Στη «ζούγκλα» του Καλόγερου

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ …ΑΣΦΑΛΤΟ

Κλειστοί  οι δρόμοι από τη βλάστηση, εννέα μήνες  χωρίς δημοτικό φωτισμό

Στον απόηχο των δημοτικών εκλογών, βρέθηκα με τον Αντώνη… Μια ζωή στη βιοπάλη και το μεροκάματο στην οικοδομή, αλλά και μερακλής παραγωγός μαζί με την κυρα-Σοφία. Τραβιέται στον Καλόγερο για μήνες, μέχρι τον Οκτώβρη. Ξέρει ένα -ένα τα θεόρατα πεύκια, από τότε που δούλευε με τον πατέρα του. Αναγνωρίζει  τους συρμούς των φιδιών εκεί που εσύ δε βλέπεις τίποτε, ακούει το κελάρυσμα του νερού μέσα από το αυτοκίνητο με τη μηχανή να βογκάει.   Τι το ‘θελα να τον πειράξω;

-Αντώνη, όλοι για σας στον Καλόγερο είπαν στις συγκεντρώσεις…

-Να πάμε αύριο να σου δείξω, από λό΄ια χόρτασα…

Δε χρειάζεται να γράψεις πολλά. Είναι και τα «εργαλεία», αυτά τα κινητά που βοηθάνε να αποτυπώσεις την κατάσταση:

Επικινδυνότητα της αγροτικής οδού με χαντάκια, όπου μπαίνουν ακόμη και τενεκέδες για σημάδια, δύσκολη πρόσβαση ακόμη και για πυροσβεστικά οχήματα.

Αδιάβατος ο δρόμος σε πολλά σημεία, καθώς η βλάστηση της μιας πλευράς του δρόμου ενώνεται με την άλλη (όποιος άτυχος τουρίστας ξεκόψει για κει, βλαστημάει την ώρα…)

Και κυρίως τα φώτα… Εννιά μήνες  υπάρχει πρόβλημα, σβηστά…(«Για να μην αγριευόμαστε με τη Σοφία…»).

Τον ξαναπειράζω για την άσφαλτο:

-Αντώνη, μη θέλουν διόδια μετά;

-Ε! ας ρίξουν κάνα τσιμεντάκι τότε… Παλιότερα, ανάλογα με τη δημαρχία, έπεφταν και κάνα-δυο σακιά …

Τώρα που τα φώτα έσβησαν, μεταφορικά και κυριολεκτικά, Δήμος, ΔΕΗ, Δασαρχείο -και όποιος άλλος αρμόδιος- ας στρέψει τη ματιά του και προς τα εκεί…

Ένας φίλος