Για μια καλύτερη ζωή...

Γράφει η ΜΙΝΑ ΠΟΥΛΙΟΥ
Κι αφού έχω μια ζωή μόνο να ζήσω γιατί να μου την καθορίζουν άλλοι κι εμένα και των παιδιών μου... και τη δική σας... και των παιδιών των παιδιών σας. Γιατί τους αφήσαμε, γιατί τους το επιτρέψαμε, αφού τους δοκιμάσαμε τόσες φορές και ξέραμε ότι θα αποτύχουν επανειλημμένα και εσκεμμένα στη διακυβέρνηση της χώρας μόνο και μόνο για τα φράγκα και τα συμφέροντα...



Γιατί ξεχνάμε τόσο εύκολα ότι είναι αυτοί οι ίδιοι, όλοι αυτά τα αρπαχτικά που προμελέτησαν να μας καταδικάσουν στο άγχος, στην ανασφάλεια στην ανέχεια, στη μεθοδευμένη καταστροφή καταστώντας μια ολόκληρη χώρα αναξιόπιστη κι έναν λαό τρομαγμένο για τη δική τους πάρτη. Κι αφού άλλους υπηρετούν, κι όχι εμάς όπως ορίζει το σύνταγμα γιατί τους εκλέγουμε. Τους κάνουμε εκλεκτούς ποιων, του εαυτού τους ή των τόσο λίγων που ελέγχουν τον κόσμο και την οικονομία του...Κι αφού έχουν αποδειχτεί απάνθρωποι διαφέρουν από εμάς τους ανθρώπους και το ξέρουμε όλοι, γιατί τους ανεχόμαστε... Γιατί κάνουμε τα πράγματα τόσο δύσκολα για τις επόμενες γενιές, τις γενιές των αναγκαστικά μεγάλων συγκρούσεων και δεν αντιδρούμε έγκαιρα. Εμείς τους ορίσαμε και τους ανεβάσαμε, τους αφήνουμε, δεν αντιστεκόμαστε, λες και είμαστε υπνωτισμένοι, κι αυτούς που αντιστέκονται, τους φοβόμαστε, γιατί έτσι μας έμαθε η προπαγάνδα και τα εμετικά μέσα ενημέρωσης. Μας θέλουν βολεμένους ψεύτικα, σε μια αυταπάτη, σε μια ουτοπία να μας πετούν ψίχουλα και να λέμε ευχαριστώ, να έχουμε μικρές ελπίδες και καθόλου όνειρα. Τους το επιτρέψαμε, τους θρέψαμε και τώρα καλά να πάθουμε... Δεν φτάνει να διαπιστώνουμε και απλά να συζητάμε, πρέπει κάποτε να ενεργήσουμε. Να γίνουμε διεκδικητικοί και τιμωροί κι ας είναι να χάσουμε, τι να χάσουμε δηλαδή, αφού την ύπαρξή μας πρέπει πια να προστατέψουμε, να προασπίσουμε. Τα άλλα μας τα παίρνουν λίγο λίγο όλα και σε λίγο όχι μόνο δε θα έχουμε να ανταλλάξουμε τα λιγοστά, ανάξια λόγου εφήμερα υλικά αγαθά που μας άφησαν και που με αυτά με τον έναν ή άλλο τρόπο απλά μας εξουσιάζουν. Η απληστία τους θα καταστρέψει το περιβάλλον, το νερό που πίνουμε, τον αέρα που αναπνέουμε. Το δύσκολο είναι να το καταλάβουμε και να αντιδράσουμε, να γίνουμε αποφασιστικοί, ριψοκίνδυνοι και να συγκρουστούμε, για να δημιουργήσουμε και να δώσουμε λύσεις. Αν θέλουμε καλύτερη ζωή και τόπο να μη μας κοροϊδεύουν με ανταλλάγματα. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το καβούκι μας, να μη φοβόμαστε να λέμε αυτά που πιστεύουμε κι ας έχουμε επιπτώσεις, να μη φοβόμαστε να αντισταθούμε. Να είμαστε σίγουροι πως θα υποστηριχθούμε, από αυτούς που σκέφτονται, που αισθάνονται ίδια με εμάς, αυτούς που δεν γνωρίζουμε ακόμα, αυτούς που είναι στρατιές ολόκληρες, γιατί αυτοί που φοβούνται θα πάψουν να φοβούνται, αυτοί που άθελα τους τους έχουν κοιμίσει, γρήγορα θα ξυπνήσουν από ανάγκη, γιατί σε λίγο δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν, και θα στηριχθούν από τους τολμηρούς, αρκεί να συνηδητοποιηθούμε και να γνωρίζουμε. Έτσι θα τρέμουν οι κρατούντες, γιατί σιγά σιγά και νομοτελειακά θα αναπτυχθούμε και θα μεγαλώσουμε σε κίνημα αναδεικνύοντας ηγέτες. Και είναι μεγάλη και φοβιστική για τους κρατούντες αυτή η έννοια. Έτσι αναπτύσσεται ένα κίνημα. Από πραγματικές ανάγκες. Το πραγματικό κίνημα για τη ζωή, για την προστασία του περιβάλλοντος για την προστασία της φύσης, για την προστασία της ζωής των επόμενων γενεών, είναι ανιδιοτελές. Δημιουργείται από τη γνώση, και την αγάπη για τον άνθρωπο, για το περιβάλλον και τη ζωή που είναι σε άμεσο κίνδυνο.

