Στον Δάσκαλο...

Το άγγιγμα της δασκάλας
Henri Jules Jean Geoffroy

Ποτέ η σημασία του δασκάλου και ως προσωπική συμπεριφορά και ως επαγγελματική επίδοση, δεν ήταν τόσο σημαντική όσο στην εποχή μας.

Και ποτέ δεν υπήρξε τόσο δύσκολο και τόσο βαρύ το έργο του  όσο σήμερα… Το βάρος της παιδείας αυξάνει κάθε μέρα και γι' αυτόν που την ασκεί και για εκείνον που τη δέχεται. Έτσι το έργο του εκπαιδευτικού είναι πολύπλευρο, έργο βαθιά πνευματικό, έργο έμπνευσης, που προϋποθέτει μια ψυχή πλούσια, καλλιεργημένη σε πολύ ανοιχτό ορίζοντα.

Αναφέρομαι λοιπόν στον δάσκαλο, αυτόν που μέσα στην ψυχή του καίει η λαχτάρα για τον άνθρωπο. Που η δουλειά του δε σταματάει όταν τελειώνει η σχολική μέρα. Σ' αυτόν που ξέρει καλά ότι η σχέση δασκάλου και μαθητή είναι καθοριστική και μοιραία! Κι αυτό που παίζει ρόλο σημαντικό είναι η μεταδοτικότητα. 

Στον δάσκαλο που προσπαθεί να χτίσει αυτήν την ιδιαίτερη σχέση με το μαθητή. Σ' αυτόν, που το μαθητή τον αφουγκράζεται και κατανοεί τις ιδιαιτερότητές του. Σ' αυτόν που δίνει κίνητρα στο μαθητή να θέλει να γνωρίσει! Γιατί όταν γνωρίζεις μαθαίνεις!

Στον δάσκαλο που δίνει άλλη προοπτική στο επίπεδο της τάξης του. Σ' αυτόν που έχει την πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας. 

Σ' αυτόν που καταφέρνει να εντάξει τους μαθητές, κάνοντάς τους να βρουν ενδιαφέροντα. Σ' αυτόν το δάσκαλο που δε φοβάται να δείξει τα συναισθήματά του μέσα στη σχολική τάξη, ούτε έχει ενδοιασμούς να παραδεχτεί ότι υπάρχουν πράγματα που δεν κατέχει, όμως έχει επιθυμία να μάθει!

Σ' αυτόν που περνάει το μήνυμα της υπευθυνότητας και παρακινεί τους μαθητές να ρισκάρουν κι ας αποτυγχάνουν. Η αποτυχία είναι παράγοντας μάθησης! Σ' αυτόν που βελτιώνεται μόνος του, διορθώνοντας καθημερινά τα λάθη του! Σ' αυτόν που κατέχει ότι παιδί, παιχνίδι και παιδεία είναι τρεις λέξεις που συνεπάγεται η μια την άλλη. 

Σ' αυτόν που ξεχνάει τα δικά του, δυσβάσταχτα μερικές φορές, προβλήματα όταν δει στο πρόσωπο των μαθητών τη χαρά και τον ενθουσιασμό της επιτυχίας!

Στον δάσκαλο που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του έξω από τη σχολική τάξη, σε μια καρέκλα ενός απρόσωπου γραφείου, γιατί η ζωή του είναι να σμιλεύει ψυχές, να είναι δημιουργός ανθρώπων και κοινωνίας!

Σ' αυτόν που ξέρει πως η ουσιαστική δουλειά ενός δασκάλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους!

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
...
Σκάψε βαθιά! Τι κι αν πολλοί σ' έχουνε λησμονήσει.
...
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Κωστής Παλαμάς

Καλή Σχολική χρονιά!

   

Λένα Κουτούμπα

Νηπιαγωγός