Η θλιβερότητα της αποδοχής...

...του διαγγέλματος του πρωθυπουργού:

«Η Ελλάδα έχει γίνει στόχος κερδοσκόπων…»

Αυτό είναι το κεντρικό επιχείρημα που εκφράστηκε από την κεντρική διοίκηση του σημερινού Ελληνικού κράτους, προκειμένου να αποδείξει την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα, των «μέτρων» μείωσης εισοδημάτων των εργαζόμενων πολιτών του, όπως και την μείωση του επιπέδου ασφάλειας της εργασίας τους και της παρεχόμενης από το κράτος υγείας, παιδείας κλπ κοινωνικών υποδομών, προκειμένου να διασωθεί η ‘πατριωτική’ δυνατότητα μη επιβολής περιορισμών τις τιμές πώλησης των εμπορευμάτων.

Το επιχείρημα αυτό είναι άκρως ειλικρινές και δείχνει το γκρέμισμα του σημερινού πολιτισμού του ανθρώπου.

Ένα –και όχι το μοναδικό- ολόκληρο κράτος να βρίσκεται στο κέντρο της δίνης, που μπορούν και δημιουργούν οργανωμένα, στιγμιαία ομόρροπα, ιδιωτικά συμφέροντα. Είναι η παραδοχή της κυριαρχίας των επιμερισμένων, μη κοινωνικοποιημένων, εξατομικευμένων, ιδιωτικών συμφερόντων, εκ των οποίων κάποια έχουν τόση δύναμη, στο σημερινό κόσμο μας, ώστε να αναγκάζουν σε υποχώρηση ολόκληρα κράτη, μπροστά στην επιδίωξη αποκομιδής ιδιωτικοποιημένου κέρδους!

Μάλιστα δε αν τα κράτη αυτά δεν ενδώσουν στις (ανταγωνιστικές) επιδιώξεις των μεγάλων αυτών ιδιωτών, κινδυνεύουν όχι μόνον οικονομικά αλλά η εδαφική ακεραιότητά τους, ο βαθμός ανεξαρτησίας τους εξαρτάται από τα περιθώρια που επιτρέπουν αυτοί οι μεγάλοι ιδιώτες.

Άρα ο όποιος προγραμματισμός του σημερινού κράτους, σκοντάφτει πάνω στα όρια που επιβάλλουν οι  ιδιώτες. Τα κράτη ανταγωνίζονται με ιδιώτες. Ή, τα ίδια τα κράτη τα ανταγωνίζονται -μεγάλοι κυρίως- ιδιώτες.

Το θλιβερό είναι πως μέσα από εξιδανίκευση της λεγόμενης «ανταγωνιστικότητας», το φαινόμενο της δημιουργίας ακόμη μεγαλύτερων ιδιωτικών συμφερόντων, ενισχύεται. Με αποτέλεσμα η συλλογικότητα του κράτους αλλά και όποια άλλη συλλογικότητα να οπισθοχωρεί ακόμα περισσότερο, μπροστά στον ανταγωνισμό των μεγεθυνόμενων ιδιωτών.

Γιατί, τι λέει η συνταγή που μας προτείνουν τα Αστικά κόμματα, οι συνοδοιπόροι και όλων των ειδών τα δεκανίκια τους;

«Αν δεν επιδοτήσετε (δωροδοκήσετε) τα κέρδη των ιδιωτών, κινδυνεύετε να καταστραφείτε από την εκδίκησή τους!!..». Δηλαδή με άλλα λόγια, «να πληρώσετε –τιμωρηθείτε- γιατί φτωχύνατε και δεν μπορείτε να αγοράσετε όσο σας πωλούν τα εμπορεύματά τους οι ιδιώτες. Και αν δεν έχετε χρήματα, τότε πηγαίνετε σε αυτούς, που έχουν μαζέψει πολλά, να σας δανείσουν για να πληρώσετε την ποινή σας».

