Στάθης Καραγιώργος: Ένας τενόρος από τη Σκόπελο διαπρέπει στη Λουκέρνη

Συνέντευξη στη Μίνα Πούλιου

Είχαμε ραντεβού στο «THEA HOME» για τη συνέντευξη κι εκεί στην όμορφη αυλή με θέα το λιμάνι και ανάμεσα σε καλούς φίλους, τα είπαμε με τον Σκοπελίτη τενόρο Στάθη Καραγιώργο, ο οποίος διαπρέπει στο κλασικό τραγούδι στη Λουκέρνη της Ελβετίας.

Ο  τενόρος Στάθης Καραγιώργος

Ήρεμος και γλυκός άνθρωπος μας κέρδισε αμέσως. Μιλήσαμε αρκετά για τη δουλειά του, για την όχι εύκολη πορεία του στο κλασικό τραγούδι, για τις αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια στο παλιό χωριό στο Κλήμα και στο Έλιος, μέχρι που τον ανακάλυψαν κάποιοι παλιοί συμμαθητές του να ψάλλει στις φετινές του διακοπές σε κάποια εκκλησία του νησιού. Έτσι, του έγινε πρόταση και με χαρά τη δέχτηκε, να τραγουδήσει στον «Ορφέα», σε συνεργασία με τους πολύ καλούς μουσικούς Χρήστο Μητρέντζη, Γιώργο Φάλκο, Κωστή Λεμονή και Βαγγέλη Κοχύλη.

Ακόμα και στο «έντεχνο» ή λαϊκό τραγούδι η κλασική φωνή του κάνει αίσθηση και δίνει ένα τόνο...
«μεγαλοπρεπή» σε ό,τι τραγουδήσει. Η απληστία μας να τον απολαύσουμε όσο γίνεται περισσότερο, μας οδήγησε στο να ρίξει κάποιος την ιδέα της διοργάνωσης ενός ακόμα κοντσέρτου με ψαλμωδίες αυτή τη φορά. Αποφασίστηκε λοιπόν να γίνει σύντομα, στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στο Έλιος.

Μέχρι ποια ηλικία έζησες στη Σκόπελο Στάθη;

Μέχρι το Γυμνάσιο.

Πως σου ήρθε η ιδέα να γίνεις τενόρος;

Από το Γυμνάσιο ακόμα. Η πρώτη μου αγάπη στη μουσική ήταν η βυζαντινή, η εκκλησιαστική μουσική. Έψαλα τότε με το αυτί και είχα βάλει στόχο να τη μάθω. Μία εντελώς διαφορετική και δύσκολη μουσική, όχι με το πεντάγραμμο, ίσως έχετε δει παρτιτούρα και καταλαβαίνετε τι εννοώ. Εκεί στην Ελβετία, στην πόλη της Βασιλείας, έχουμε χτίσει ελληνική εκκλησία και είχα δημιουργήσει βυζαντινή χορωδία, είχαμε μάλιστα και δύο Ελβετούς σ' αυτή.

Πώς αντέδρασε η οικογένειά σου όταν τους είπες πως θέλεις να γίνεις τενόρος;

Με κατανόηση. Με στήριξαν κιόλας αρκετά και τους είμαι ευγνώμων γι αυτό.

Και μετά; Πού ξεκίνησες τη μουσική σου σπουδή;

Μετά βρέθηκα να σπουδάζω μουσική στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Μιλάμε για τη δεκαετία του '80. Είχα προβλήματα όμως με μία καθηγήτρια μουσικής της οποίας ή οι γνώσεις της δεν ήταν επαρκείς, ή το έκανε για να με σαμποτάρει. Υποστήριζε πως ήμουν βαρύτονος ενώ άκουγα τη φωνή μου και επέμενα πως ήμουν τενόρος. Δεν γινόταν να μου καλλιεργεί τη φωνή ως βαρύτονο κι εγώ να έχω δυνατότητες τενόρου, γιατί δούλευε τη φωνή μου χαμηλά και η φωνή δεν απέδιδε, τελικά είχα δίκιο εγώ, γιατί πετώντας το ρεπερτόριο που μάθαινα, διάλεξα ρεπερτόριο τενόρου κι έτσι απέδωσα... Τέσσερα χρόνια με τρενάριζαν σε λάθος έκταση μέχρι που το κατάλαβα και αντέδρασα με αποτέλεσμα να αρχίσει η προστριβή μας η οποία κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Πήγα λοιπόν στο Βερολίνο, έδωσα εξετάσεις και πέτυχα. Από εκεί άρχισε να εδραιώνεται η καλλιτεχνική μου πορεία. Έφυγα αγανακτισμένος από το σύστημα εδώ, γιατί με πολέμησαν κι έτσι μου μπήκε το μικρόβιο της φυγής. Είχα κάνει ενέργειες να πάω στην Αμερική, είχα ένα θείο εκεί, αλλά με κόψανε στη βίζα.

