Στη μνήμη του πολυαγαπημένου μου συζύγου, Κωνσταντίνου Σαραντίδη

Γράφει η

Δέσποινα Σακελλαρίου - Σαραντίδου

Αγάπη μου!

Πέρασαν κιόλας τέσσερις μήνες που έφυγες από κοντά μας! Κι ακόμα πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι θα ξυπνήσω το πρωί και θα είσαι στο πλευρό μου... Τα όνειρά μου είναι πολύ ζωντανά... Πολλές φορές ξυπνάω με το όνομά σου στα χείλη μου... 

54 χρόνια μαζί... μια ζωή... με τις χαρές και τις λύπες μας... ο ένας να στηρίζει τον άλλον... Ήμουν μόλις 18 χρονών, εκείνο το Πάσχα στο 272  Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όταν γνωριστήκαμε. Ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι εκείνος ο στρατιωτικός γιατρός με το γοητευτικό χαμόγελο θα γινόταν ο σύντροφος της ζωής μου. Τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν οι σπουδές μου και το μέλλον μου.

Όμως στάθηκα τυχερή, ευλογημένη θα έλεγα, να βρεθείς στο δρόμο μου εσύ και να φτιάξουμε μια όμορφη οικογένεια. Πιστεύω ότι για όλους τους ανθρώπους υπάρχει ο σωστός σύντροφος, αυτός που θα σταθεί στο πλάι σου, αυτός που θα σε στηρίζει και θα σ'αγαπάει αληθινά. Αλλά είναι θέμα τύχης να βρεθεί στο δρόμο σου τη σωστή στιγμή. Κι εγώ στάθηκα πολύ τυχερή σ'αυτό.

Σε όλα με στήριξες! Πάντα με καμάρωνες κι επαινούσες την όποια πρόοδό μου και πάντα, με κάθε τρόπο, μου έδειχνες την ειλικρινή σου αγάπη. Κι αυτή σου η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου με βοήθησε να μεγαλώσω, ν' ανθίσω, να ωριμάσω, ακόμα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος, κοντά σου. 

Ήμουν πραγματικά τυχερή. Παντρεύτηκα έναν Άνθρωπο, έναν Κύριο, που έχαιρε της εκτίμησης όλων όσοι τον γνώριζαν. Σαν παιδίατρος ήσουν επιτυχημένος και σωστός. Ποτέ δεν πήρες χρήματα από συγγενείς, αλλά ούτε κι από φίλους. Ποτέ δεν πήρες χρήματα από φτωχούς και πάντα έτρεχες στο πλευρό οποιουδήποτε αρρώστου, φίλου ή απλά γνωστού, για να του συμπαρασταθείς, είτε είχε κάτι που ήταν της ειδικότητάς σου, είτε όχι. Το ενδιαφέρον σου, η καλή σου η κουβέντα, η συμπαράστασή σου, το χαμόγελό σου έδιναν κουράγιο στον άρρωστο και παρηγοριά στους δικούς του. Ακόμη, βοήθησες ανιδιοτελώς πολλούς νεαρούς γιατρούς στο ξεκίνημά τους με τις σωστές συμβουλές σου και το παράδειγμά σου... Πήρα άπειρα μηνύματα γεμάτα συγκίνηση από πολλούς, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, αλλά και άγνωστους σε μένα, που κάποτε τους είχες συμπαρασταθεί και που στενοχωρήθηκαν πολύ για την απώλειά σου. 

Τι άλλο να πω για σένα, αγάπη μου; Το ότι υπήρξες εξαιρετικός σύζυγος, προστατευτικός πατέρας, στοργικός παππούς; Ή το ότι ήσουν πιστός και ανιδιοτελής φίλος, αγαπητός συγγενής, θερμός πατριώτης, αγαθός άνθρωπος; Ή ακόμη το πόσο αγάπησες το νησί μας, τη Σκόπελο και τους κατοίκους της; Έγινες φανατικός υποστηρικτής του νησιού μας. Όπου βρισκόσουν, σε όποια παρέα φίλων ή γνωστών, τη Σκόπελο υμνούσες. Για σένα δεν νοούνταν καλοκαίρι χωρίς Σκόπελο. Πηγαίναμε και στον Πλαταμώνα, την πατρίδα της μητέρας σου, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μας το περνούσαμε στη Σκόπελο. Πολλές φορές πρότεινα να πάμε και σε κάποια άλλα νησιά της Ελλάδας μας, αλλά στο μυαλό σου ήταν πάντα η Σκόπελος.

Τα τελευταία δύο χρόνια βλέποντας την εξέλιξη της νόσου σου (είχες Πάρκινσον και  σαν γιατρός ήξερες πολύ καλά τι θα ακολουθούσε) επαναλάμβανες πολύ συχνά, ότι “ήταν ώρα να φύγεις.” Ήθελες να φύγεις, όσο ακόμα είχες την αξιοπρέπειά σου. Δεν άντεχες να σε βλέπουν με οίκτο. Ήσουν περήφανος...

