ΣΥΡΙΖΑ / Το νέο πλυντήριο της Σοσιαλδημοκρατίας

του Αποστόλη Νάνου, 

δημοτικού συμβούλου Βόλου 

και στελέχους του ΚΚΕ

Ένας από τους τίτλους ειδήσεων των ημερών θα μπορούσε να είναι: Η «φρέσκια σοσιαλδημοκρατία» του ΣΥΡΙΖΑ καλεί την ξεφωνημένη και «μπαγιάτικη» ντόπια και ξένη σοσιαλδημοκρατία να στρίψει τάχα «αριστερά» για μια Ευρωπαϊκή Ένωση που θα επιστρέψει στις αρχικές της «αξίες» της «αλληλεγγύης», της «ισοτιμίας» και της «κοινωνικής ευαισθησίας», καθώς και για μια «δίκαιη ανάπτυξη».

Ο λαός ένιωσε πολύ καλά στο πετσί του τη λεγόμενη «παλιά» σοσιαλδημοκρατία και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ. Είναι εκείνη που ξετίναξε τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τις αντιλαϊκές πολιτικές, τις μεγάλες αντεργατικές ανατροπές κ.λπ. Έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά τις προηγούμενες δεκαετίες και κατάφερε να αφαιρέσει σημαντικά εργατικά δικαιώματα, να επιβάλει βάρβαρα μέτρα ενσωματώνοντας λαϊκές αντιδράσεις, «χώνεψε» διαμαρτυρίες έχοντας καταφέρει σοβαρά πλήγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Όλα αυτά έφεραν μεγάλη δυσαρέσκεια σ' έναν κόσμο που προσδοκούσε (μάταια βέβαια) επειδή η σοσιαλδημοκρατία αυτή «ντύθηκε» σε ορισμένες περιπτώσεις και με «αριστερές», ακόμα και «κομμουνιστικές» φορεσιές (κυβερνήσεις Ζοσπέν στη Γαλλία, Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα κ.λπ.). Το αποτέλεσμα: Το κεφάλαιο βγήκε τόσο πολύ ωφελημένο που ο βιομήχανος Ανιέλι είχε δηλώσει πως «αν έχεις τέτοια Αριστερά, τι να την κάνεις τη Δεξιά»...

Εννοώντας, βέβαια, ότι όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, εργασιακές ανατροπές που εφαρμόστηκαν εκείνη την περίοδο στύλωσαν το κεφάλαιο και στρίμωξαν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε ακόμα χειρότερη θέση.

Αυτήν την ξεφωνημένη σοσιαλδημοκρατία προσπαθούν να αναστηλώσουν τώρα τύποι σαν τον Ρέντσι, και ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν «φρέσκια» σοσιαλδημοκρατία. Ο Αλ. Τσίπρας για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ με την παρουσία του στις ευρωπαϊκές μαζώξεις και συναντήσεις της, εμφανίζεται πρόθυμος να ξεπλύνει τις αμαρτίες της (δηλαδή, τις συνειδητές πολιτικές της υπέρ του κεφαλαίου με θύματα τους λαούς), αξιοποιώντας και το παρελθόν ορισμένων στελεχών του που δεν ντρέπονται να δηλώνουν ακόμα και σήμερα μέχρι και «κομμουνιστές» αλλά και χρησιμοποιώντας την «αριστερή» του φορεσιά. Μια φορεσιά με βάση την οποία εξαπάτησε το λαό και τους εργαζόμενους σπέρνοντας αυταπάτες ότι μπορεί να υπηρετεί τα κέρδη του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να υπηρετεί και το λαό, κοροιδεύοντάς τον ότι τον «έσωσε», δήθεν, από τα χειρότερα, κάνοντας σκληρή διαπραγμάτευση. Ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναστήλωση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Το νέο παραμύθι που προσπαθούν να πλασάρουν στις λαϊκές μάζες λέει το εξής: Η σοσιαλδημοκρατία «λοξοδρόμησε», έχασε τα «αριστερά της» αντανακλαστικά και τώρα πρέπει να τα ξαναβρεί. Γι' αυτό και η ΕΕ πήγε πίσω από τις αξίες της «αλληλεγγύης», της «ισοτιμίας» και της «δίκαιης ανάπτυξης, για τις οποίες δήθεν ιδρύθηκε.

