Το μόνo που μας ενώνει είναι το πάθος μας για την σκλαβιά

Γράφει  ο 

Παν. Γρ. Σταμούλης

Παιδίατρος

Ακριβώς ένα χρόνο και κάτι από την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκε ένας ακόμα πολιτικός απατεώνας και ένα ακόμα σάπιο χαρτί του σάπιου ολιγαρχικού συστήματος, όλα δείχνουν πως το τέλος πλησιάζει. Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά πλησιάζουμε αισίως στον 8o χρόνο μετά τη χρεοκοπία του 2010. Με την πλήρη κατάρρευση της χώρας και του σάπιου πολιτικού συστήματος –σε συνδυασμό με τα έντονα σημάδια διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης-, έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε την χώρα και τις ζωές μας ξανά στα χέρια μας. Αρκεί αυτή τη φορά να σταθούμε ενωμένοι στο ύψους των περιστάσεων. Από τις μέχρι τώρα ενδείξεις δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι θα συμβεί αυτό. Το πιο πιθανό είναι να υπερισχύσει πάλι η δουλοπρέπεια, ο διχασμός και η ανάθεση για σωτηρία σε νέους μεσσίες (βλέπε Κούλης), αλλά η ευκαιρία είναι εκεί, μπροστά μας. Εγώ απλώς το επισημαίνω.

Τζάμπα μάγκες

Σήμερα η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο και επίσημα –είναι ξεπουλημένη και δεμένη από παντού για κανένα αιώνα τουλάχιστο-, αλλά οι Έλληνες συμπεριφέρονται σαν να μην είναι. Τα μεγαλύτερο, ίσως, πρόβλημα της Ελλάδας και των Ελλήνων είναι ότι προσποιούνται διαρκώς πως είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Η Ελλάδα δεν φταίει καθόλου σε αυτό. Οι Έλληνες την κάνουν την ζημιά.

Ακούς ανθρώπους να συζητούν για κόμματα (και αποκόμματα) –ναι, ακόμα υπάρχουν τέτοιοι, όσο παράξενο κι αν ακούγεται– και να τσακώνονται κιόλας. Ακούς οργισμένα λόγια και μαγκιές, ακούς μεγαλοστομίες και απίστευτες…

παπαριές, που δεν ταιριάζουν καθόλου στους δούλους που κατοικούν στο προτεκτοράτο. Ακούς, ακόμα, ξεπουλημένους πολιτικούς και δημοσιογράφους να μιλούν για Δικαιοσύνη –κάνοντας πως δεν ξέρουν πως, αν υπήρχε έστω υποψία Δικαιοσύνης σε αυτό τον τόπο, οι ίδιοι θα ήταν στην φυλακή– και, γενικά, οι πάντες συμπεριφέρονται σαν να είναι κάποιοι άλλοι και σαν να ζουν σε άλλη χώρα και όχι στην Ελλάδα του 2016.

Έλλειψη αυτογνωσίας

Αν δεν αποδεχτείς ποιος είσαι, δεν μπορείς να το αλλάξεις. Αν δεν πεις «αυτός είμαι», δεν πρόκειται να κανείς βήμα μπροστά. Όσο οι Έλληνες προσποιούνται πως είναι κάποιοι άλλοι –πάρα πολύ σπουδαίοι και μοναδικοί– δεν έχουν καμιά ελπίδα. Οι φαντασιώσεις, οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν να εξελιχθεί. Αυτά έκαναν πλούσιους μόνο τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους. Αν δεν παραδέχεσαι αυτό που είσαι και αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, δεν πας πουθενά, γιατί δεν ξέρεις ούτε ποιος είσαι, ούτε που θες να πας.

Ξεπούλημα

Δεν υπάρχει χώρα στην ιστορία που να υπέγραψαν οι «ηγέτες» της τέτοια πράγματα και ο λαός της να τα αποδέχτηκε αδιαμαρτύρητα. Και καλά ο (πολιτικός) απατεώνας Τσίπρας και η παρέα του τα υπέγραψαν με πρόσχημα τάχα μου ότι μόνο έτσι θα μείνουμε Ευρώπη. Τώρα που τελείωσε το παραμύθι της Ενωμένης Ευρώπης –πλέον και ο πιο φανατικός φιλελές από τους Μενουμευρώπηδες έχει πάρει χαμπάρι που πάει το πράμα– ξεπούλησαν τη χώρα για να μείνουμε σε κάτι που σύντομα δεν θα υπάρχει. Ποιος ξέρει τι παιχνίδια παίχτηκαν και τι ανταλλάγματα δοθήκαν. Εμείς, όμως, ο «περήφανος» λαός που ήμασταν; ΟΛΑ τα δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα. Αποδειχθήκαμε κότες. Και τώρα κλαίμε την μοίρα μας πάνω στα συντρίμμια.

