτάφιος

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η ολιγωρία, η αμέλεια, η αδιαφορία για τα κοινά είναι μερικά από τα (πολλά) αρνητικά του συγχρόνου Έλληνα, παρά τα συσσωρευμένα σήμερα κοινά προβλήματα, λόγω της αχαλίνωτης επέλασης της οικονομικής και φασιστικής ολιγαρχίας. Αυτούς που φιλότιμα είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν – ή υπηρετούν ήδη – το σύνολο, τους θεωρεί «κοροΐδα» και «συμφεροντολόγους» και θεωρεί αρετή την αδράνεια τη δική του, που πηγάζει από την οκνηρία και την ευθυνοφοβία του. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους, που πάντοτε βλέπει με καχυποψία τους ενεργούς πολίτες και τους ενδιαφερομένους για τα κοινά, για τους οποίους πιστεύει πως όλοι τους είναι «βολεψάκηδες»και «κλεφτές».

«Ιδιώτης»

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή και ηθική μείωση από τον όρο «Ιδιώτης», ο οποίος χαρακτήριζε τον άνθρωπο που δεν ενδιαφερόταν για τα τεκταινόμενα στην πόλη του και δεν ασχολείτο με τα κοινά. Ο όρος αυτός προσέλαβε σταδιακά ονειδιστική σημασία και τελικά ξέπεσε στην έννοια του απαίδευτου και του ανόητου. Σήμερα, βέβαια, ο όρος έχει άλλη σημασία και αναφέρεται στον άνθρωπο που σταματά να ασχολείται με τα θέματα του τόπου του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατηγορείται για αυτή του την απόφαση από τους συμπολίτες του.

Άλλοι καιροί, αλλά ήθη

Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και τα ήθη και στα κάθ’ ημάς σημαίνει ότι έχουμε βάλει πολύ νερό στο κρασί μας για ό,τι

Οι πραγματικοί ένοχοι για τη Χρεοκοπία

Του

Γιώργου Ν. Οικονόμου

Διδάκτορα Φιλοσοφίας

oikonomouyorgos.blogspot.com

Ένα τεράστιο σκάνδαλο - σύμπτωμα της γενικευμένης παρακμής που μαστίζει τη χώρα - είναι η απουσία απόδοσης ευθυνών και τιμωρίας των ενόχων για τη χρεοκοπία, με άλλα λόγια η απουσία δικαιοσύνης. Ενώ συνέβη ένα τεράστιο έγκλημα οι ένοχοι παραμένουν ατιμώρητοι. Επί πλέον δε, και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι των δύο κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που οδήγησαν στον γκρεμό προσπαθούν με κάθε μέσον να αποσείσουν κάθε ενοχή από τον εαυτό τους και τα κόμματά τους και να αποδώσουν ευθύνες σε εξωτερικούς παράγοντες (πολυεθνικό κεφάλαιο, ανεξέλεγκτες τράπεζες, ΕΕ, Γερμανία). Πρόσφατο παράδειγμα ο Σωτήρης Χατζηγάκης, πρώην βουλευτής και υπουργός στις κυβερνήσεις της ΝΔ, δηλαδή συνένοχος για την ολέθρια πορεία της χώρας, ο οποίος διατείνεται πως η σημερινή κρίση δεν είναι τόσο εσωτερική, αλλά οφείλεται κυρίως στην κρίση του διεθνούς συστήματος (εφσυν, 23/5/2017). 

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Θα πρέπει κατ’ αρχάς να επισημανθούν τρία μείζονα γεγονότα που

Αντιεμβολιαστικό Κίνημα: Καλωσορίσατε στον Μεσαίωνα

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Αφιερωμένο στη μάνα που δεν εμβολιάζει το παιδί της

Η ιλαρά, μια ξεχασμένη ασθένεια μας χτυπά την πόρτα σαν συνέπεια και του αντιεμβολιαστικού κινήματος. Φορείς και ιατρικοί σύλλογοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για να αποφύγουμε μια επιδημία ιλαράς και στη χώρα μας, τη στιγμή που η επιδημική έξαρση της ασθένειας παρατηρείται στην Ευρώπη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα. Πριν κάποια χρόνια, μέσα από τούτη εδώ την ιστοσελίδα, είχα ασχοληθεί με την καινούργια – που δεν είναι και τόσο καινούργια - μόδα(;) / τρέλα (;) που ακούει στο όνομα «αντιεμβολιαστικο κίνημα». Για όσους είχαν διαβάσει το κείμενο μου (κλικ), το οποίο αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα, θα πρόσεξαν ότι σε κάποιο σημείο γράφω: «θεωρώ υβριστικό άτομα τα οποία ζουν επειδή εμβολιάστηκαν να αφήνουν τα παιδιά τους ανεμβολιαστα», κλείνοντας το άρθρο μου με την γενική διαπίστωση ότι: «τα εμβόλια παραμένουν ο φθηνότερος και αποτελεσματικότερος τρόπος πρόληψης λοιμωδών νοσημάτων που εφευρέθηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας». Γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι δισεκατομμύρια, παιδικές κυρίως, ζωές, έχουν σωθεί, όταν μετά το εμβόλιο της Ευλογιάς, τα 1805 και της Φυματίωσης το 1919, άρχισε η ραγδαία παραγωγή εμβολίων, ιδιαίτερα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά ταύτα, ανιστόρητοι γονείς και γιατροί, με περιορισμένη ή με μονομερή εναλλακτικού τύπου ενημέρωση, δεν μπορούν να «διαβάσουν» αυτή την προσφορά.

