Μνήμη Ιωάννη Γ. Σακελλαρίου | 20 χρόνια από τον θάνατό του

✝ ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ 

1906 - 2002

Ο Γιάννης Σακελλαρίου γεννήθηκε στη Σκόπελο το 1906 και πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 2002. Στα δύσκολα χρόνια της αρχής του περασμένου αιώνα και συγκεκριμένα το έτος 1917 ο Γιάννης Σακελλαρίου προσελήφθη ως υπογραμματέας της τότε Κοινότητας Σκοπέλου, για να βοηθήσει την οικογένειά του, ενώ ο πατέρας του έλειπε στο μέτωπο προσφέροντας τις υπηρεσίες του στους μακροχρόνιους πολέμους της πατρίδας. 

Το 1919 διορίζεται γραμματέας του Ειρηνοδικείου Σκοπέλου και σε ηλικία 13 ετών βρίσκεται στη δικαστική έδρα. 

Το 1927 στρατεύεται στο Ναυτικό και υπηρετεί ως γραμματέας του Αρχιεπιστολέα του Ναυστάθμου, θέση άκρως εμπιστευτική. 

Ως δικαστικός υπάλληλος υπηρέτησε σε πολλά μέρη, ιδιαίτερα της Β. Ελλάδας. Στην Πρώτη Σερρών ανέπτυξε στενή φιλία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τότε δικηγόρο. Ανελίχθη μέχρι τη θέση του Προϊσταμένου της Γραμματείας Εφετείου Θεσσαλονίκης. 

Πολλές φορές ως Γραμματέας Πρωτοδικείου, κατόπιν εισαγγελικής εντολής και κατ' εξαίρεση, εκτελούσε καθήκοντα Πταισματοδίκη στα χωριά των Νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής κι αυτό επειδή διακρινόταν για το σπάνιο ήθος του, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την εντιμότητά του, την αίσθηση δικαίου και τις γνώσεις του.  

Ο Γιάννης Σακελλαρίου με τον καλό χαρακτήρα, τον ηθικό και δίκαιο, αξιώθηκε από τον Θεό να αναγνωρισθεί, ενόσω ζούσε, η αξία του, οι ικανότητές του και η μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του. Ακόμη εκτιμήθηκε από ανώτερους δικαστικούς η ορθότητα της κρίσεώς του και τιμήθηκε με προαγωγές κατ' εκλογήν μέχρι του βαθμού Γραμματέως Εφετών. Ήταν γι' αυτόν μία καταξίωση, που την άξιζε.

Έζησε όλη τη ζωή του σύμφωνα με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Δημιούργησε εξαιρετική οικογένεια κι ευτύχησε να δει τα παιδιά και τα εγγόνια του επιστήμονες. Η γλαφυρότητα του λόγου του, η προσήνειά του, η αστείρευτη κοινωνικότητά του, το πραγματικό ενδιαφέρον και η άδολη αγάπη του για τους συνανθρώπους του τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους όσοι τον γνώριζαν...

Στην κηδεία του ο γράφων έκλεισε τον επικήδειο λόγο του αφιερώνοντάς του το εξής δίστιχο, που απεικονίζει όλη την αγάπη, τον σεβασμό και τον πόνο  από την απώλειά του:

«Λύγισε ο στύλος του σπιτιού, πού 'μαστ' ακουμπισμένοι,

Έπεσε χάμω κι η σκεπή, πού 'μασταν σκεπασμένοι...» 

(Οι στίχοι είναι από το μαρτυρικό νησί της Ίμβρου) 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩ. ΡΑΜΑΝΤΑΝΗΣ

Φέτος συμπληρώνονται είκοσι  χρόνια από τον θάνατό του.

ΑΝΤΙ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Δέσποινα Σακελλαρίου - Σαραντίδου