Κι εσύ μπήκες...

Κι εσύ μπήκες σε εκείνο το ξύλινο κουτί
να κρυφτείς από τη βία του κόσμου
μου είπες θα ανθίζω την άνοιξη
και θα κρυώνω τους χειμώνες
κι έτσι θα κουβαλάω τις εποχές μέσα μου
κι εγώ που ήθελα να έρθω μαζί σου
αλλά δεν ήταν γραφτό
έμεινα πάνω απ΄ το χώμα να ανθίζω την άνοιξη
και να κρυώνω τους χειμώνες
κι έτσι να σε έχω μαζί μου πάντα
στην καρέκλα που τρώγαμε φαγητό ζεστό και ψωμί
και στις γιορτές που πίναμε κόκκινο κρασί
και κρυφογελούσαμε στο θάνατο
και στις ευχές μας

που έγιναν προσευχές
κι έπειτα κλάμα και απελπισία
και στον πόνο που έκρυβες κάτω απ΄το μαξιλάρι
και στα δακρυσμένα μάτια σου που έκρυβες στην τσέπη
του μπουφάν να μη τα δω
και σε εκείνο το όμορφο σώμα
που αλώθηκε από την αρρώστια των καιρών
και σε εκείνο το ύστατο φιλί
που έσπασε σε χίλια κομμάτια την παρουσία

τον κάτω κόσμο τον κουβαλάμε μέσα μας.

ΕΠΑΙΝΟΣ

Ζ' πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες"

Αθανασία Κρατημένου