Αυτή η τάση φυγής όμως σου βγήκε σε καλό, γιατί διαπρέπεις στο εξωτερικό. Πώς όμως κατέληξες στην Ελβετία;

Αν και αγαπάω το νησί μου υπερβολικά βρέθηκα στο δίλημμα να μείνω εδώ και να υποφέρω, ή να φύγω έξω.

Σε τι ηλικία ήσουν τότε;

Ήμουν ήδη 26 χρονών.

Γύρισα λοιπόν στη Σκόπελο κι έμεινα δύο χρόνια. Στο διάστημα αυτό μελετούσα και ασκούσα συνεχώς τη φωνή μου για να είμαι σε φόρμα. Πήγαινα στο δάσος να την τρενάρω φοβούμενος μη με κοροϊδεύουν οι συντοπίτες μου, ώσπου στο παλιό μας χωριό στο Κλήμα, συνάντησα δύο μουσικούς από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου οι οποίοι είχαν αγοράσει σπίτια εκεί. Με άκουσαν και βρήκαν ότι έχω ταλέντο στη φωνή και πρότειναν να με ακούσει ένας δάσκαλος στη Γερμανία. Πήγα, έδωσα εξετάσεις και από εκεί άρχισε η καλλιτεχνική μου πορεία. Τίποτα πιστεύω δεν είναι τυχαίο. Άνοιξε τότε για μένα μία πόρτα, καθώς αυτοί οι φίλοι της Φιλαρμονικής με καλούσαν σε κοντσέρτα και διάφορα μουσικά γεγονότα. Μια ωραία βραδιά, μου λέει ένας φίλος, θα έρθει ένας Ελβετός δάσκαλος, να δώσει ένα κοντσέρτο, έλα κι εσύ να σ' ακούσει. Πήγα, με άκουσε, ενθουσιάστηκε από τη φωνή μου και έριξε την ιδέα να συνεχίσω στην Ελβετία μαζί του, στην πόλη της Βασιλείας. Εκεί, έμεινα 10 ολόκληρα χρόνια. Ανεβάσαμε το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη με τη συμφωνική ορχήστρα της Βασιλείας μπροστά σε 5000 κόσμο και η χορωδία ήταν ντυμένη με την παραδοσιακή στολή των Ελβετών, ενώ η παιδική χορωδία είχε ντυθεί με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Το γεγονός είχε γίνει πρώτο θέμα στις εφημερίδες και μας τίμησαν με την παρουσία τους η γυναίκα του Ελύτη που είναι ποιήτρια, ο Κουρουπός, μουσικός ολκής και ο Σακκάς ο βαρύτονος.

Πώς έφυγες από τη Βασιλεία και βρέθηκες στη Λουκέρνη;

Όταν τελείωσε το συμβόλαιό μου από τη Βασιλεία, άρχισα να κάνω προσπάθειες να βρω δουλειά, δυσκολεύτηκα λίγο, καθώς ο ανταγωνισμός είναι πάντα μεγάλος εκεί και οι νέες φουρνιές των καλλιτεχνών προσπαθούν να δουλέψουν στα θέατρα. Κάθε πόλη στην Ελβετία μικρή ή μεγάλη έχει το θέατρό της και την όπερά της. Δέκα χρόνια λοιπόν έκανα να βρω σταθερή δουλειά. Τραγουδούσα βέβαια περιστασιακά από δω κι από κει, ώσπου ρίζωσα στο θέατρο μουσικής της Λουκέρνης. Το θέατρο έχει χτιστεί πριν από 150 χρόνια και για τις τότε απαιτήσεις ήταν μικρό, τώρα θέλουμε να το μεγαλώσουμε γιατί ο κόσμος έχει τέτοια κουλτούρα που το γεμίζει ασφυκτικά και ο χώρος δεν φτάνει πια.

Έχουμε αρχίσει κάθε μέρα μουσικές πρόβες 10 με 12 και 6 με 8 γιατί το πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς έχει ήδη καθορισθεί.

Τι θα ανεβάσετε φέτος;

Τραβιάτα, σονάμπουλα, τη στέψη του Τίτο, στα ιταλικά. Το πρόγραμμά μας είναι μια μίξη από κλασικά, οπερέτες και μιούζικαλ. Όπως το West side story που ανεβάσαμε την τελευταία χρονιά.

Ποια όπερα σ' αρ'εσει περισσότερο;

Η θρυλική «Κάρμεν» του Μπιζέ.