Συγνώμη, αλλά είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

Παράδοση άνευ όρων και σταυροκοπήματα

Νομίζω πως δεν έχει πια νόημα να λέμε πως οι Έλληνες δεν αντιδρούν. Αλήθεια είναι αυτό. Ας το αποδεχτούμε. Αυτοί είμαστε. Ας απολαύσουμε την κατάσταση μας. Αντί να χτυπιόμαστε για μια εξέγερση που δεν θα γίνει ποτέ. Είναι ξεκάθαρο, νομίζω, ότι έχει να κάνει με τις προτεραιότητες του καθενός μας χωριστά. Η ελληνική κοινωνία προτιμά να χαζολογά, να βλέπει μαλακίες στην TV, να διαβάζει τα ζώδια ή πως ξεματιάζουν. Ως εκεί, όμως. Αυτές είναι οι προτεραιότητες της. Δικαίωμα της, λοιπόν. Μόνο να μην κλαίγεται, όταν θα αρχίσουν τα δύσκολα. (ΣΣ: Με λύπη μου διαπιστώνω ότι τα περισσότερα παιδιά σήμερα είναι πιο συντηρητικά από τους γονείς τους. Εκκλησίες, σταυροί, σταυροκοπήματα, βίοι αγίων και τα ρέστα. Δεν είναι απογοητευτικό να βλέπεις, εν έτη 2016, εικοσάχρονα παιδιά των οποίων οι ζωές καταστρέφονται από την οικονομική κρίση να το έχουν ρίξει στη μελέτη του Αγίου Παίσιου; Τι διάολο συμβαίνει, ταμένα τα έχουν;)

Τώρα έρχεται το κανονικό μνημόνιο

Εύλογα θα ρωτήσετε: «Υπάρχουν και πιο δύσκολα απ’ αυτά που ήδη περνάμε»; Αυτά τα 7 χρόνια που πέρασαν δεν ήταν τα δύσκολα. Ήταν, απλά, η «προθέρμανση» γι΄αυτά που θα ακολουθήσουν. Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Αν νομίζουμε ότι τώρα υπάρχει φτώχεια –που φυσικά και υπάρχει απίστευτη, αφού περίπου το 60 % των Ελλήνων βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας-, αυτό που θα ζήσουμε στο μέλλον είναι εφιαλτικό. Τα 3 μνημόνια και το μνημόνιο 3β –δεν το λέμε 4 για να μην στενοχωρούμε τους ιθαγενείς– ήταν το ψωμί και η σαλάτα που σου φέρνουν στην ταβέρνα πριν σου σερβίρουν το κυρίως πιάτο. Τώρα έρχεται το κανονικό μνημόνιο. «Τους αφήσαμε να μας λιώσουν και τώρα θαζήσουμε την απόλυτη εξαθλίωση» , έγραφα σε ένα κείμενο μου πριν λίγο καιρό. Οι Έλληνες προτιμήσαμε συνειδητά –ναι, καλά το διαβάσατε, συνειδητά– μια αθλιότητα δίχως τέλος, οπότε… καλή μας όρεξη !

Φλέβα χρυσού

Η Ελλάδα μπορεί να χρεοκόπησε το 2009, αλλά αυτό που δεν καταλάβαμε είναι ότι σχεδίασαν τότε μια νέα χρεοκοπία με τους δικούς τους όρους, αφού πρώτα θα μας «έσωζαν» και αφού, φυσικά, θα διαφύλατταν την αποπληρωμή του (μη βιώσιμου) χρέους. Με άλλα λόγια, ήθελαν να δουν με ποιους έχουν να κάνουν πρώτα. Τώρα ξέρουν. Και πραγματικά γελάνε που μας φοβηθήκαν. Χτυπήσαν φλέβα χρυσού, φίλοι μου. Βρεθήκαν σε μια πλούσια χώρα με φτωχούς πνευματικά πολίτες. Και μπορεί να μας προετοίμαζαν τόσα χρόνια, γεμίζοντας τα μυαλά μας με όσα περισσότερα σκατά μπορούσαν, αλλά στην πραγματικότητα η ευθύνη για την αποβλάκωση μας ήταν αποκλειστικά δική μας.

