Όταν απουσιάζει η ηθική έρχεται ο νόμος για να δικαιώσει...

Γράφει η

Λένα Κουτούμπα

Νηπιαγωγός

Οι μονογονεϊκές οικογένειες στη χώρα μας, στις οποίες, ενώ ο πατέρας είναι εν ζωή είναι απών ουσιαστικά και τυπικά, αποτελούν μια κατεξοχήν ευπαθή ομάδα του πληθυσμού, αφού οι μητέρες και μόνο αντιμετωπίζουν τις οικογενειακές ευθύνες και την εργασιακή ζωή. Και μέσα σε όλο αυτό, πολλές μητέρες, υπάλληλοι στο δημόσιο τομέα, που φροντίζουν μόνες τους τα παιδιά τους, θα έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δίνη της διαθεσιμότητας. 

Έρευνες έχουν δείξει ότι στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι η γονική μέριμνα αποτελεί καθήκον αμφοτέρων των γονέων, στο διαζύγιο κυριαρχεί η αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών από τον ένα γονέα. Ο πατέρας λοιπόν, "θολή φιγούρα" του επισκέπτη ή και ανύπαρκτος...

Τι γίνεται όμως με τις οικονομικές του υποχρεώσεις; Το πρόβλημα της μη...

καταβολής διατροφών από τον υπόχρεο, ταλανίζει από χρόνια την ελληνική κοινωνία. Κατά το άρθρο 358 του Π.Κ : Όποιος κακόβουλα παραβιάζει την υποχρέωση διατροφής με τέτοιο τρόπο ώστε ο δικαιούχος να υποστεί στέρηση, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους. Ευτυχώς τα πράγματα για τις μητέρες έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια και τολμούν να διεκδικούν ότι είναι νόμιμο δικαίωμα. Βέβαια η όλη διαδικασία διεκδίκησης διατροφών είναι ιδιαιτέρως χρονοβόρα. Θέλουμε δρόμο ακόμη για να φτάσουμε το απλουστευμένο σύστημα της Γαλλίας και του Βελγίου.

Ας αφήσουμε όμως το νομικό κομμάτι κι ας πιάσουμε το ηθικό. Όταν μια μητέρα ή κι ακόμη χειρότερα ένα ενήλικο παιδί που σπουδάζει φτάσει στο σημείο να μηνύσει τον πατέρα για την μη καταβολή διατροφών, αυτό σημαίνει ότι έχει εξαντλήσει όλα μα όλα τα περιθώρια. Ότι όσες προσπάθειες κι αν έκανε συνάντησε κλειστές πόρτες. Κανείς δεν επιθυμεί να εμπλέκεται σε τέτοιες διαδικασίες. Όταν φτάνει σ αυτές σημαίνει ότι από την πλευρά του πατέρα ηθικό κομμάτι δεν υφίσταται, άρα το λόγο έχει ο νόμος... Κι αυτό που ενισχύει το γεγονός ότι ηθικό κομμάτι δεν υπάρχει, με δυο λόγια δεν υπάρχει αγάπη για το παιδί, είναι το να έχει οριστεί μία δικάσιμος και να αρχίζει η δίνη των αναβολών. Και η χειρότερη των περιπτώσεων είναι ο νομικός εκπρόσωπος του εναγόμενου, του υπόχρεου με δυο λόγια, την ημέρα της δίκης να έχει φροντίσει να παραστεί σε άλλη ακροαματική διαδικασία,σε άλλον τόπο, χωρίς να έχει την επαγγελματική ευθιξία να ενημερώσει τον νομικό εκπρόσωπο των εναγόντων! Και για μια τέτοια περίπτωση ο νόμος δίνει το δικαίωμα μόνο μία φορά. Κι αν όλη αυτή η συμπεριφορά δεν είναι δόλος τότε τι είναι; Ευσυνειδησία, συναίσθηση καθήκοντος; Και μάλιστα όταν από την πλευρά του υπόχρεου, υπάρχει οικονομική ασυδοσία τότε πραγματικά το συναίσθημα της αδικίας γίνεται ακόμη πιο έντονο.

Ο νόμος λοιπόν, κι ας το συνειδητοποιήσουν όλες οι μητέρες αυτό, έρχεται να δικαιώσει ένα παιδί εκεί που αδικείται. Έρχεται να φέρει το δίκιο εκεί που η φωνή μιας μητέρας δεν ακούγεται από την ένταση της κακόβουλης συμπεριφοράς και της ανηθικότητας...