Κατάθεση ψυχής

Με αφορμή της τελευταίες εξελίξεις και συγχρόνως της ολοένα αυξανόμενες επιθέσεις κατά των δημοσίων υπαλλήλων, από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, blogs, ακόμα και απλών ανθρώπων στον δρόμο, πήρα το θάρρος να γράψω, για να ακουστεί και η άλλη πλευρά, η άλλη όψη του νομίσματος, με την δική μου ματιά.

Πριν από κάμποσα χρόνια, όταν προσλήφθηκα για πρώτη φορά στον “δημόσιο τομέα” σαν συμβασιούχος, η υπηρεσία ζητούσε τρεις ανθρώπους για το συγκεκριμένο πόστο, άλλα οι αιτούντες ήταν μόνο δύο. Βλέπετε, τότε τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πολύ καλύτερα, δουλειές υπήρχαν και με καλύτερο μεροκάματο. Τότε εγώ ξεκίνησα με 180.000 δρχ., όταν έξω, παίρναν 250-300.000 δρχ. Μετά από...
μερικά χρόνια, βγαίνει μία προκήρυξη του Α.Σ.Ε.Π. που περιλαμβάνει και την δικιά μου ειδικότητα, κάνω αίτηση, πάλι χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή και επιτυγχάνω. Ο μισθός μου τότε ήταν γύρω στα 1.100 ευρώ, όταν έξω, ο τελευταίος εργάτης έπαιρνε πάνω από 1.400 ευρώ.

Από την αρχή που πρωτοξεκίνησα, έκανα την δουλειά μου όσο καλύτερα μπορούσα, με ζήλο, προσπαθώντας για το καλύτερο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βέβαια, θα μου πείτε ότι το έκανα, γιατί επιζητούσα κάποια στιγμή την μονιμοποίησή μου. Δεν είναι μακριά από την αλήθεια αυτό, αλλά το θέμα είναι ότι και μετά από αυτήν, συνέχιζα να εργάζομαι, με την ίδια αγάπη, τον ίδιο ζήλο και μεγαλύτερη αυταπάρνηση.

Όλο αυτό το διάστημα,τα μόνα που κατάφερα να αποκτήσω, ήταν ένα μεταχειρισμένο μηχανάκι (20ετίας τώρα) και ένα μεταχειρισμένο αμάξι (και αυτό 20ετίας). Το ίδιο χρονικό διάστημα, κάποιοι άλλοι, αποκτούσαν 2 και 3 αυτοκίνητα και συγχρόνως έχτιζαν τουλάχιστον ένα σπίτι (μην πω και παραπάνω). Δεν παραπονιέμαι αλλά ούτε και ζήλεψα ποτέ μου για τα αγαθά των άλλων. Όλα αυτά τα χρόνια, κατάφερα να ζήσω την οικογένειά μου αξιοπρεπώς, στερημένα μεν σε πολλά πράγματα, αλλά αξιοπρεπώς.

Και ερχόμαστε στο τώρα. Η κατάσταση είναι ζοφερή, αύξηση της ανεργίας, επιχειρήσεις κλείνουν, οικοδομή δεν υπάρχει, περικοπές παντού, χαράτσια που γονατίζουν. Όλοι πλέον στρέφουν τα βέλη τους, στους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί φταίνε για όλα, ξηλώστε τους. Αυτοί φταίνε; Δεν φταίει ο εκάστοτε βουλευτής, ο εκάστοτε νομάρχης, ο όποιος δήμαρχος, η κάθε κυβέρνηση που στον βωμό της ψηφοθηρίας, προσλάμβανε άτομα, υπερφορτώνοντας το δημόσιο; Και πολλές φορές, προσλάμβαναν άχρηστους που ούτε καν πατούσαν στη δουλειά, με την ανοχή την δικιά τους. Ξεκινάει το ξήλωμα, όπως - όπως και όποιον πάρει ο χάρος, χωρίς κάποια σοβαρή αξιολόγηση, χωρίς να προσμετρηθεί η προσφορά του καθενός όλα αυτά τα χρόνια, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν ΤΡΟ'Ι'ΚΑ, κυβέρνηση, αλλά κυρίως όλος αυτός ο κόσμος που ζητάει να χυθεί δημοσιοϋπαλληλήστικο αίμα. Κατάφεραν οι κυβερνώντες, να στρέψουν τον κόσμο κατά των δημοσίων υπαλλήλων, σε μια προσπάθεια να καλύψουν τα δικά τους εγκληματικά λάθη που οι ίδιοι διέπραξαν όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα ατιμωρητί.

Κύριοι, ελάτε, είμαι έτοιμος, περιμένω ανά πάσα ώρα και στιγμή, την απόλυσή μου. Δεν θα σας παρακαλέσω, ούτε θα σας φοβηθώ, παρά μόνο θα σας λυπηθώ. Θα σας λυπηθώ, γιατί το δικό μου το αύριο το ξέρω, το περιμένω, το δικό σας δεν ξέρω, το δικό σας δε μπορώ να περιμένω. Οΐμε και αλίμονο, σε όλους εσάς για την κατάντια της χώρας μας, τον εξευτελισμό των Ελλήνων, την πείνα των παιδιών μας.

Ο θεός να σας λυπηθεί.

Astropeleki