Αρχές Δεκεμβρίου του 2020, χρειάστηκε να νοσηλευτείς στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Μας στοίχισε πολύ, τόσο στα παιδιά και τα εγγόνια, όσο και σ'εμένα, που λόγω της πανδημίας δεν επιτρεπόταν να είμαστε δίπλα σου στο νοσοκομείο. Ακόμη αντηχούν στ' αυτιά μου αυτά που είπες στην κόρη μας, τη  Χριστίνα, τη μέρα που σου έκαναν εισαγωγή: “Δεν έπρεπε να μπω στο Νοσοκομείο! Δεν χρειαζόταν!” Μέχρι και τότε ακόμη η κρίση σου ήταν σωστή. Αλλά τι μπορούσαμε να κάνουμε; Ανέβασες  ψηλό πυρετό, δεν είχες καλή οξυγόνωση στο αίμα και οι γιατροί μας συμβούλεψαν να σε πάμε στο Νοσοκομείο για κάθε ενδεχόμενο. Όλοι οι γιατροί εκεί ήταν καθημερινά πάνω από το κεφάλι σου! Γι' αυτούς δεν ήσουν απλά ένας ακόμη ασθενής, σε νοιάζονταν σαν να ήσουν ο πατέρας τους. Όσοι είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν από κοντά,  είχαν μόνο τα καλύτερα να πουν για σένα. Έχεις αφήσει  πολύ καλό όνομα στο Νοσοκομείο. Είχαμε καθημερινή επικοινωνία με τους γιατρούς εκεί σχετικά με την κατάστασή σου, αλλά η περίπτωσή σου ήταν δύσκολη και το προχωρημένο της ηλικίας σου δεν βοηθούσε...

Μόνη μας παρηγοριά ότι Παραμονή Χριστουγέννων ήρθες για ένα 24ωρο στο σπίτι,  μας είδες όλους, εμένα, τα παιδιά και τα εγγόνια σου, που σού έψαλλαν και τα κάλλαντα και τα χάρηκες.  Σε φροντίσαμε, σε χαρήκαμε, αλλά ανήμερα τα Χριστούγεννα ξανά, εσπευσμένα πίσω στο 424, η κατάστασή σου είχε ζορίσει πολύ την καρδιά σου και στις 9 Ιανουαρίου 2021 έκλεισες τα ματάκια σου για πάντα. Ακόμα και το τελευταίο μας αντίο δεν ήταν αυτό που σου άξιζε, λόγω της πανδημίας. Μόνο 5 άτομα, οι πολύ στενοί συγγενείς, επιτρεπόταν να παρευρίσκονται στην τελετή. Αυτό, που δεν μ' άφήνει να ησυχάσω, όμως, είναι ότι λόγω κορωνοϊού δεν μπορούσα να είμαι δίπλα σου στο τέλος. Εμείς, που όλα τα χρόνια ήμασταν πάντα μαζί, εμείς, που ακόμα κι όταν χάσαμε το βλαστάρι μας, τον Γιάννη μας, στα 26,5 χρόνια του,  σταθήκαμε βράχος ο ένας πλάι στον άλλο για χάρη των  άλλων δύο παιδιών μας, δεν μπορέσαμε να είμαστε δίπλα  δίπλα την ώρα του αποχωρισμού. Ξέρω πως δεν θα μπορούσα τίποτε να κάνω εκείνες τις ώρες, αλλά ήθελα να με νιώθεις πλάι σου, να σου κρατώ το χέρι για παρηγοριά, όπως κάναμε πάντοτε στις δυσκολίες. 

Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως τώρα είσαι μαζί με τον αγαπημένο μας γιο, τον Γιάννη, και τον έχεις στην  αγκαλιά σου...

Όσο ζω, θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία, για τα όμορφα χρόνια που πέρασαμε μαζί! Πολλές φορές μου έλεγες τι  ωραία θα ήταν να είχαμε γνωριστεί νωρίτερα για να ζήσουμε περισσότερα ευτυχισμένα χρόνια μαζί, αλλά και τα 54 χρόνια δεν είναι λίγα... 

Ήσουν ένας ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ένας Εξαίρετος Οικογενειάρχης, ένας προστατευτικός και δοτικός πατέρας, ένας θερμός πατριώτης, που φρόντισες να περάσεις στα παιδιά μας ήθος, αρετές κι αγάπη για την οικογένεια και την πατρίδα!

Ευχαριστώ και δοξάζω τον Θεό για την καλή μου τύχη! Ευχαριστώ τον Θεό, που μαζί  αποκτήσαμε και  μεγαλώσαμε  υπέροχα παιδιά, που κληρονόμησαν τις αρχές και τις αξίες σου. Όπου κι αν βρεθούν, σε περιβάλλον κοινωνικό  ή επαγγελματικό, προκαλούν το θαυμασμό για το ήθος, την ευγένεια της ψυχής, τον αλτρουισμό και την καλοσύνη τους! Ήσουν το καλύτερο πρότυπο γι' αυτά!

Αιωνία σου η μνήμη και να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει!

Αντίο, καλέ μου!

 Δέσποινα.                                                                                                                

 Θεσσαλονίκη, 9 Μαϊου 2021