Μα αν τους επιδοτήσουμε, τότε αυτοί θα μπορούν -μέσω της ανταγωνιστικότητας- να ασκούν ακόμα πιο έντονα την τρομοκρατία του ανταγωνισμού τους, προκειμένου να απορροφούν επιμερισμένα κέρδη, δηλαδή την οικοδόμηση εντονότερης ανισοκατανομής των παραγόμενων κερδών, από τη λειτουργία της «αγοράς» τους, πάνω στη Γεωγραφία του κοινωνικού συνόλου.

Άρα τη δημιουργία εντονότερης ανισότητας οικονομικών δυνατοτήτων, που σύμφωνα και με την παραδοχή του πρωθυπουργού, συνεπάγεται ανισοκατανομή πολιτικής εξουσίας, τέτοιας ώστε, να εμποδίζει και κράτη ολόκληρα να δίνουν συντάξεις στους πολίτες τους, να παρέχουν δωρεάν ιατρική περίθαλψη, να φτιάχνουν σχολεία, να μοιράζουν την επιστημονική γνώση, να έχουν συγκοινωνία τα νησιά, να έχουν τη δυνατότητα διακοπών οι πολίτες του κράτους, να μπορούν να πληρώνονται οι αγρότες για τη δουλειά που κάνουν στη γη τους, να μπορούν οι καταναλωτές να τρώνε –διαφανώς προσβάσιμα ως προς την αναγνώριση της υγιεινής τους- τρόφιμα, να μπορεί μια κοινωνία να αλλάζει αν θέλει τους κανόνες της οικονομίας της, να προγραμματίζει σύμφωνα με δημοκρατικά παραγόμενες αποφάσεις της, για το όποιο ζήτημα.

Δηλαδή πρόκειται για την παραδοχή της ύπαρξης μιας υπερεθνικής διεθνικής δικτατορίας μεγάλων κυρίως ιδιωτών, εναντίον κρατών ολόκληρων με τους Λαούς τους. Και μας ζητάνε, ακόμα και οι εκπρόσωποι της ΓΣΣΕ, να ενισχύσουμε τους δικτάτορες αυτούς γιατί θα μας τιμωρήσουν.

Μα τότε θα είμαστε ακόμα περισσότερο υπόδουλοί τους.

Βέβαια εδώ πρέπει να επισημάνουμε την πονηριά των σύγχρονων κυβερνώντων, όλων των αποχρώσεων και των επιπέδων, να αποκρύπτουν το γεγονός της ωφελιμότητας μερίδας του συνόλου των «πολιτών» του σημερινού κράτους, το οποίο προβαίνει στην κατάθεση αιτήματος οικονομικής βοήθειας στους «παγκοσμιοποιημένους» αυτούς ιδιώτες και στους μηχανισμούς τους.

Το λεγόμενο δημόσιο χρέος τι είναι; Το αποτέλεσμα της πίεσης των ανταγωνιστικών ιδιωτικών συμφερόντων στις κοινοχρηστικές, κοινοχτημονικές οικονομικές δραστηριότητες. Δηλαδή π.χ. στο Δημόσιο τομέα. Η λεγόμενη «επιχειρηματικότητα» και «ανταγωνιστικότητα» έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία υποχρεώσεων με τη μορφή των «χρεών» προς τους ιδιώτες.

Τα χρέη αυτά δεν είναι χρέη του ενός κράτους προς το άλλο κράτος, το ένα δημόσιο προς το άλλο δημόσιο. Αν ήταν τέτοια τότε οι συλλογικότητες των δημοσίων αυτών θα μπορούσαν, χωρίς να βλάψουν την ανταγωνιστικότητα των ιδιωτών, να προγραμματίσουν από μόνες τους την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεών τους. Αυτά είναι χρέη του δημοσίου προς τους ιδιώτες. Γι’ αυτό και σχίζουν τα ρούχα τους οι ιδιώτες μην τους απαγορεύσει το «κράτος» την είσπραξη των οφειλών.

