Η γενιά μου συνεχίζει να σιωπά...

Μια από τις αγαπημένες λέξεις των ημερών, για διαφορετικούς πάντα λόγους κάθε φορά, είναι η λέξη «Γενιά». Οι νέες και οι παλιές γενιές, οι γενιές που έφαγαν και οι γενιές που θα πληρώσουν, οι γενιές που χάθηκαν και οι γενιές που κέρδισαν, οι γενιές που έφτιαξαν ιδανικά και οι γενιές που τα πρόδωσαν ή τα έχασαν στο δρόμο...

Άραγε ποιό είναι αυτό το κριτήριο που ομογενοποιεί έναν μεγάλο...

αριθμό διαφορετικών ανθρώπων και χαρακτήρων, καθιστώντας τους «Μία Γενιά»;

Η «γενιά της σιωπής» προσεγγίζει εννοιολογικά τη γενιά που ανήκω: τη γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1965 και στο 1974.

Η δική μου γενιά είναι μάλιστα τόσο (...) ώστε κατά την ευκαιρία που είχε στις τελευταίες Αυτοδιοικητικές Εκλογές να αρθρώσει πολιτικό λόγο, να προτείνει λύσεις, να ασκήσει κριτική στους έως τώρα πολιτευόμενους, να πει επιτέλους τι θέλει, τι δεν θέλει, τι επιδιώκει να γκρεμίσει και τι πρόκειται να χτίσει, ήρθε αυτή η περίεργη σιωπηρή προεκλογική περίοδο και αρκέστηκε απλώς να ...χαμογελά και να φωτογραφίζετε δίπλα σε υποψηφίους, να επαναλαμβάνει κλισέ συνθήματα των εκλογικών συνδυασμών  και συλλήβδην να σιωπά !..

Και έτσι, η γενιά μου συνεχίζει να σιωπά...

Σιωπή, έως ότου αυτή η γενιά αποφασίσει να αρθρώσει επιτέλους τις πρώτες της λέξεις, οι οποίες όμως θα ακουστούν καθαρά από ανάγκη και όχι από φυσική επιλογή. Αν από την άλλη συνεχίσει να σιωπά, θα σημαίνει πως δεν θα τολμήσει να ενηλικιωθεί ποτέ της!

ΣΠ.Ε