Το στενό μας το λιμάνι ή το στενό μας το κεφάλι;

Γράφει ο φίλος της efimerida-sporades Λευτέρης Βιολέττας:

Σήμερα το πρωί 17 Απριλίου 2013, κατέπλευσε στο λιμάνι μας ένα κρουαζιερόπλοιο και αγκυροβόλησε ανοιχτά από το Μπούρτζι. Έτυχε να πίνω καφέ κάπου κοντά και πραγματικά χάρηκα όταν το είδα, αφού θεώρησα ότι είναι το πρώτο καλό δείγμα για την καλοκαιρινή περίοδο και βέβαια είναι τα πρώτα έσοδα –εισροή συναλλάγματος- προς την αγορά του νησιού μας. Πίστεψα επίσης πως όλοι θα χαίρονταν βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν βόλτες στο χωριό και σίγουρα πίστεψα πως όλοι θα βοηθούσαν για την απρόσκοπτη έξοδο των ανθρώπων αυτών από το πλοίο.

Πάλι όμως έκανα λάθος. Διαβάστε τι θέμα δημιουργήθηκε. Το...
υπολιμεναρχείο Σκιάθου έσπευσε να διώξει το κρουαζιερόπλοιο από το σημείο που είχε αγκυροβολήσει, διότι δε χωρούσε το πλοίο της γραμμής να περάσει! Τώρα τι ακριβώς δεν καταλαβαίνω εγώ και το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί, δεν ξέρω. Πρώτα-πρώτα ή θάλασσα ήταν μια χαρά μπουνάτσα και είχε ίσα ένα αεράκι 2 - 3 μποφόρ απ’ τη στεριά με σταθερή κατεύθυνση. Άρα δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσει απότομα το αγκυροβολημένο πλοίο και να δημιουργηθεί πρόβλημα. Κατά δεύτερο απ’ όσο θυμάμαι ο «ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ» δεν ανασύρθηκε, οπότε πάλι το ίδιο πλοίο της γραμμής θα ερχόταν και το λιμάνι μας στην έξω μεριά από τις Πλάκες μέχρι το Μαραγκό είναι γύρω στα 1.000 μέτρα.

Έμαθα επίσης ότι ο καπετάνιος του κρουαζιερόπλοιου θύμωσε τόσο που τηλεφώνησε στην εταιρία του στον Πειραιά, η οποία με τη σειρά της απείλησε ότι θα βγει στα κανάλια και όχι φυσικά για να μας κάνει διαφήμιση. Εγώ τώρα γιατί αισθάνομαι κάτι περίεργο; Ποιος αποφασίζει για το πώς θα διώξει και πως θα κάνει τη ζωή δύσκολη στους επισκέπτες του νησιού μας; Η φύση –το έχω ξαναπεί- απεχθάνεται τα κενά. Όταν υπάρχει κενό εξουσίας, διοίκησης κλπ, αυτόκλητα κάποιος ή κάτι κάθε φορά το αναπληρώνει. Σε αυτή την περίπτωση το κενό που υπάρχει στην τουριστική πολιτική το αναπλήρωσε το λιμενικό, που βεβαίως ούτε μπορεί ούτε και πρέπει -κατά την δημοκρατία- να σκέφτεται, αλλά απλά να διαβάζει το εγχειρίδιο και τους νόμους. Η πολιτική βούληση είναι αυτή που μπορεί και πρέπει να κατευθύνει τη σκέψη χωρίς «στενό κεφάλι», για μην γίνεται «στενό το λιμάνι»._