![ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΒΟΡΕΙΕΣ ΣΠΟΡΑΔΕΣ [ΑΡΧΕΙΟ]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAM9DFd9XFh8ud37ShwEMqrGeyXXeyxEXM_F6PLTNrI4nuVSAkCGQT1d3rw8EPfEZnWeRLJ8iA7U4Nz7Q8pchXLymhtSCPJhJ5tsNe-Flb2EEgmL99ouKWuy6NCjj1eggL6tVA_jXPbSc/s350/LOG+SPOR-+%25282%2529.png)
68 ο Νικολαΐδης, 68 ο Μόσχος, 61 ο Σπυριδάκης...
H «γεύση» που μας άφησε η «Γλυκιά Συμμορία» γίνεται όλο και πιο πικρή. Τα μέλη της που στην ταινία ήταν αποφασισμένα να «φωτίσουν» τ’ αδιέξοδά τους, φτάνοντας ακόμα και ως τον «ένδοξο» θάνατο, φεύγουν ένας ένας μ’ «ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες»… όπως συμβαίνει κάθε μέρα στην πραγματική ζωή, πίσω από τους προβολείς, το μακιγιάζ και τις κάμερες.
Πριν λίγους μήνες, ο «Αργύρης», ο άνεργος ηθοποιός που στην ταινία ζούσε στα σκοτάδια του περιθωρίου και της παραβατικότητας. Ο Τάκης Μόσχος «έφυγε» πρόωρα, βιαστικά. Σα να τον εκδικήθηκε η πραγματική ζωή όταν, μετά από περιπέτειες που δεν δίσταζε να δημοσιοποιήσει ο ίδιος, τα βρήκε με τον εαυτό του.
Σήμερα ο «Ανδρέας», ο νεαρός αποφυλακισμένος φίλος του «Αργύρη». Ο Τάκης Σπυριδάκης μας «αποχαιρέτησε» πολύ νωρίς, αφού για δυο χρόνια πάλεψε σκληρά στην πραγματική ζωή με τα «αδιέξοδα» του καρκίνου. «Έκανα μια δουλειά στο θέατρο που πήγαινε εξαιρετικά καλά και πάει ακόμα», έλεγε λίγο μετά το χτύπημα από την αρρώστια.
Η παρέα της Γλυκιάς Συμμορίας μικραίνει και γίνεται πιο φτωχή. Τον χορό του θανάτου άνοιξε ο Νίκος Νικολαΐδης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, αφού μετά «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» (1979) και τη «Γλυκιά συμμορία» (1983) ολοκλήρωσε την τριλογία της «αλητείας» με την ταινία «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» (2002).
«Καθόμαστε όλοι στο τραπέζι και μοιραζόμαστε το θάμπος. Ο θάνατος, μακριά από μας», γράφει ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης. 68 ο Νικολαΐδης, 68 ο Μόσχος, 61 ο Τάκης…προχτές ο Λαυρέντης στα 63…
«Η ταινία είναι μια μελωδία άγνωστη που τη νοιώθεις σαν να ’ρχεται απ’ τα παλιά σου. Όχι, δεν ξέρω τι είδους ταινία είναι η Γλυκιά Συμμορία…», έλεγε ο Νίκος Νικολαΐδης.
Όχι, δεν θα καταλάβουμε ποτέ γιατί πρέπει να φεύγουν με αυτόν τον τρόπο και τόσο νωρίς αυτοί που μέσω της τέχνης τους, μας πλησιάζουν, μας ανοίγουν και μοιράζονται μαζί μας την ψυχή τους, και αφήνουν στη μέση τα «γυρίσματα» της μοναδικής ταινίας που δεν μπορεί να γραφτεί το τέλος της, πριν αυτή τελειώσει.
Κατιούσα
...βολή στους βολεμένους
Πριν λίγους μήνες, ο «Αργύρης», ο άνεργος ηθοποιός που στην ταινία ζούσε στα σκοτάδια του περιθωρίου και της παραβατικότητας. Ο Τάκης Μόσχος «έφυγε» πρόωρα, βιαστικά. Σα να τον εκδικήθηκε η πραγματική ζωή όταν, μετά από περιπέτειες που δεν δίσταζε να δημοσιοποιήσει ο ίδιος, τα βρήκε με τον εαυτό του.
Σήμερα ο «Ανδρέας», ο νεαρός αποφυλακισμένος φίλος του «Αργύρη». Ο Τάκης Σπυριδάκης μας «αποχαιρέτησε» πολύ νωρίς, αφού για δυο χρόνια πάλεψε σκληρά στην πραγματική ζωή με τα «αδιέξοδα» του καρκίνου. «Έκανα μια δουλειά στο θέατρο που πήγαινε εξαιρετικά καλά και πάει ακόμα», έλεγε λίγο μετά το χτύπημα από την αρρώστια.
Η παρέα της Γλυκιάς Συμμορίας μικραίνει και γίνεται πιο φτωχή. Τον χορό του θανάτου άνοιξε ο Νίκος Νικολαΐδης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, αφού μετά «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» (1979) και τη «Γλυκιά συμμορία» (1983) ολοκλήρωσε την τριλογία της «αλητείας» με την ταινία «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» (2002).
«Καθόμαστε όλοι στο τραπέζι και μοιραζόμαστε το θάμπος. Ο θάνατος, μακριά από μας», γράφει ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης. 68 ο Νικολαΐδης, 68 ο Μόσχος, 61 ο Τάκης…προχτές ο Λαυρέντης στα 63…
«Η ταινία είναι μια μελωδία άγνωστη που τη νοιώθεις σαν να ’ρχεται απ’ τα παλιά σου. Όχι, δεν ξέρω τι είδους ταινία είναι η Γλυκιά Συμμορία…», έλεγε ο Νίκος Νικολαΐδης.
Όχι, δεν θα καταλάβουμε ποτέ γιατί πρέπει να φεύγουν με αυτόν τον τρόπο και τόσο νωρίς αυτοί που μέσω της τέχνης τους, μας πλησιάζουν, μας ανοίγουν και μοιράζονται μαζί μας την ψυχή τους, και αφήνουν στη μέση τα «γυρίσματα» της μοναδικής ταινίας που δεν μπορεί να γραφτεί το τέλος της, πριν αυτή τελειώσει.
Κατιούσα
...βολή στους βολεμένους
