Οι «εταίροι μας» θέλουν το καλό μας!

Γράφει ο Παν. Γρ. Σταμούλης

Παιδίατρος

Και ενώ ο Ελληνικός λαός ζει πλέον σε καθεστώς φτώχειας, ανέχειας, δυστυχίας, αρρώστιας και θανάτου, οι Ελληνικές κυβερνήσεις συμπεριφέρονται ωσάν να έχουν πειστεί ότι τα Μνημόνια και η παραμονή μας στο Ευρώ στοχεύουν στην σωτηρία μας, ενώ όλες οι εξελίξεις συνηγορούν για το, ακριβώς, αντίθετο.

Η κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, έξη χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας στα Μνημόνια, εμφανίζεται αδιέξοδη. Οι απάνθρωπες απαιτήσεις των δανειστών, όπως απεικονίζονται και στο 3ο Μνημόνιο, που τώρα είναι σε ισχύ, παρότι έγιναν δεκτές από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο -, ήταν ξεκάθαρο εξαρχής, ότι θα ήταν αδύνατο να υλοποιηθούν.

Η ανυπέρβλητη δυσκολία, που καθιστά μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και βυθίζει σε απόγνωση και προϊούσα εξαθλίωση το λαό δεν είναι τόσο το ύψους του, όσο η καταδίκη της χώρας σε συνεχή ύφεση. Με τις συνθήκες αυτές, έστω κι αν υποτεθεί ότι το επιτόκιο μηδενίζεται, το χρέος και πάλι δεν θα ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί, εφόσον χρόνο με τον χρόνο το ΑΕΠ καταγραφεί σωρευτική πτώση

Η υπαγωγή της χώρας μας στον μνημονιακό αστερισμό επιδείνωσε καθολικά όλους ανεξαιρέτως τους βασικούς οικονομικούς, κοινωνικούς και...

ψυχολογικούς δείκτες, έτσι που να είναι αυτόχρημα φαιδρές όλες οι κατά καιρούς  διαβεβαιώσεις κυβερνητικών, που δήθεν διαπίστωναν success stories, άμεση έξοδο στις αγορές, καταγραφή θετικών αναπτυξιακών ρυθμών και αλλά παρόμοια.

Μήπως φταίμε εμείς;

Η αδυναμία ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας , στο κρίσιμο διάστημα της εφαρμογής των Μνημονίων,   ουδόλως οφείλεται στην άρνηση ή στην αργοπορία της χώρας να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις ή, ακόμη, στην αδυναμία των Ελλήνων να εφαρμόσουν σωστά ένα … «καλό πρόγραμμα», όπως επαναλαμβάνει συνεχώς ο Γερμανός υπουργός οικονομικών, ο οποίος δεν διστάζει να μας δηλώνει περιφρονητικά ότι « το πρόγραμμα είναι άριστο, αλλά οι ανίκανοι, τεμπέληδες και ανεπρόκοποι Έλληνες δεν το εφαρμόζουν σωστά, και δεν έχουν παρά να ακολουθούν τις μεταρρυθμίσεις». Αντιθέτως, οφείλεται σε:

Πρώτον, στο τραγικά εσφαλμένο πρόγραμμα του ΔΝΤ.

Δυο φορές ηδη το ΔΝΤ αναγνώρισε με δημόσιες δηλώσεις του ότι το ελληνικό πρόγραμμα ήταν ΛΑΘΟΣ και είχε εγκληματικές προεκτάσεις, κάτι που ουδέποτε του συνέβη στο παρελθόν. Ο Γερμανός υπ. οικονομικών ήταν, φυσικά, αναμενόμενο να αγνοήσει αυτές τις δηλώσεις του ΔΝΤ, και να εξακολουθήσει ( προφανώς, θεωρώντας μας ηλιθίους και πρόβατα για σφαγή ) να διατάσσει «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων»… αυτών, δηλαδή, των «μεταρρυθμίσεων», που χωρίς την όποια δυνατή αμφιβολία μας τελειώνουν. Βεβαίως η Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι αυτές που δεν είναι «μεταρρυθμίσεις», όχι αυτές του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος / χαρίσματος του εθνικού πλούτου, όχι αυτές που μετατρέπουν σε δούλους χωρίς δικαιώματα τους εργαζομένους, και όχι αυτές που φέρνουν φορολογικές καταιγίδες, για να καταλήξουν στο τραγελαφικό αποτέλεσμα της μείωσης και όχι της αύξησης των φορολογικών εσόδων.

Δεύτερον, στην πολιτική λιτότητας, που εφαρμόζεται σε ολόκληρη την Ευρώπη – αλλά, βεβαίως, με ιδιαίτερο ζήλο στην Ελλάδα -, όχι μόνο σαν απόρροια της ιδεολογικής προσήλωσης στον φιλελευθερισμό, αλλά επειδή το σαθρό οικοδόμημα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς αυτήν.

