Εορταστικές εκδηλώσεις για τον Άγιο Ρηγίνο

Με μεγάλη λαμπρότητα ετελέσθη η Πανήγυρις του Iερομάρτυρος Aγίου Pηγίνου Επισκόπου Σκοπέλου και πολιούχου του νησιού. Την παραμονή στις 24 Φεβρουαρίου οι καμπάνες όλων των εκκλησιών σήμαναν χαρμόσυνα και στις 7 μ.μ. ετελέσθη Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του...
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου.

Την Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Ρηγίνου, ετελέσθη Όρθρος και εν συνεχεία Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, υπό του Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου.

Mετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας έγινε Λιτάνευση του Aγίου Λειψάνου και της Iεράς Eικόνος του Θαυματουργού Iερομάρτυρος Pηγίνου και με επικεφαλής τον Iερό Kλήρο, και τους Iεροψάλτες των ενοριακών Nαών ξεκίνησαν όλοι πεζοπορούντες προς την πόλη.

Τη Λιτάνευση ακολούθησαν ο Δήμαρχος Σκοπέλου Γιώργος Μιχελής, ο Δήμαρχος Σκιάθου Νίκος Πλωμαρίτης, ο αντιδήμαρχος Σκοπέλου Κων. Σκούρας, η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γιώτα Αγγελέτου, Δημοτικοί Σύμβουλοι, τμήμα του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, εκπρόσωποι του Αστυνομικού, Πυροσβεστικού και Λιμενικού Σώματος καθώς και πλήθος πιστών μεταξύ των οποίων και πολλοί Σκιαθίτες.

H Λιτανία σταμάτησε στον τόπο Μαρτυρίου του Αγίου, στη θέση Παλαιό Γεφύρι όπου ετελέσθη Δέηση και κατέληξε στον Μητροπολιτικό Ναό της Γεννήσεως του Xριστού, εκεί όπου μετά από μικρή δέηση η Εορτή έλαβε τέλος.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

Ο Άγιος Ρηγίνος γεννήθηκε στην Λειβαδιά της Βοιωτίας στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, οι οποίοι τον βοήθησαν να λάβει την θύραθεν παιδεία αλλά και την ορθόδοξη αγωγή. Η αγάπη του για τον Κύριο και η πνευματική του πρόοδος τον μεταμόρφωσαν σε σκεύος εκλογής και σε ναό της Αγίας Τριάδας.

Ο Άγιος έζησε την εποχή που βασίλευσαν οι δύο υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο μεν Κωνστάντιος στην Κωνσταντινούπολη (Ανατολή), ο δε Κώνστας στη Ρώμη (Δύση). Και οι δύο διάδοχοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχαν ανατραφεί με τις αρχές της χριστιανικής πίστεως, αλλά ο μεν Κωνστάντιος συνειδητά είχε αποδεχθεί τις αρχές του Αρειανισμού, ο δε Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο είχαν ως κοινά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής τους πολιτικής, αφ' ενός με την καταπολέμηση της εθνικής θρησκείας, αφ' ετέρου δε την υπεράσπιση της ενότητας της Εκκλησίας.

Η εκκλησιαστική τους πολιτική είχε ως συνέπεια όχι μόνο την συντήρηση, αλλά και την διεύρυνση της εκκλησιαστικής διασπάσεως μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι συνεχείς παρεμβάσεις, αυθαίρετες ή μη, στα εκκλησιαστικά πράγματα υπήρξαν πηγή εντάσεως στις αρειανικές έριδες του 4ου αιώνος μ.Χ.

Έτσι ο Άγιος απεστάλη στη νήσο Σκόπελο από τον θείο του Αχίλλειο (15 Μαΐου, πολιούχο της πόλεως της Λαρίσης), για να ενισχύσει τους εξορίστους που βρίσκονταν εκεί και να τους στερεώσει στην ορθόδοξη πίστη.

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες του Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου, ο Άγιος Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου το 325 μ.Χ. μαζί με τον Άγιο Αχίλλειο. Όμως, μολονότι καταδικάστηκε ομόφωνα από τους Αγίους Πατέρες η αίρεση του Αρειανισμού, οι οπαδοί του Αρείου δεν εξέλιπαν και συνέχιζαν να διαδίδουν τις αιρετικές κακοδοξίες τους. Επικράτησε εκ νέου μεγάλη αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας, κρίση και κατά συνέπεια χωρισμός σε δύο παρατάξεις, κάτι που ανησύχησε ιδιαίτερα τους δύο αυτοκράτορες Κωνστάντιο και Κώνστα. Τελικά οι δύο αυτοκράτορες συμφώνησαν να συγκληθεί μια νέα Σύνοδος στη Σαρδική (Σόφια). Πράγματι η Σύνοδος συγκλήθηκε το 343 μ.Χ. Έλαβε μέρος και ο Άγιος Ρηγίνος, ο οποίος ανασκεύασε όλες τις αιρέσεις με τον λόγο και την τόλμη της γνώμης του.

Μετά την λήξη της Συνόδου ο Άγιος Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο. Αλλά και πάλι η Εκκλησία του Χριστού εκλυδωνίσθηκε και ταράχθηκε από τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό τον Παραβάτη (361 - 363 μ.Χ.), ο οποίος θέλησε να επαναφέρει την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.

Στη διάρκεια των διωγμών που διέταξε ο βασιλέας, έφθασε στην Σκόπελο ο Έπαρχος της Ελλάδος και των Σποράδων. Αμέσως κάλεσε τον ποιμενάρχη της Σκοπέλου και του υπέδειξε να αλλάξει πίστη και να ασπασθεί την ειδωλολατρία. Όμως ο Αγιος περιφρόνησε την υπόδειξή του και ενέμεινε με πνευματική ανδρεία και σταθερότητα στην πατρώα ευσέβεια. Στις 25 Φεβρουαρίου του 362 μ.Χ. οδηγήθηκε για τελευταία φορά ενώπιον του Επάρχου. Στις προτροπές του να αρνηθεί τον Χριστό, ο Άγιος δεν έδωσε καμία απάντηση. Έτσι οδηγήθηκε στο στάδιο της νήσου, όπου υπέστη και άλλα φρικτά βασανιστήρια, και ακολούθως στη θέση «Παλαιό γεφύρι», όπου αποκόπηκε από τον δήμιο η τίμια κεφαλή του. Τη νύχτα οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο σκήνωμα του Αγίου και το ενταφίασαν μέσα στο δάσος του υπερκείμενου λόφου, όπου αργότερα χτίστηκε ομώνυμο του Αγίου Μοναστήρι και βρίσκεται μέχρι σήμερα ο τάφος του.