Τάκης Μόσχος: Ενας τυχερός άνθρωπος

Συνέντευξη στον Χρήστο Παρίδη

photo: Costas Coutayar - Επιμέλεια: Φίλιππος Λαχανάς

Ζείτε πια στη Σκόπελο. Ως αντιστάθμισμα της έντασης μιας προηγούμενης εποχής;

Κατ' αρχάς, για ποιον Τάκη θέλεις να μιλήσουμε; Τον προηγούμενο, τον παλιότερο; Ποιον;

Υπάρχουν πολλοί;

Τουλάχιστον τρεις. Και ο ένας συνυπήρχε με τον άλλον κατά εποχές. Η προηγούμενη κράτησε πολύ. Είχε πολλή ανησυχία, έκσταση, υπερβολή. Τώρα ζω στη Σκόπελο, με ησυχία, ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση. Υπάρχει και μια ενδιάμεση, γεμάτη αρρώστια, νοσοκομεία, ζητήματα ζωής και θανάτου. Πέρασα δύο χρόνια με αυτά. Πρώτα χημειοθεραπείες, τις οποίες...
αποφάσισα να σταματήσω, μετά το φευγιό μου... Αλλά είμαι τυχερός, και από αυτό γλίτωσα. Ή, τουλάχιστον, προς το παρόν.

Αυτό αλλάζει τον άνθρωπο συθέμελα...

Ναι, τον αλλάζει πάρα πολύ. Μου ήρθε εντελώς ξαφνικά και με βρήκε τελείως απροετοίμαστο. Καθώς τα τελευταία χρόνια δεν δούλευα συχνά, ήμουν άφραγκος. Αλλά λειτούργησε ένα ένστικτο και μια αυτοσυντήρηση, και τη σκαπούλαρα κι από εκεί. Τα παράτησα όλα και έφυγα στη βόρεια Εύβοια, σε ένα φίλο. Αραξα, και σιγά σιγά συνήλθα.

Ας μιλήσουμε για τον Τάκη της ανέμελης εποχής, της δόξας...

Δεν πέρασα καμία δόξα. Ενα χλωμό αστεράκι ήμουν. Ενα αντι-αστεράκι.

Εσύ ο ίδιος δεν επιδίωξες μια καριέρα πιο «σημαντική»;

Ακριβώς. Εξαρχής, άλλωστε, το είδα ως επάγγελμα, βιοποριστικά. Δεν αισθάνθηκα καλλιτέχνης, μου έλαχε στο δρόμο μου. Δεν το έχω σπουδάσει ή ονειρευτεί ποτέ. Ούτε κατά διάνοια. Είχα επιστρέψει μετά δέκα χρόνια σπουδών στη Γερμανία και βρέθηκα στην Αθήνα άφραγκος, άγνωστος, ανέστιος. Ημουν Χαλκιδαίος και είχα σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήξερα κανέναν εδώ. Εμαθα για μια ταινία που γύριζε ο Κατακουζηνός και πήγα να δουλέψω για το μεροκάματο. Είχα μάθει από τη Γερμανία, όπου έκανα το μοντέλο και έβγαζα γρήγορα και εύκολα λεφτά.

Μιλάς για τον «Αγγελο». Μετά ήρθε η Γλυκιά Συμμορία και ο Νικολαΐδης;

Και αυτό πάλι τυχαία. Πήγα για μια ατάκα, μετά μου έδωσε κάτι μεγαλύτερο, και τέλος έπαιξα το ρόλο που θα έπαιζε ο Ρέτσος. Από εκεί και πέρα, άκουσα μερικά καλά λόγια και άνοιξε ο δρόμος. Είπα στον εαυτό μου: «Τάκη, τώρα είσαι ηθοποιός!»

Η ταινία δείχνει ένα απενοχοποιημένο στυλ ζωής, που μόλις ξεκινούσε τότε. Το ζούσατε τότε και στην πραγματικότητα;

Μερικά πράγματα εγώ τα είχα ζήσει ως φοιτητής στη Γερμανία. Είχα κλέψει σουπερμάρκετ, που μετά το κάναμε στη Γλυκιά Συμμορία, είχα κάνει ζωή κοινοβίου με ομοίους ή και ανομοίους. Γενικά, δεν τα είχα καλά με το κατεστημένο. Ισως γιατί είχα πατέρα μπάτσο και είχα μια απέχθεια για την εξουσία.

Πάντως, η Γλυκιά Συμμορία έχει καταγραφεί ως έκφραση μιας underground Αθήνας...

Ακριβώς. Ενα ειλικρινές underground, που δεν ντρεπόταν να δείξει ακόμα και πιο βιτσιόζικα ήθη. Λίγο πιο φρικιάρικες καταστάσεις, που για την Ελλάδα ηχούσαν σχεδόν εξωπραγματικές. Αλλο αν τα πράγματα πήγαν αλλού.

Επειτα από λίγο, ήρθε το lifestyle. Νιώθεις ότι σας έκλεψε την ελευθεριότητα;

Αλλοίωσε τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Εζησα και εγώ το lifestyle. Πήγαινα κάθε βράδυ στο Εργοστάσιο φορώντας παπιγιόν, ενώ συγχρόνως ζούσα στα Εξάρχεια με άλλου τύπου παρέες. Παράλληλα, κατέβαινα στην Ομόνοια...

Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν πρόβλημα;

Ισα ίσα, που πολλά που έκανα πριν αρχίσουν να με αναγνωρίζουν εντάθηκαν. Είπα, δεν θα μπω σε καλούπια επειδή με αναγνωρίζουν.

Πρόλαβες να καβαλήσεις το καλάμι;

Βέβαια. Είχα μια υπεροψία. Οταν ακούς μόνον καλά λόγια, σου την πέφτουν γκόμενες και γκόμενοι, τι περιμένεις; Μέχρι που ξέφυγα και έπεσα βαθιά στα ναρκωτικά. Τώρα, όλα αυτά είναι πολύ μακρινά.

Σου έχουν μείνει απωθημένα;

Οχι. Είμαι πολύ τυχερός και πολύ ευχαριστημένος. Εχω κάνει φοβερά λάθη, κούρασα τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Ξόδεψα χρήματα, υγεία, τύχη. Αλλά ίσως έπρεπε. Γιατί τώρα μ' αγαπάω πάρα πολύ και με προσέχω και με σέβομαι.

Κάποτε και τώρα


«Υπήρχε κάποτε ένα ειλικρινές underground στην Αθήνα. Με βιτσιόζικα ήθη και μια ψύχωση. Η διαφορά με τώρα είναι ότι πλέον η ψύχωση μπήκε σε κάθε σπίτι».