Που πάμε;

Ήδη το 4ο Μνημόνιο είναι πλέον στις ράγες, αφού το 3ο, το οποίο  ήταν εξαρχής καταδικασμένο να αποτύχει, αποδεικνύεται και στην πράξη ανεφάρμοστο. Ήδη οι δανειστές και «εταίροι μας» ζητούν και άλλο … αίμα και θα ζητούν συνεχώς, καθώς τα χρέος θα διογκώνεται, η ύφεση το ίδιο και … θα μιλάμε για «ανάπτυξη» σε οικονομία που δεν θα διαθέτει τίποτε, μα τίποτε που να μπορεί να αναπτυχθεί.

Υπάρχει σωτηρία;

Η μοναδική οδός σωτηρίας, για την Ελλάδα, καθώς και η δυνατότητα να ξεπληρώσει το αβυσσαλέων διαστάσεων χρέος της σε βάθος χρόνου είναι η εξασφάλιση ταχύρρυθμης ανάπτυξης, που όμως η προσμονή της αποτελεί ουτοπία, όσο η χώρα παραμένει στον μνημειακό αστερισμό. Το πόσο ουτοπική είναι η υπόθεση προσμονής θετικών αποτελεσμάτων, από την εφαρμογή των Μνημονίων τώρα και στο διηνεκές, προκύπτει από την μέχρι σήμερα τραυματική εξαετή εμπειρία από αυτά, αλλά και από το σύνολο των λογικών προβλέψεων για το μέλλον.

Έγκλημα … χωρίς τιμωρία

Οι πισώπλατες μαχαιριές που δέχτηκε η οικονομία και η κοινωνία της χώρας στο σύνολο της όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων στόχευσαν με ακρίβεια στο σύνολο των ζωτικών διαρθρώσεων και λειτουργιών της, έτσι που η ανόρθωση της να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Η οικονομία μας έχει διαλυθεί στα εξ ων συντεθεί. Μιλάμε για ειδεχθές έγκλημα που κατάστρεψε ένα ολόκληρο έθνος και παραμένει χωρίς τιμωρία, αλλά και χωρίς αλλαγή της εξαρχής λανθασμένης πολιτικής. 

Παραβλέποντας τα ανείπωτα, τα απάνθρωπα, τα γενοκτόνα δεινά των Μνημονίων και με τρόπους, που πολύ σύντομα θα αναγνωριστούν ως εγκληματικές και προδοτικές ενέργειες, αποκλείουν την οποία συζήτηση περί ΡΗΞΗΣ, επικαλούμενοι σε παγία βάση ανόητα και επιπόλαια επιχειρήματα.

Ψεύτικες υποσχέσεις

Παρά τα συντρίμμια, που έφερε η εσφαλμένη πολιτική των Μνημονίων, οι αρμόδιοι τολμούν να υπόσχονται ότι το μέλλον μας θα είναι καλύτερο. Όμως, η πραγματικότητα είναι άλλη και αυτή την αναγνωρίζουν εδώ και καιρό τόσο οι πολυάριθμοι ,διακεκριμένοι, νομπελίστες οικονομολόγοι, όσο και εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών. Αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι τελειωμένη αν παραμείνει στη φαρμακερή αγκαλιά του κουαρτέτου! Συνεπώς, είναι παντελώς  αδικαιολόγητες οι υποθέσεις ( και οι υποσχέσεις ) ότι τα Μνημόνια θα σώσουν την Ελλάδα και ότι οι «εταίροι» μας θέλουν το καλό μας . Και βεβαία, είναι παρανοϊκό να πιστεύει κανείς ότι το περιεχόμενο των μνημονίων αποβλέπει στη σωτηρία μας. Είναι πλέον αυταπόδεικτο, ακόμα και για τον πιο αφελή, ότι οι δανειστές μας και «εταίροι μας» ΔΕΝ θέλουν το καλό μας. Και εμείς, ως «πρόβατα για σφάξιμο» τι άραγε περιμένουμε;

Που είναι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης μας; Υπάρχει ελπίδα;

Όλα αυτά σημαίνουν ότι τελειώσαμε; Πρέπει να αποδεχτούμε την μοίρα μας και να κάτσουμε στον καναπέ μας να περιμένουμε την παράδοση μας; Όχι βεβαία! Έχουμε ιερό καθήκον, πρώτα απ' ολα απέναντι στα παιδιά μας και μετά σε μας τους ιδίους. Τι πρέπει να κάνουμε; Καταρχήν, να το πάρουμε απόφαση και να παραδεχτούμε ότι είμαστε σε λάθος δρόμο που οδηγεί μοιραία στην καταστροφή. Αμέσως μετά να συνταχθούμε με τις πατριωτικές δυνάμεις που υπάρχουν στον τόπο μας, για να πάρουμε τη χώρα μας  στα χέρια μας και να στείλουμε από κει που ήλθαν όλους αυτούς τους περίεργους. Όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο εύκολα θα γίνει. Υπάρχει τρόπος, υπάρχει σχέδιο βήμα - βήμα, για το πώς θα γίνει αυτό το πράγμα. Το μόνο που λείπει είναι η δική μας απόφαση.