Όπως, π.χ., οι ζημιές που δημιουργούν ιδιωτικοί παράγοντες προς τις συλλογικότητες των κρατών στα πλαίσια της «ελευθερίας» τους. Π.χ. το χρέος του Γερμανικού κράτους προς την Ελλάδα, κατασκευάστηκε από τον ιδιωτισμό του φασιστικού καθεστώτος της Ευρώπης (και όχι μόνον της Γερμανίας), προς την συλλογικότητα του Ελληνικού Λαού και όχι ακριβώς του Ελληνικού κράτους. Το «χρέος» μάλιστα αυτό ήταν μέρος του χρέους προς το εν γένει διεθνικό δημόσιο, από τους διεθνώς δρώντες (φασίστες) ιδιώτες. Και αυτού του είδους οι ιδιώτες μπορούν να γίνονται και να ενισχύονται μόνον με την προστασία του ελεύθερου ανταγωνισμού, από την «απαγορευτική» προστασία του κρατικού «παρεμβατισμού» εν γένει, ή από τη προστασία της όποιας συλλογικότητας.

Πάρτε σε αντιδιαστολή το παράδειγμα των δύο δις Ευρώ δάνειο που πήρε, εν ριπή οφθαλμού, τον Δεκέμβριο του 2009 το Ελληνικό δημόσιο, για την πληρωμή χρεών Γερμανών ιδιωτών.

Είναι δεδομένο ότι ο ανταγωνισμός, διευρυνόμενος, λειτουργεί ζημιογόνα από τον ιδιώτη προς το όποιο περιβάλλον του, με το οποίο πραγματοποιεί ανταλλαγές. Όχι μόνον το κοινωνικό αλλά και το φυσικό. Πάρτε παράδειγμα από την περιβαλλοντική ζημιά που προκαλεί σήμερα στο κόλπο του Μεξικού, η λειτουργία της ιδιωτικοποιημένης εκμετάλλευσης πετρελαίου.

Μήπως νομίζει κανείς ότι δεν θα κληθεί με την μορφή πατριωτικού καθήκοντος, ο Αμερικανός φορολογούμενος να ξεπληρώσει ένα μεγάλο μέρος της μερικής –έστω- αποκατάστασης της ζημιάς; Τι έγινε με την ‘κρατικοποίηση’ των ενισχύσεων από το Αμερικανικό κράτος, των αποτελεσμάτων του ‘ρίσκου’ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας; ‘Ρίσκο’, ίσον βαθμός ελευθερίας της ιδιωτικής ‘πρωτοβουλίας’.

Στον «ελεύθερο» ανταγωνισμό, το Κεφάλαιο δημιουργεί κέρδη μέσα από την δημιουργία ζημιών στους ανταγωνιστές του, ακριβώς λόγω της αποτελεσματικότητας της μεγάλης συγκέντρωσης ιδιωτικοποιημένης ισχύος. Κεφάλαιο είναι το αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής συνείδησης, του σαπίσματος δηλαδή της κοινωνικής συνείδησης των ανθρώπων, το οποίο βρωμάει περισσότερο όταν η τεχνολογία εξελίσσεται.

Από αυτό το γεγονός προκύπτει η Ιμπεριαλιστική ιδιότητα του ώριμου Καπιταλισμού. Η «ανακάλυψη» της δημιουργίας ιδιωτικών (επιμερισμένων) κερδών μέσω «ζημιών ή κινδύνων» στους πιο αδύναμους ανταγωνιστές τους. Ας πάρουμε το παράδειγμα της «Γκόλντμαν Σακς». Τι έκανε; Πουλούσε τους κινδύνους που η ίδια μπορούσε και δημιουργούσε, μέσω της ισχύος της, στο σύνολο των πελατών της με προτίμηση στους συλλογικούς –δημόσιους- πελάτες της, βλέπε μεταχείριση χρέους Ελλάδας… Εδώ θα πρεπε σε μια υγιή κοινωνία να πάνε ισόβια καταναγκαστικά έργα όλοι όσοι υπέγραψαν, εκ μέρους του Ελληνικού κράτους, την πώληση χρέους σε αυτήν. Για να μην πούμε στο εκτελεστικό απόσπασμα και δεν τους δοθεί η ευκαιρία να ξεπληρώσουν κάπως το σφάλμα τους.

Η φτώχεια των Λαών είναι για τους ιδιώτες, στους οποίους αναφέρεται ο κ. πρωθυπουργός και οι σύμμαχοί του, το παραγόμενο ιδιωτικοποιημένο κέρδος τους.