Δεν μας εμπόδισε κανένας να διαβάσουμε κανένα γαμημένο βιβλίο –οι Έλληνες δεν διαβάζουμε βιβλία γιατί είμαστε «παντογνώστες», τρομάρα μας -ή να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Βέβαια, για να σκεφτεί κάποιος μόνος του, πρέπει να έχει και τα ανάλογα εφόδια για να το κάνει. Δεν μπορεί, δηλαδή, εκεί που η ζωή του είναι μόνο μπάλα, σκυλάδικο και face book, να πει «τώρα θα σκέφτομαι μόνος μου και ελευθέρα». Τι θα σκεφτεί ελευθέρα; Με σκατά έχει γεμίσει το μυαλό του, οπότε σκατά θα σκεφτεί ελευθέρα. Η σκέψη διώκεται, αγαπητοί μου αναγνώστες, γιατί είναι επικίνδυνη. Οπότε, όλα …face book: Καρδούλες , φιλάκια, γλυκάκια, βυζάκια, κωλαράκια και … «περνάμε τελεία»! Ουάου! Όλοι ευτυχισμένοι..!

Αυτό το σκουπιδαριό που κοσμεί την χώρα μας ήταν συνειδητή –το ξαναλέω– επιλογή των κατοίκων της και όλα τ’ αλλά είναι παραμύθια της χαλιμάς. Όλα τ΄αλλα είναι για να ταΐζουμε εκείνη τη βλακώδη αντίληψη μας που θέλει τους Έλληνες να βρίσκονται πάντοτε στο πάνθεον της ιστορίας και την άλλη που πάντα κάποιος θέλει το κακό μας γιατί μας ζηλεύει. Πάντα να φταίνε οι άλλοι (οι Γερμανοί, οι Μασόνοι, οι Εβραίοι και πάει λέγοντας ), αλλά ΠΟΤΕ εμείς οι ίδιοι. Κλαίω από τα γέλια οπότε ακούω αυτές τις αθλιότητες !

Δεν αλλάζουμε, γιατί δεν το θέλουμε

Άρχισα να συνειδητοποιώ ποιοι πραγματικά είμαστε μετά το τελευταίο δημοψήφισμα. Κάθε λαός, λένε, έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, αλλά και κάθε ηγέτης, θα πρόσθετα εγώ, έχει τον λαό που του αξίζει. Τι είπατε; Δεν είναι έτσι; Μήπως δεν είχαμε επιλογές; Μήπως ψάξαμε και δεν βρήκαμε; Μήπως δεν είχαμε δυνάμεις; Μήπως δεν ξέραμε 7 χρόνια μετά τι μας συνέβη; Αυτά είναι για τους καθυστερημένους και για τους γέρους. Εξάλλου, αν δεν μας άρεσε όλο αυτό που ζούμε, θα είχαμε ήδη αλλάξει. Τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια; ΤΙΠΟΤΑ! Οι Έλληνες συνεχίζουν να ψηφίζουν τους ιδίους απατεώνες, αποφεύγοντας να συμμετέχουν στα κοινά ή να ασχολούνται με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, γιατί είναι βαρετό και ντεμοντέ. Συνεχίζουν, όμως, να γκρινιάζουν, αλλά να μην θέλουν, παράλληλα, να συζητούν για αλλαγές. Οι Έλληνες θέλουν να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, εκτός από τους ίδιους. Αυτός είναι ο ορισμός της καθυστέρησης! Οι Έλληνες, δηλαδή, συνεχίζουν να ζουν με τον ίδιο καθυστερημένο τρόπο που ζούσαν τόσα χρόνια. Να κοιτάζει ο καθένας την δουλειά του και να σώζει μόνο το τομάρι του.

