Σίγησε η φισαρμόνικα της Αριστεράς

Δήλωση του Κώστα Πουλάκη

Περιφερειακού Σύμβουλου

Επικεφαλής της περιφερειακής παράταξης

«ΘΕΣΣΑΛΙΑ της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και της ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ»

Τα ξημερώματα της Κυριακής «έφυγε» ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος.

Ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου είναι μεγάλη απώλεια για την Αριστερά και για την πολιτική ζωή του τόπου.

Πρωτοπόρος στους αγώνες του λαού μας για Δημοκρατία, ανεξαρτησία, προκοπή, για την ανανέωση του κομμουνιστικού κινήματος.

Πρόβαλε με πάθος τις πολιτικές του απόψεις συγκρουόμενος συνεχώς με...
τα συντηριτικά κατεστημένα.

Το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Κάτω από την πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης και των αντιδράσεων του διεθνούς κινήματος, οι δυνάμεις της συντήρησης υποχώρησαν. Το αγωνιστικό του φρόνημα δεν κάμφθηκε ούτε για μια στιγμή.

Με το Λεωνίδα Κύρκο, το δικό μας Λεωνίδα, συνδέθηκα στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν ως στέλεχος του Ρήγα Φεραίου, μπολιάστηκα μαζί με τους συντρόφους μου, από τις ιδέες του, που με σαφήνεια και λιτότητα συμπικνώνονταν στην παρακάτω αγαπημένη του πρόταση:

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ - ΤΟΛΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ - ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.»

Η πολιτική διορατικότητα του ηγέτη του Κ.Κ.Ε εσωτερικού Λεωνίδα Κύρκου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συνάντησή του με τον ιστορικό ηγέτη και σύντροφο της άλλης πλευράς Χαρίλαο Φλωράκη. Ευτυχής στιγμή στην ιστορία της Αριστεράς η συναντησή τους και η δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Οι απόψεις του Λεωνίδα Κύρκου για την ενότητα της Αριστεράς, στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες εξακολουθούν να είναι επίκαιρες και αναγκαίες.

Ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής νεολαίας της μεταπολίτευσης μπολιάστηκε από την σκέψη του και την αγωνιστικότητα του.

Στην προσωπική μου διαδρομή, στην πολιτική μου σκέψη και δράση, ήταν καθοριστικός ο ρόλος του. Ο ίσκιος του «πατέρα», από τα χρόνια της δικτατορίας, σε μια διαδρομή ωραία, γεμάτη όνειρα, με ακολουθούσε, ακόμα και στις ελάχιστες στιγμές που είχαμε διαφορετικές πολιτικές εκτιμήσεις.

Στον Λεωνίδα Κύρκο πάνω από όλα, οφείλω το πτυχίο του Μαθηματικού, αφού στο νεανικό ενθουσιασμό της επαναστατικής προσφοράς, το είχα παραμελήσει. Με «πατρικό» ενδιαφέρον με παρότρυνε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, λέγοντας ότι: «η Αριστερά, οι εργαζόμενοι, η κοινωνία, έχουν ανάγκη από ολοκληρωμένους επιστημόνες». Μια συμβουλή ανεκτίμητη, από έναν σύντροφο με ανοιχτό μυαλό που εξαιτίας των συνεχών φυλακίσεων και διώξεων, δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές του, στην Ιατρική σχολή Αθηνών.

Σύντροφε Λεωνίδα, θα σε θυμόμαστε ως ένα αιώνιο «έφηβο» των επαναστικών οραμάτων, της ουτοπίας, της αγωνιστικότητας.