Είναι ένα κίνημα έξω από επιδοτούμενες, με εκατομμύρια φράγκα, ψεύτικες οικολογικές, φυσιολατρικές και άλλες δήθεν περιβαλλοντικές, κερδοσκοπικές -ουσιαστικά θηλαστικές και απομύζουσες- «μη κερδοσκοπικές» οργανώσεις» που επιβιώνουν σε κάθε πολιτικό καθεστώς με την παροιμιώδη ανοχή μας. Που δεν έχουν ιδεολογίες, που δεν έχουν πιστεύω, εδραιώνονται, και αναπτύσσονται με όλους και έχουν μεγάλη γλώσσα και θράσος, λατρεύοντας τα εκατομμύρια ευρωδολάρια που τρέχουν από επιδοτήσεις και την αφέλεια του κόσμου που τους βλέπει σαν σωτήρες της φύσης.

Πώς αυτοί οι άνθρωποι θα σώσουν τα είδη προς εξαφάνιση αφού ούτε τον εαυτό τους δουλεύοντας αξιοπρεπώς δεν μπορούν να συντηρήσουν και να υποστηρίξουν υπερήφανα την υπόστασή τους. Καθώς πάντα ο μόνος τους στόχος είναι η άγρα των επιδοτούμενων ή μη εκατομμυρίων ευρώ. Κι όμως αυτά τα είδη ανθρώπων, είναι πρωτοστάτες για τη διάσωση της ζωής του πλανήτη... Απλά σιχαίνομαι, επειδή γνωρίζω και δεν μπορώ να πιστέψω πως τέτοιου είδους άνθρωποι θα μας σώσουν από την εξαφάνιση και την καταστροφή.

Το πιο ιλαρό της κατάστασης, είναι ότι εμείς μόνο διαπιστώνουμε προς το παρόν, έτσι για να νοιώθουμε ότι είμαστε «εντάξει», και δεν ενεργούμε γιατί ή δεν θέλουμε, ή είμαστε προσωπικά βολεμένοι, είτε γιατί φοβόμαστε να πρωτοστατήσουμε και δεν τολμάμε να φωνάξουμε φτάνει πια, και να τους πετάξουμε στη θάλασσα με τουλάχιστον 9 μποφόρ.

Σε μεγαλύτερη κλίμακα έτσι φτάσαμε στο ρεζίλι της Κοπενγχάγης και στη μεγάλη επαλήθευση ότι από μια μικρή κάστα επίλεκτων εξαρτάται η σωτηρία ή η καταδίκη του πλανήτη και σε τελευταία ανάλυση εκατομμυρίων ανθρώπων της γης. Μόνο που αυτούς, τους έχουμε επιλέξει εμείς οι ίδιοι στο όνομα της δημοκρατίας, που το κεφάλαιο τη μετάλλαξε σε λανθάνουσα. Ό,τι πιστέψαμε το αναποδογύρισε και το κατέστησε μπούμερανγκ για όλους. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να γίνουμε αντιεξουσιαστές για να είμαστε εντάξει. Οι ίδιοι μας ανάγκασαν και δεν το χρησιμοποιώ αυτό ως άλλοθι. Αυτό τον όρο –ο πονηρός Παπανδρέου- τον χρησιμοποίησε για λίγο αν θυμάστε, σε ένα μικρό τρικ, σε μια εσκεμμένη αναλαμπή που τον κατέλαβε ή τον βόλεψε, γιατί ψυχολόγησε την κατάσταση, την αίσθηση του κόσμου και το ρεύμα, και έγινε θύτης και μεις θύματα για μια ακόμη φορά στις τόσες, χωρίς να διακατέχεται από καμιά έστω και μικρή κρίση συνειδητότητας της κατάστασης. Χρησιμοποιώντας μόνο κάποιο διπλωματικό τρικ, έναν όρο που άλλοι το μετέφρασαν σε κρίση αλήθειας – τι πίνει μερικές φορές και δε μας δίνει... Κι όμως, είναι σίγουρο, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να είσαι ενάντια στην εξουσία για να μπορείς να έχεις καθαρό μυαλό και να μπορέσεις να παραμείνεις άνθρωπος και όχι μίασμα και μετάλλαξη του είδους σου.