Ο Δημήτρης Δακτυλάς διαβάζει…

«ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στο café santan

Η δραματοποιημένη αφήγηση από τα πασχαλινά διηγήματα «Το Χριστός Ανέστη του Γιάννη» και η «Παιδική Πασχαλιά» του «αγίου των ελληνικών γραμμάτων» Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη θα ακουστούν την Μεγάλη Δευτέρα 9 Απριλίου 2012 και ώρα 10.μμ. στο CAFÉ SANTAN - (ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΑ) τηλ.6980384693

Η μοναδική γραφή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μέσα από τα πασχαλινά του διηγήματα δεν εκφράζουν μόνο το κλίμα των ημερών αλλά και μια ολόκληρη εποχή.

Ολόκληρη η ουσία της πεζογραφίας του περικλείεται μέσα σε...
μια φράση που ο ίδιος μας άφησε: "Το έπ' έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σοφρωνώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη".

Στενότερα ηθογράφος στην αρχή, πλάτυνε με τον καιρό την ηθογραφία του και την τεχνική του, ώστε να θεωρείται ότι αυτός εγκαινίασε τη διηγηματογραφία στον τόπο μας. Ο ρακένδυτος μάγος της Σκιάθου διαχύνει στο έργο του μια πλούσια σπατάλη ταλέντου, πού τον καθιερώνει ως πρωθιεράρχη της πεζογραφίας μας. Ένα απόθεμα μνήμης τροφοδοτεί νοερά τις εμπνεύσεις του, ένας ποιητικός οίστρος τις διαποτίζει, μια μαγεία του λόγου τις μετουσιώνει. Οι ήρωες του απλοί, ταπεινοί, γραφικοί καί βασανισμένοι, γίνονται οι πυρήνες των δραματικών συγκρούσεων τους με τη ζωή, γίνονται χαρακτήρες και άνθρωποι. Η καθαρεύουσα πού χρησιμοποιεί, σπάνια γίνεται δυσνόητη, γιατί διαπνέεται από τον κραδασμό και τη θέρμη του πλέον ευσυγκίνητου ανθρωπισμού. Σιγά-σιγά όμως απλοποιούσε τη γλώσσα, βάζοντας περισσότερα λαϊκά στοιχεία, και λίγο πριν το θάνατο του έγραψε και διηγήματα στη δημοτική γλώσσα. Τον διακρίνει ποιητικό ύφος και γόνιμη φαντασία. Σκορπάει στις σελίδες του το απόθεμα της θρησκευτικής του κατάνυξης, που τον συγκλόνισε από την παιδική του ηλικία. Δεν περιορίζεται στην περιγραφική γοητεία, αλλά εισχωρεί στο δράμα της ανθρώπινης ψυχής. Στις εικόνες του, πού έχουν την ίδια ζωγραφική γοητεία, είτε αναφέρονται στο ηλιοπλημμυρισμένο Αιγαίο είτε στη φτωχογειτονιά της Αθήνας, εμφυσά την πνοή της λυρικής του έξαρσης, ενσταλάζει το βυζαντινό ημίφως του μυστικισμού του και αποθέτει την τρυφερότητα της χριστιανικής του αγάπης.

Η τραγικότητα των ηρώων και ο ηθογραφικός τρόπος των περιγραφών είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά ενός συγγραφέα που ταυτίστηκε με την Ελλάδα και τις εικόνες της και όπως γράφτηκε, «περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα πεζογράφο, ο Παπαδιαμάντης δημιουργεί ατμόσφαιρα». Και αυτή η ατμόσφαιρα είναι ίσως «η μαγεία του Παπαδιαμάντη».

Η διαχρονικότητα και η λογοτεχνική αξία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη είναι γεγονότα αναμφισβήτητα, και τα εορταστικά του διηγήματα αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για τους σημερινούς αναγνώστες αλλά και τις επόμενες γενιές.

Στην δραματοποιημένη αφήγηση συμμετέχουν οι Ηρακλής Παπαγιάννης, και η Μάρω Αισώπου.

Συνοδεύει με το κανονάκι ο Εμμανουήλ Ζεράι.