Τώρα κλαις, γιατί κλαις (νεοέλληνα καραγκιόζη); Συ δεν είσαι που γέλαγες χτες;

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η Ελλάδα θρηνεί. Θρηνεί την εκατόμβη των νεκρών παιδιών της που  χάθηκαν άδικα μέσα στην πύρινη λαίλαπα στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας. Θρηνούμε τα τραγικά θύματα του πύρινου ολέθρου και ιδίως τα νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή. Η τραγικότητα του θανάτου όλων αυτών των αθώων ανθρώπων συγκλονίζει βαθύτατα κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.

Είναι κοινή διαπίστωση, πλέον, ότι οι Έλληνες πληρώνουμε σήμερα τα λάθη και τις παραλήψεις πολλών δεκαετιών, μαθαίνοντας , ταυτόχρονα, με πολύ σκληρό τρόπο πως οι πράξεις μας –ή αυτά που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε – έχουν και συνέπειες. Συνειδητοποιούμε, επιτέλους, πως όταν υπάρχει Ύβρις, ακολουθεί αναπόφευκτα η Νέμεσις.

Κράτος λιγοστό και ανήμπορο

Η χωρίς προηγούμενο σε ανθρώπινες απώλειες ανυποψίαστων ανθρώπων  καταστροφή της 23ης Ιουλίου 2018 είναι μια ιστορική καμπή για τον σύγχρονο ελληνισμό, καθώς αποτελεί την αμέσως μεγαλύτερη ανθρώπινη καταστροφή που υπέστη μετά την δεινή ήττα στον πόλεμο - εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Σηματοδοτεί το τέλος της παρακμιακής μεταπολιτευτικής διαδρομής προς ένα αποτυχημένο κράτος (failed state),  το μοναδικό εντός διεθνών δομών (όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ), οπού κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Η αποτυχία του ελληνικού κράτους αναδείχτηκε, κυρίως, με την σημερινή κατάσταση χρεοκοπίας διαρκείας. Την οποία, αφού πρώτα προκάλεσε το πολιτικό σύστημα – κυρίως διορίζοντας ακατάσχετα – εν συνεχεία, και παρά την έστω και με σκληρούς όρους βοήθεια που έλαβε από εταίρους και συμμάχους, απέτυχε να αναστρέψει, οδηγώντας την κοινωνία και την οικονομία  σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικής και κοινωνικής καχεξίας.

Η τραγωδία της Ραφήνας

Η πυρκαγιά της Ραφήνας έφερε στην επιφάνεια παθογένειες δεκαετιών ενός φαύλου και σάπιου πολιτικού συστήματος το οποίο, με την ανοχή –αν όχι με την

συνεργασία ημών των πολιτών– προκάλεσε ζημιές μεγάλης κλίμακας από την αυθαίρετη δόμηση εντός των δασών μας, την εγκατάλειψη της ενασχόλησης με την γη, που συντελεί στο να υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις από ξερά αγριόχορτα –το τέλειο προσάναμμα για τις καλοκαιρινές πυρκαγιές– κοκ, που δεν αντιστρέφονται μόνο με σχεδία έκτακτης ανάγκης.

Οι Έλληνες πολίτες, αφού επί δεκαετίες, και μάλιστα παρά την χρεοκοπία του 2010, ψήφιζαν ακατάλληλους πολιτικούς, που αναδείχτηκαν και εξόχως επικίνδυνοι, οφείλουν μετά την τραγωδία της Ραφήνας, να αποφασίσουν αν θέλουν να βάλουν ένα τέλος στην πορεία καταστροφής της χώρας και να ανατρέψουν το status του αποτυχημένου κράτους. Δεν αρκεί η οποιαδήποτε «ανάληψη πολιτικής ευθύνης» ή ενδεχομένως κάποιες παραιτήσεις  –αν γίνουν– για να ξεπεραστεί ο «κάβος» και να συνεχιστεί η παρούσα αδιέξοδη διαχείριση της χώρας. Διότι, οι ευθύνες έπ΄ουδενι δεν περιορίζονται στα παλιά κόμματα, αλλά μοιράζονται εξίσου και στους σημερινούς κυβερνώντες, οι οποίοι αποδείχτηκαν, δυστυχώς, απελπιστικά ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, πολιτικάντηδες και εξουσιομανείς, με μόνο στόχο να νέμονται τα οφέλη της εξουσίας, «χρησιμοποιώντας» την κοινωνία σαν εξάρτημα της εξουσιαστικής τους μηχανής.