Αυτή την «Ευρώπη των αξιών» πλασάρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ σα νέο τυράκι στη φάκα για το λαό. Μόλις προχτες συναντήθηκε ο Αλ. Τσίπρας με τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, τους οποίους πλέον αποκαλεί «συμμάχους» στον αγώνα για τη δήθεν καλυτέρευση της Ε.Ε. και μάλιστα θέλει και ο ελληνικός λαός να τους αναγορεύσει τέτοιους. Ποιοι είναι αυτοί οι σύμμαχοί; Ηγέτες των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, που στις χώρες τους τσακίζουν κι αυτοί τα εναπομείναντα εργασιακά και άλλα δικαιώματα. Αυτούς που τους ξέρει πολύ καλά ο ελληνικός λαός και από τους ντόπιους «συντρόφους» τους, δηλαδή τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. «Σύμμαχος» είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας, που στη χώρα του πέρασε έναν από τους πιο άγριους αντεργατικούς νόμους («Ελ Κομρί»), επικαλούμενος μάλιστα κι αυτός τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ. Σύμμαχος είναι, επίσης, ο Μ. Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο οποίος, παρά τις γενικευμένες αντιδράσεις, πέρασε μέσα στον τελευταίο χρόνο το νόμο «Jobs Act», με τον οποίο - ανάμεσα σε άλλα - εισάγονται «πολύμορφες συμβάσεις» (ατομικές κ.λπ.) και καθιερώνεται νομικά η πρόσκαιρη εργασία.

Το ερώτημα που έχουν να απαντήσουν βέβαια Ρέντζι, Τσίπρας και η νέα φουρνιά είναι πώς θα γίνει να διαφέρει η «νέα» σοσιαλδημοκρατία από την «παλιά» και ξεφωνημένη. Πώς, δηλαδή, θα γίνει να πειστούν οι λαοί ότι οι λυκοσυμμαχίες, τύπου ΕΕ - ΝΑΤΟ κ.λπ., το ίδιο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, οι αγορές (εμείς θα βαράμε κι αυτές θα χορεύουν!!), ο ίδιος ο καπιταλισμός, δηλαδή, μπορεί να αλλάξει, να γίνει ανθρώπινος με κοινωνικές ευαισθησίες; Αυτός είναι ο στόχος τους και κάπως έτσι, με άγαρμπα αλλά «πιασάρικα» παραμύθια, Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ, «Podemos», και λοιποί, κάποιοι πρώην κομμουνιστές φιλοδοξούν να «ξαναγεννήσουν» μια σοσιαλδημοκρατία με φιλολαϊκά τάχα χαρακτηριστικά, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ θα βάλει τον καπιταλισμό να δουλεύει για το λαό! Γι' αυτό με τέτοιες αυταπάτες και στήνοντας και «προοδευτικές συμμαχίες» σε επίπεδο Ε.Ε. προσπαθούν να επιχειρήσουν νέο ξεγέλασμα των λαών, δίνοντας έτσι ανάσα και χρόνο στους καπιταλιστές να ξαναβρούν το δρόμο για νέα απογείωση των κερδών τους με τη δική τους βεβαίως πολιτική διαχείρισης, αλλά και για να θωρακίσουν καλύτερα την εξουσία τους απέναντι στην εργατική τάξη, απέναντι στους λαούς. Αυτή είναι και η μεγάλη συνεισφορά και υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων ευρωπαϊκών κομμάτων, τύπου «Podemos» κ.λπ. στο σύστημα. 

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Το ερώτημα είναι αν ο κόσμος εκείνος που εναπόθεσε τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ, πραγματικά αηδιασμένος από την σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και τα έργα της, θα επιτρέψει να πέσει πάλι στην παγίδα. Ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι που δε συμβιβάζονται με το άδικο, έχουν δώσει αγώνες για τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα, που αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος, που δεν συμβιβάζονται με την εκμετάλλευση. Όλοι όσοι είδαν αυτές τους τις ανησυχίες να προδίδονται δεύτερη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ και να πιέζονται (για άλλη μια φορά) να τις αφήσουν στην άκρη, να σκύψουν το κεφάλι, να πουν «τι να κάνουμε δεν υπάρχει λύση», να υποταχτούν. Το δρόμο δεν θα τον βρουν σε γυροβολιές στα άλλα αστικά κόμματα που αποδέχονται την ίδια στρατηγική και υπόσχονται «λιγότερο επώδυνο» δρόμο. Σε κόμματα που στο επίκεντρο έχουν τη στήριξη των βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών με διαφορετική μεταξύ τους φρασεολογία, από τη γελοία και καραγκιοζίστικη μέχρι την επικίνδυνη φασιστική. Ο δρόμος είναι η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Με το κόμμα που από την «παλιά» μέχρι τη «νέα» σοσιαλδημοκρατία απέδειξε ότι όσο και να το πλευροκοπούν δεν το βάζουν στο χέρι τους, που έδειξε στην πράξη ότι δεν θα γίνει σαν τα μούτρα τους, ότι δεν θα πουλήσει αγώνες, ιστορία για να δώσει κομμουνιστικό και αγωνιστικό άλλοθι σε αστικές κυβερνήσεις. Το κόμμα που καλεί σε αντεπίθεση την εργατική τάξη και το λαό και που στέκεται στην εμπροσθοφυλακή αυτής της προσπάθειας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.