Διακοπή ρεύματος

© EUROKINISSI

Συντάκτης: 

Λευτέρης Κουγιουμουτζής

Κόπηκε πάλι το ρεύμα κι είναι η τρίτη διακοπή μέσα σε λίγες ώρες. Λειτουργούνε μόνο τα φώτα ασφαλείας στους διαδρόμους κι ο φορητός υπολογιστής μου, κι αυτά για όσο αντέξει η μπαταρία τους.

Αχνοφέγγει ακόμα έξω ένας χλομός ήλιος, που ετοιμάζεται να βασιλέψει κατά την Εσπερία. Κάπου είχα ένα λουξ, να έχει άραγε απομείνει αέριο στη φιάλη του;

Πάνε χρόνια από τότε που επιχείρησα να διαβάσω κάποιο βιβλίο κάτω απ’ το φως του. Ισως να βρίσκονται και τίποτε κεριά καταχωνιασμένα σε κάποιο συρτάρι, ας λάβω τα μέτρα μου καλού κακού πριν βρεθώ ανήμπορος τελείως μες στο μαύρο σκοτάδι.

Εκλεισε κι η θέρμανση, ας έχω πρόχειρη μια κουβέρτα να τυλιχτώ αν χρειαστεί, η νύχτα αναμένεται ψυχρή. Σταμάτησε και το ψυγείο, ευτυχώς που είναι μισοάδειο· ούτε η κουζίνα, φυσικά, δουλεύει και μάλλον θα τη βγάλω απόψε με παξιμάδια και ελιές, πάλι καλά που υπάρχουνε λιγοστά μες στο ντουλάπι.

Το σταθερό μου τηλέφωνο είναι ασύρματο και νέκρωσε, λες να έχω φυλάξει πουθενά το παλιό με το σπιράλ; Αυτό θα λειτουργεί! Ξέχασα να φορτίσω και το κινητό μου εγκαίρως και ξεψυχά η μπαταρία του με μια θλιμμένη κόκκινη ένδειξη ν’ αναβοσβήνει πένθιμα.

Που σημαίνει ότι αποκόπηκα· ούτε σε φίλους μπορώ να τηλεφωνήσω, ούτε ν’ αναζητήσω έτοιμο φαγητό. Θα δοκιμάσω να κάνω ένα ντους στα σκοτεινά, με το νερό που κατόρθωσε να ζεστάνει ο ηλιακός μες στη μαρτιάτικη μουντάδα, να νιώσω λίγο αυτόνομος, μιας και ούτε ο ηλεκτρικός θερμοσίφωνας λειτουργεί.

Σκέφτομαι πόσο πολύ εξαρτήσαμε τη ζωή μας και το είναι μας απ’ την ενέργεια και το ρεύμα, που αν μας κατέβαζαν μια μέρα τον γενικό θα...

πελαγοδρομούσαμε και θα παραπαίαμε· ούτε τις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες μας δεν θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε.

Ζώντας μέσα στον μύθο τού δήθεν ανεξάρτητου ατόμου, αγωνιώντας να εκπληρώσουμε τις επίπλαστες και κατασκευασμένες προϋποθέσεις κάποιας επιτυχίας χωρίς ποτέ να τις αμφισβητούμε, στοιβαχτήκαμε σε κολοσσιαία μπλοκ από τσιμεντένια κλουβιά που τα λένε πολιτείες και μπήκαμε ομαδόν στην πρίζα.

Αδυνατούμε ακόμα και την τροφή και το νερό μας να εξασφαλίσουμε, αν κάποιος την τραβήξει ξαφνικά. Τις πηγές τις αγνοούμε· τα ποτάμια μας τα μολύναμε και δεν πίνονται.

Αντλίες κουβαλούνε το νερό μέχρι τα σπίτια μας, και τα αντλιοστάσια δουλεύουνε με ρεύμα. Να σκάψουμε τη γη να μας ταΐσει, αδύνατο· δεν μας απέμεινε ούτε πατουχιά, μες στην τσιμεντένια μας κόλαση, μα και να εξασφαλίζαμε ένα κομματάκι, ξεχάσαμε πώς γίνεται να καλλιεργηθεί. Ακόμα και τους σπόρους τούς εμπορεύονται πολυεθνικές εταιρείες.

Αλήθεια, πόση γνώση χάθηκε μέσα σε λίγα χρόνια; Μέσα σε δυο γενιές, σβήστηκε μονοκοντυλιά γνώση χιλιετιών, που είχε να κάνει με την αναζήτηση τροφής και νερού και την ανθρώπινη επιβίωση.

Ποτέ στην Ιστορία –και στην προϊστορία- ο άνθρωπος δεν είχε τόσο μεγάλη εξάρτηση από έναν και μόνο παράγοντα, όπως είναι η ηλεκτρική ενέργεια, προκειμένου να επιβιώσει. Και τόσο αστάθμητο παράγοντα, καθώς δεν υπόκειται στον έλεγχο των πολλών ούτε και βρίσκεται στη διάθεση όλων.

Στην εποχή του ατομισμού και της μονάδας, της πολυθρύλητης ανεξαρτησίας κι ελευθερίας του ατόμου, οδηγηθήκαμε εντέλει σε μαζική ομηρία κι ανημποριά. Και αν σήμερα φαντάζει υπερβολή και μακρινό σενάριο μια οριστική διακοπή ρεύματος, ας αναλογιστούμε ότι ήδη ζούμε τα μακρινά σενάρια του χτες και ότι στην υπόθεση «ενέργεια», που τόσο εξουσιάζει τις ζωές μας, δεν ασκούμε έλεγχο κανέναν απολύτως.

Eφημερίδα Συντακτών