Η γενιά του «δώσε κι εμένα μπάρμπα»

Σήμερα η νοοτροπία της προηγουμένης γενιάς του «δώσε κι εμένα μπάρμπα» των περήφανων και μεγαλωμένων με δανεικά Μενουμευρωπηδων, η γενιά των Πασόκων δηλαδή, εξακολουθεί να κυριαρχεί, να γαλουχεί και να εκπαιδεύει -χρησιμοποιώντας την αποτυχημένη συνταγή του «χρυσόψαρου μέσα στη γυάλα»- τη νέα γενιά – ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Όμως, η γυάλα έσπασε και δεν υπάρχει πια. Τα παραμύθια και τα σταυροκοπήματα είναι είτε η πολυτέλεια των εντελώς βολεμένων ηλιθίων, είτε ο τελευταίος σπασμός των παντελώς τελειωμένων.

Βεβαία, κάποιοι θα αγανακτήσουν με όλα αυτά και οργισμένα θα ρωτήσουν: «Και τι να κάνουν, επιτέλους, οι νέοι στην Ελλάδα; Να φύγουν απ' αυτή, όπως έκανες κάποτε και συ»; Πάντοτε, φίλοι μου, τη νέα γενιά την έφτιαχναν οι περιστάσεις και τα εμπόδια της ζωής και της ζοφερής πραγματικότητας που έπρεπε με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει και, ή δυνατόν, να ξεπεράσει. Πιστεύω ότι οι νέοι σήμερα στην Ελλάδα τρία πράγματα θα πρέπει να κάνουν.

1. Να αρχίσουν να σκέπτονται μόνοι τους, ώριμα και νηφάλια.
2. Να μην παίρνουν τοις μετρητοίς τα λόγια των άλλων και να πάψουν να ακούνε τα παραμύθια των γιαγιάδων τους και
3. Να σταματήσουν να ελπίζουν ηλιθίως. Η ελπίδα πως κάτι αυτόματα θα αλλάξει προς το καλύτερο, καθηλώνει τον άνθρωπο και δεν τον αφήνει να πάρει αποφάσεις, ούτε να κινηθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Γιατί το σημαντικό για ένα νέο άνθρωπο που ζει στη χρεοκοπημένη και αποσυντιθεμένη Ελλάδα του 2016 δεν είναι το αν θα αποφασίσει να φύγει από την χώρα ή αν θα μείνει σε αυτή. Το σημαντικό είναι να κινηθεί. Να κάνει κάτι. Να παλέψει.

Σε λίγο η χώρα θα μπει στον 8ο χρόνο της χρεοκοπίας και δεν έχει αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ, εκτός, ίσως, από το θράσος και την φτώχεια που έχουν πια θεριέψει. Τι διάολο, λοιπόν, περιμένουμε να συμβεί; Μας έχουν πουλήσει πια τόνους ψέματα και δάση ολόκληρα με φυλαχτά που περιέχουν «τίμιο ξύλο». Έχουμε μασήσει το σανό της «ενημέρωσης» με το τσουβάλι προκειμένου να αγνοήσουμε τις προσωπικές μας εμπειρίες που –θα έπρεπε– να είναι καθοριστικές για την στάση που κρατάμε.

Και να υπάρχει ο Θεός της καλής «γιαγιάκας» μας, δεν πρόκειται ν' απασχοληθεί μαζί μας. Ας ξυπνήσουμε, επιτέλους, πριν είναι πολύ αργά.

ΥΓ: Πολλοί Έλληνες ΔΕΝ διαβάζουν βιβλία. Πολλοί δεν διαβάζουν ούτε στο διαδύκτιο (Εκτός από εσάς, φίλοι μου, που με τιμάτε με την τακτική ανάγνωση των κειμένων μου!). Τίτλους μόνο διαβάζουν. Έχω την εντύπωση πως οι νεότεροι Έλληνες διαβάζουν λιγότερο από τους προηγουμένους κι ας είναι πιο … «μορφωμένοι». Λέμε, τώρα… Αν και έχω διαβάσει αρκετά –όχι όσο άλλοι, όμως– πάντα εντυπωσιάζομαι με την αμηχανία που προκαλούν σε διάφορες παρέες οι αναφορές σε βιβλία. Είναι σα να μιλάς για εξωγήινους. Οπότε, δεν μιλάς. Δεν γίνεται να αγαπάς το γράψιμο και όχι το διάβασμα. Αυτά τα δυο δεν συμβιβάζονται. Είναι σαν να αγαπάς το κολύμπι και να μην αγαπάς την θάλασσα!