Γιατί μέσα από την πτώχευση των Λαών, αποχτάει ο κάθε τέτοιος ιδιώτης, επιπλέον ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Η ανατροπή της διευρυμένης διεθνοποιημένης φτώχειας, συνεπάγεται μείωση των εξατομικευμένων κερδών τους, αδυνάτισμα της θέσης τους, την οποία αποφεύγουν μέσω της τόνωσης του ελεύθερου ανταγωνισμού, δηλαδή του Καπιταλισμού, της –ολο και πιο- «ελεύθερα» πραγματοποιούμενης εκμετάλλευσης. Θα προτιμούσα τον όρο «ιδιωτισμός». Είναι πολύ πιο αποτελεσματικός για την συνείδηση του Ελληνικού Λαού. Δεν έχουν καταφέρει, ακόμα, οι ιδιώτες να δηλητηριάσουν εξ ολοκλήρου τη σημασιολογία των Ελληνικών λέξεων, δηλαδή την Ελληνική γλώσσα!

Το ερώτημα που θα έθετα εγώ σε ένα τέτοιο πολιτικό ανδρείκελο θα ήταν:

«Τότε για ποιες δικαιοδοσίες τον ψηφίζουμε»; Και «γιατί θα διαφωνούσε, αν η κοινωνία των πολιτών θα ήθελε να αποφασίσει να πάρει κομμάτι του προγραμματισμού της ζωής της στα χέρια της, έξω από τον ισχύοντα ιδιωτισμό του σημερινού καθεστώτος».

Γιατί δηλαδή οι Έλληνες εξεγερμένοι αγρότες να υπακούσουν σε μια κυβέρνηση που τους αρνείται να αλλάξουν ένα άδικο σύστημα οικονομικών κανόνων. Ή αλλιώς γιατί οι Έλληνες αγρότες να μην προασπισθούν το δίκαιό τους, το οποίο τόσοι πολλοί (ακόμα και οι Καρατζαφέρηδες) αναγκάζονται να αποδεχτούν και για το οποίο, (δίκαιο της φτωχής αγροτιάς), δεν έχει το θάρρος η Ελληνική κυβέρνηση να «διαβουλευτεί», πάνω στο δίκιο τους. Και όχι πάνω στο δίκιο όσων τους αρνούνται το δίκιο τους.

Να μην σχολιάσουμε δε, πως ακόμα και ο χαρακτηρισμός «διαβούλευση» είναι προβοκατόρικος, αποσαθρωτικός, υποβολιμαίος, δηλητηριώδης, αποσταθεροποιητικός της δημοκρατικής συζήτησης, ισότιμων συνομιλητών. Συνομιλητές οι οποίοι –σε μια λογική συζήτηση- δέχονται να αμφισβητήσουν όσα ισχυρίζονται και να τα θέσουν στην βάσανο της έγκρισης των υπολοίπων συνομιλητών τους. Γι’ αυτό ο όρος «διαβούλευση» έχει μικρότερο περιοριστικό κύρος από τον όρο «συζήτηση». Γι’ αυτό όχι τυχαία μπήκε στο λεξιλόγιο των δασκαλεμένων και συνεχώς διδασκομένων, απολογητών του ντόπιου μεταμοντέρνου Καπιταλισμού. Η λέξη-όπλο: «διαβούλευση». Γιατί με πολύ λεπτό, μη αντιληπτό τρόπο, αποσαθρώνει το ηθικό, την πίστη ισοτιμίας των εταίρων της λεγόμενης «διαβούλευσης», την οποία ευχαρίστως υιοθέτησαν όλοι οι συνοδοιπόροι και τα δεκανίκια του συστήματος, που συμμετέχουν στις διαδικασίες εφαρμογής της. Με χαρακτηριστικότερη αυτή της κατάπτυστης θλιβερής ηγεσίας της ΓΣΣΕ. Σύμπτωμα πολιτικής ασθένειας. Μια φασίζουσα αποδοχή στην ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.