Στη χώρα των ιθαγενών τσιπουράκι, φραπεδάκι και στριφτό τσιγαράκι

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει και έχουμε ζήσει απίστευτα πράγματα στην Ελλάδα, αλλά ο κατήφορος – απ' ό,τι φαίνεται – δεν έχει τέλος και πλέον τίποτα δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Πολλές φορές που νομίζουμε ότι τα είδαμε όλα διαπιστώνουμε ότι δεν είδαμε τίποτα. Η πρωτοδεύτερη φορά αριστερά όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα υπογράφει, αλλά δεν κουνιέται φύλλο!

Τίποτε δεν έχει αλλάξει

Ένα από τα πράγματα που περνάει κάπως απαρατήρητο – αλλά εμένα μου κάνει μεγάλη εντύπωση – είναι πως βλέπω διαρκώς ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχει χρεοκοπήσει η χώρα από το 2010. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν αντιληφθεί πως η χώρα χρεοκόπησε και κανείς δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη. Συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε δημοψήφισμα και σαν να μην ανατράπηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μάλιστα, υπάρχει μια...

Η διαδικασία της κατασκευής του Προτεκτοράτου ολοκληρώνεται. Θα τους αφήσουμε;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των συνενόχων του οδήγησε τη χώρα σ’ ένα νέο  -το τέταρτο στη σειρά- μνημόνιο. Αυτό το έκτρωμα που κατατίθεται για ψήφιση σε μια Βουλή που έχει απεμπολήσει οριστικά την εθνική της ταυτότητα και καλείται κάθε λίγο και λιγάκι να ψηφίζει νόμους υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, -να γίνεται, δηλαδή, ο φερετζές μιας αδίστακτης οικονομικής δικτατορίας-, δεν είναι απλά ένα 4ο Μνημόνιο, όπως πολλοί ισχυρίζονται και ο ξεπεσμός του δεν προσδιορίζεται απλά και μόνο στο γεγονός πως είναι το 2ο κατά σειρά Μνημόνιο που προσυπογράφουν οι σφετεριστές της «αριστερής» ταυτότητας και της εμπιστοσύνης των αφελών. Αυτή τη φορά χαρακτηρίζεται επίσημα ως «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας» (sic), το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το 3ο  μνημόνιο που ψηφίσαν τα κόμματα του δωσιλογισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) τον Αύγουστο του 2015 με 223 ψήφους, νομιμοποιώντας έτσι τα δυο προηγούμενα που είχαν υπερψηφιστεί με λιγότερους των 180 ψήφων.

Ταπείνωση

Είναι μια κορυφαία πράξη ταπείνωσης -ίσως η πλέον καθοριστική- από ένα πολιτικό προσωπικό που αναλαμβάνει προκαταβολικά τη δέσμευση να μην αποτολμήσει ούτε καν τη δικαστική προσβολή της κατάφορα αντισυνταγματικής φυσιογνωμίας του εκτρώματος.  Ο εξευτελισμός της Δικαιοσύνης από

Εμπαιγμός

Γράφει
ο Παν. Γρ. Σταμουλης
Τοπικός Σύμβουλος Σκοπέλου
Παιδίατρος

Οι τοπικές κοινωνίες των Βορείων Σποράδων είναι ανάστατες βλέποντας να εκτυλίσσεται μπροστά στα ματιά τους μια απίθανη φαρσοκωμωδία σε βάρος τους με πρωταγωνιστή μια ναυτιλιακή εταιρεία, η οποία, αφού κατοχύρωσε με το πλοίο της μια ετησία δρομολόγηση (από 1/11/2016 ) στη γραμμή των Βορείων Σποραδων, αρνειται να την εκτελέσει, βρίσκοντας κάθε φορά διάφορες προφάσεις. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι το πλοίο να μείνει σε 7μηνη ακινησία και να εμφανιστεί μόνο τους 4 κερδοφόρους καλοκαιρινούς μήνες, έχοντας ήδη αποφύγει την χασούρα της χειμερινής περιόδου. Και όλα αυτά με τις ευλογίες του αρμοδίου υπουργειου και με τις πλάτες κάποιων, οι οποίοι επιτρέπουν στην εν λόγω εταιρεία να συνεχίζει ξεδιάντροπα να μην εφαρμόζει τον νόμο, όπως έχει υποχρέωση.

Το κόστος και οι ευθύνες

Το κόστος αυτής της απαράδεκτης τακτικής, τόσο για τις τοπικές κοινωνίες  όσο και για το δημόσιο ταμείο είναι σημαντικές. Δεν θα αναφερθώ στην απώλεια εσόδων του Δημοσίου από την μη καταβολή των προβλεπόμενων σε ανάλογες περιπτώσεις προστίμων για κάθε ανεκτέλεστο δρομολόγιο, –σε μια εποχή, μάλιστα , που οι απλοί πολίτες στενάζουν κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης– αλλά στις τεράστιες επιπτώσεις που έχει αυτή η απαράδεκτη τακτική στην οικονομία των τριών νησιών μας.

Βρισκόμαστε, ήδη, στο κατώφλι της νέας τουριστικής περιόδου με τις προβλέψεις για εντυπωσιακή άνοδο του τουριστικού ρεύματος στα νησιά μας και οι Βόρειες Σποράδες εξακολουθούν να εξυπηρετούνται ανεπαρκώς από ένα μόνο πλοίο στη γραμμή Βόλου – Βορείων Σποράδων. Το γεγονός αυτό θα  έπρεπε να δημιουργήσει ερωτήματα και προβληματισμούς στους κατοίκους των τριών νησιών, οι οποίοι, δυστυχώς, είναι, ως τώρα, απλοί, παθητικοι θεατές αυτής της κατάστασης, χωρίς να κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν. Οι τοπικοί άρχοντες και των τριών νησιών οφείλουν από κοινού να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά ώστε να σταματήσει επιτελους αυτός ο άθλιος εμπαιγμός.