«Φύγε εσύ, έλα εσύ»

Στο μοιρολατρικό ερώτημα, «μα τι να κάνουμε, αυτά τα κόμματα και αυτό το Σύνταγμα (με τις στρεβλώσεις που υποβαθμίζουν την δημοκρατία μας όπως το ατιμώρητο των υπουργών, η απουσία ασυμβίβαστου ταυτόχρονης κατοχής θέσης υπουργού και βουλευτή, κοκ) έχουμε», η απάντηση είναι ότι οι πολίτες έχουν την απόλυτη δύναμη σε μια δημοκρατία να αλλάξουν τα δεδομένα, μιας και είναι σαφές ότι τα κόμματα και οι πολιτικοί μας έχουν αποδειχτεί απολύτως ανίκανοι να το πράξουν. Προσωπικά, αδυνατώ να συμφωνήσω με την διαρκή αυταπάτη του ελληνικού λαού που θεωρεί ότι με το «Φύγε εσύ, έλα εσύ» που ακολουθείται αδιέξοδα σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης μπορεί να δοθεί λύση.

Τι μπορεί να γίνει;

Ένας και μοναδικός τρόπος υπάρχει: Με την καταψήφιση όλων των κομμάτων, αυτοδιοικητικών παρατάξεων και πολιτικών προσώπων που εξελέγησαν και συμμετείχαν σε κυβερνήσεις και αυτοδιοικητικές αρχές τα τελευταία 44 χρόνια, δηλαδή σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Και ποιους να ψηφίσουμε; 

Ας βρούμε άλλα κόμματα, δημοκρατικά, μικρά ή και πολύ μικρά σήμερα ή ας φτιάξουμε καινούρια και ας τα ψηφίσουμε. Ακυβερνησία δεν θα προκύψει. Ίσως χρειαστούν περισσότερες εκλογές. Και τι θα αλλάξει; Πολλά. Πρώτον, θα τιμωρηθούν με βαριά τιμωρία οι πολιτικοί που ευθύνονται για την τραγική πορεία της χώρας, αποστρατευόμενοι. Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για τα βαριά εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος της χώρας , δεν πρόκειται να σωθούμε. Δεύτερον, με την ανάδειξη άλλων προσώπων και τον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού. Όσοι συμφωνήσουν μελλοντικώς σε συγκυβέρνηση θα είναι αναγκασμένοι να διαβουλευτούν δημοσίως και να υποστούν την πίεση για προγραμματικές δεσμεύσεις από τον δημόσιο διάλογο. Σοβαρές φωνές της κοινωνίας των πολιτών και σημαντικές προσωπικότητες θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να εισακουστούν όταν έχουν να προτείνουν ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις υπέρ της κοινωνίας, του πολιτισμού και του περιβάλλοντος.

Να αλλάξουμε πορεία

Όλα τα παραπάνω αποτελούν την ισχυρότερη τιμωρία που μπορούν να επιβάλουν οι πολίτες στους αποτυχημένους πολιτικούς, οι εγκληματικές πράξεις και  παραλείψεις των οποίων είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλες ανθρώπινες καταστροφές. Τιμωρία η οποία είναι επιβεβλημένη, αν θέλουμε η χώρα  αυτή να έχει μέλλον. Η συνέχιση της πορείας με τα σημερινά δεδομένα θα οδηγήσει την χώρα σε πλήρες ναυάγιο. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Γι΄αυτό η μόνη και μοναδική λύση είναι να τολμήσουν οι πολίτες να αλλάξουν τα δεδομένα αυτά. Δεν αξίζει στην ιστορία μας η σημερινή κατάντια της Ελλάδας.