Τον ηλίθιο τον εκφράζουν οι «ηλίθιοι»

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Με ρωτούν πολλοί φίλοι αναγνώστες αν βαρέθηκα να γράφω τόσα χρόνια τα ιδία και τα ιδία. Τους απαντώ πως όχι, δεν βαρέθηκα να γράφω, αλλά βαρέθηκα να τα ζω. Ένας από τους λόγους που ξαναγράφω είναι για να ξεμπλοκάρω τις σκέψεις μου, για να μην το χάσω εντελώς. Αν και δω που τα λεμέ δεν είναι και τόσο εύκολο να κρατήσει κανείς τα λογικά του σήμερα. Είναι τέτοια η παράνοια στον πλανήτη που, σε λίγα χρονιά, θα μαζεύουν όσους λογικούς απέμειναν και θα τους καίνε στην πυρά, σε μεγάλα φεστιβάλ.

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς για τους πολιτικούς – όχι μόνο της εγχώριας προέλευσης - , αλλά η δική μου γνώμη  είναι ότι αυτοί εκπροσωπούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό αυτούς που τους εκλέγουν. Τι εννοώ; Θυμάστε τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ; Ναι, καλά καταλάβατε. Εκείνον με την ηλίθια φάτσα και το βλακώδες ύφος. Ε, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, που όταν τον βλέπαμε να μιλά σαν καθυστερημένος ήταν, σύμφωνα με αυτούς που τον γνώριζαν καλά και από κοντά, ένας από τους εξυπνότερους προέδρους των ΗΠΑ που πέρασαν ποτέ από τον Λευκό Οίκο. Μπορεί να ήταν και έτσι. Απλά ο Μπους έπρεπε να μιλάει σαν χαζός, γιατί απευθυνόταν σε χαζούς. Δηλαδή, κατέβαινε,  ο άνθρωπος, στο επίπεδο νοημοσύνης των ψηφοφόρων του.

Ο George Carlin, ένας Αμερικάνος ηθοποιός και συγγραφέας, έλεγε πως «όλοι βρίζουν τους άχρηστους πολιτικούς, λες και αυτοί πέσανε από το διάστημα, ενώ τους έχουν μεγαλώσει αμερικανικές οικογένειες, έχουν ζήσει σε αμερικανικά σπίτια και έχουν πάει σε αμερικανικά σχολεία».



Οι πολιτικοί, από κει και πέρα, έχουν ένα και μόνο στόχο: να εκλέγονται. Και αφού εκλεγούν, έχουν πάλι ένα και μόνο στόχο : να επανεκλεγούν. Δεν έχει σημασία πως θα το πετύχουν. Οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται τους λούμπεν πολίτες και κάνουν τους χαζούς, για να πάρουν τις ψήφους τους. Ο κόσμος, από την άλλη, ψηφίζει με ένα και μοναδικό κριτήριο, δηλαδή ποιον ξέρει στα ψηφοδέλτια, ποιον αναγνωρίζει περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο που εκλέγονται συνέχεια δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, αθλητές, δημόσια πρόσωπα, βιζιτούδες και πορνοστάρ ( θυμάστε την Τσιτσιολίνα;). Αυτούς ξέρεις, αυτούς εμπιστεύεσαι. Οπότε, έχει απόλυτο δίκαιο ο Carlin, ισχυριζόμενος ότι το πρόβλημα της χώρας - οποιασδήποτε χώρας- είναι το ανθρώπινο δυναμικό της. Οι πολιτικοί είναι ένας καθρέφτης αυτού του ανθρωπίνου δυναμικού.

Θα αναρωτηθεί κάποιος: Μα αφού όλοι αυτοί οι πολιτικοί είναι άχρηστοι, τότε που είναι οι χρήσιμοι, οι έξυπνοι, οι αξιόλογοι σε αυτήν την χώρα; Τελικά, μήπως κάτι άλλο βρωμάει εδώ; Μήπως βρωμάνε οι … πολίτες; Αλλά έτσι είναι το σύστημα. Σκουπίδια μπαίνουν, Σκουπίδια βγαίνουν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ είναι ηλίθιοι, δυστυχώς!

Η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη. Ξέρουν πολύ καλά σε τι κόσμο ζουν και τον γουστάρουν.  Δεν φωνάζουν για τον πλούτο και την χλιδή του 1% του παγκοσμίου πληθυσμού που κατέχει όλο σχεδόν τον πλούτο, επειδή φαντάζονται μια μέρα τον εαυτό τους ανάμεσα τους. Άλλωστε, το πόπολο έχει δικαίωμα στο όνειρο, έτσι δεν είναι;

Στο μεταξύ, πλησιάζουμε σε ένα κόσμο χωρίς εργασία – για την ακρίβεια έπρεπε ήδη να ήταν εδώ-, αλλά ακόμα συζητάμε τα εργασιακά, για το 8ωρο, αν είναι αργία η Κυριακή, αν το 7ημερο είναι καλύτερο ( για τους εργοδότες, πάντα) από το 5ημερο, αν η υπερωριακή εργασία πρέπει να αμείβεται ( βλέπε Viktor Urban, Ουγγαρία), αν δικαιούμαστε άδεια ή σύνταξη στα 70 φεύγα και πολλά αλλά τέτοια ωραία. Για πράγματα, δηλαδή, που απασχολούσαν τους ανθρώπους τον 18ο και 19ο  αιώνα . Αν δεν το έχετε καταλάβει, βρισκόμαστε ήδη στον 21ο αιώνα, αλλά αλληθωρίζουμε και οδεύουμε ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα !

Σκλάβοι

Μου πήρε δεκαετίες για να συνειδητοποιήσω και να αποδεχτώ πως οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να είναι ελεύθεροι και πως θέλουν αφεντικό. Θέλουν κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Σκέψου πόσους ανθρώπους έχετε ακούσει να μιλάνε με πάθος για αγώνες, για δικαιώματα, για επαναστάσεις και ταυτόχρονα, δουλεύουν για τους ολιγάρχες. Σκέψου πόσους ανθρώπους έχετε ακούσει να μιλάνε με θαυμασμό για τον Μπελογιάννη, τον Βελουχιώτη και άλλους σπουδαίους ανθρώπους που δεν προσκύνησαν, αλλά οι ίδιοι προσκυνάνε κάθε μέρα με την θέληση τους, αν και δεν αντιμετωπίζουν τους κινδύνους και τις συνέπειες που είχαν να αντιμετωπίσουν αυτοί οι φωτεινοί άνθρωποι. Σήμερα, αντίθετα, βλέπουμε πρώην αριστερούς, κομμουνιστές και αναρχικούς να δουλεύουν στα γραφεία υπουργών. Αλλού τα λόγια, αλλού οι πράξεις. Αλλά οι πράξεις μετράνε. Μόνο οι πράξεις. Όλοι ψάχνουν τα χρήματα. Τα πολλά χρήματα. Και έχουν μόνιμη την δικαιολογία στη κωλότσεπη. Ξεχνούν πως αυτοί που εκθειάζουν για τους αγώνες τους, τα έδωσαν όλα  -ακόμα και την ζωή τους- για τις ιδέες τους και δεν περίμεναν για αντάλλαγμα ούτε θέσεις, ούτε αξιώματα, ούτε χρήματα.

Επίλογος

Το πρόβλημα είναι ότι συζητάμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε. Περιμένουμε να αλλάξουν μόνα τους. Για την ακρίβεια, περιμένουμε τους άλλους να τα αλλάξουν για μας. Ε, δεν γίνεται έτσι. Ποτέ δεν έγινε έτσι.

Καλό Φθινόπωρο!