H κατάθλιψη άπλωσε τα φτερά της χάρη στον πράσινο ήλιο και στη γαλάζια δάδα

Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη.

Σήμερα το πρωί βγαίνοντας από τη δανειστική βιβλιοθήκη της γειτονιάς, ενώ κατευθυνόμουν στο απέναντι καφέ, είδα μία τετραμελή οικογένεια με δύο παιδάκια γύρω στα 5 και 8 να ψάχνουν μέσα στον κάδο απορριμμάτων που βρισκόταν έξω από αλυσίδα σουπερμάρκετ. Ο πατέρας είχε ανασύρει δύο πολυκαιρισμένες μελιτζάνες και το αγοράκι κρατούσε μια μαυροκίτρινη μπανάνα. Αισθάνθηκα ένοχη γιατί είχα 2 ευρώ να διαθέσω για καφέ. Μήνες τώρα η διάθεσή μου όπως και των υπόλοιπων υγειώς σκεπτόμενων και αισθανόμενων Ελλήνων βρίσκεται σε μεγάλη ύφεση που αγγίζει τα όρια της κατάθλιψης. Σήμερα όμως η εικόνα αυτή έκανε το ποτήρι της δικής μου ανθρώπινης...
συναισθηματικής αντοχής να ξεχειλίσει.

Πριν 11 χρόνια έκανα αφαίρεση οισοφάγου λόγω επιθετικού καρκίνου στο μεσοδιάστημα αυτού. Χρωστώ ευγνωμοσύνη στους ομοιοπαθητικούς μου που ζω ακόμα χωρίς να με καταβάλει καμία κατάθλιψη. Σήμερα γυρνώντας σπίτι μου ξέσπασα σε κλάματα και νιώθω ότι η κατάθλιψη άπλωσε τα φτερά της στη ζωή μου και αυτό χάρη στον πράσινο ήλιο του ενός και στη γαλάζια δάδα του αλλουνού που αισθάνομαι να τραβούν την πατρίδα μου και εμένα στα σκοτάδια. Αισθάνθηκα την ανάγκη της χειροδικίας πολύ έντονη. Για τη δική μου κατάθλιψη όπως και χιλιάδων Ελλήνων ευθύνονται 2 υπογραφές που η μία λέει Αντώνης Σαμαράς και η άλλη λέει Γιώργος Παπανδρέου.

Σας θεωρώ μεγαλύτερους εχθρούς ακόμα και από τον καρκίνο μου. Αυτός έχω ελπίδες να μην εισβάλει ποτέ στη ζωή του παιδιού μου. Εσείς όμως έχετε εισβάλει με τις υπογραφές σας στη ζωή της εικοσάχρονης κόρης μου και με το μέλλον που της προδιαγράφετε δίνετε ελπίδες για έναν επικείμενο καρκίνο στη ζωή της. Σας μισώ. Σας εύχομαι τα χειρότερα.

-Βάνα Αθανασίου