Η απόλυτη ήττα. Η ίδια η ΓΣΕΕ να αντιμάχεται την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Να αντιμάχεται την οικοδόμηση της εξουσίας της εργατικής Τάξης. Μια κατάσταση προοιονίζουσα επικίνδυνους ατραπούς στην ιστορία μας. Αυτό το σπυρί πρέπει να πέσει. Αποτελεί πρώτο στόχο, το ξεκαθάρισμα της κόπρου του Αυγεία από το σπίτι μας. Τα απόβλητα πάνε στη χωματερή της ιστορίας.

Ακόμα λοιπόν και αν το δίκιο των εξεγερμένων (έξαλλων! –Τσίπρας-…) συλλογικοτήτων αντιμάχεται αυτό που έχει καταστεί νόμιμο και μάλιστα διεθνώς νόμιμο, γιατί δεν θα μπορούσε ο Ελληνικός Λαός, πχ, να βοηθηθεί από μια δημοκρατική κυβέρνηση, να βγει από ανεπιθύμητα αποτελέσματα, χτίζοντας ένα δικό της προγραμματισμό, ο οποίος φυσικά δεν μπορεί να είναι σύμμαχος της «ελεύθερης» ιδιωτικής «ανταγωνιστικότητας» και «πρωτοβουλίας».

Τελικά η «ανταγωνιστικότητα» ή η ζωή των «πολιτών» της πολιτείας προέχει;

Οι ελεύθερα ανταγωνιζόμενοι ιδιώτες γνωρίζουν ότι το κέρδος τους, αυτή τη στιγμή, στηρίζεται σε ένα μεγάλο ψεύδος, όσο μεγάλο είναι και το κέρδος τους. Και το ψεύδος αυτό τίθεται σε μια τυραννική δοκιμασία από τις οργανωμένες κινητοποιήσεις του εργαζόμενου Λαού. Και η δοκιμασία του ψεύδους γίνεται ακόμα πιο έντονη, όσο λιγότερο υποτακτικοί είναι οι ακροατές τους.

Τότε λοιπόν ενδέχεται να μην μπορεί η κυβέρνηση των ψευδών –τους- να στηρίξει πάνω στο ψεύδος την εθελοντική παραδοχή της αφαίρεσης της περιουσίας τους. Και μάλιστα της μη εξατομικευμένης κυρίως και κατ΄αρχήν, ώστε στη συνέχεια να αναγκαστούν -οι ίδιοι- να ξεπουλήσουν και την εξατομικευμένη ιδιοκτησία τους. Να προλεταριοποιηθούν.

Οι εξεγερμένοι-ζημιωμένοι από τον φασισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού των ιδιωτών, πρέπει να οικοδομήσουν νέες μορφές ιδιοκτησίας, συλλογικές, σε όσο πιο διευρυμένη βάση γίνεται ώστε μέσω του όσο πιο συλλογικότερου δημοκρατικού προγραμματισμού, να οχυρώσουν τις θέσεις τους απέναντι στην επίθεση που δέχονται από το Κεφάλαιο και τους φασίζοντες κολαούζους τους. Το ανδρείκελο του «πατριωτισμού» της κυβέρνησης θέλει εκτός των άλλων να κρατήσει σκοτεινή την περιοχή τέτοιων κερδοσκόπων και εντός του Ελληνικού κράτους. Είναι μέρος του τείχους προστασίας της Αστικής Τάξης της Ελλάδας, η οποία τόσο φιλότιμη γίνεται για τα συμφέροντα του Ιμπεριαλισμού, όπως και στο πρόσφατο παρελθόν το απέδειξε!

Η πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος φυσικά και είναι η πιο απευκταία για τέτοιου είδους ανδρείκελα και συμφέροντα.

Και πράγματι έχουν δίκιο σε αυτό!

Γιατί πριν από όλους αυτοί ξέρουν καλύτερα.

Οι «κερδοσκόποι» είναι οι πάτρωνές τους!

Γι αυτό άλλωστε και η πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος -και μάλιστα της Ελλάδας- προηγείται σε σημασία για την ποιότητα ζωής μιας σύγχρονης αλλά υπεύθυνης δημοκρατικής κοινωνίας.

Μετά τιμής

Γιώργος Καραστατήρας