Στον Ξενιτεμένο

Φίλε καλέ κι αδερφικέ μου
που μέχρι χτες στενάζαμε μαζί,
λίγα λόγια έχω να σ’ ορμηνέψω απ’ τη πατρίδα
και συμπάθαμε που το μελάνι μου είναι τόσο ξεφτισμένο

Το σπίτι που μεγάλωσες ρήμαξε με το φευγιό σου,
τα λουλούδια του κήπου σου δε γνέφουν πια στους διαβάτες
οι αναμνήσεις μας οι παιδικές σκουριάζουν
στις αλάνες που ανακαλύπταμε την Άνοιξη

Όσο για μένα,
τα νέα τα μαθαίνω πια απ’ τις τηλεοράσεις
με τα μάτια κλειστά
Κάποτε νοσταλγώ τα περασμένα
και των κυμάτων ο αχός ανασαίνει μέσα μου
ξεπλένει το σκοτάδι όσο μπορεί
μα τα σιωπηλά δε φτάνει ακόμη να τ’ αγγίξει

Σε ικετεύω ωστόσο εσύ να μη νογάς εκεί έξω
τις νουθεσίες των Λωτοφάγων,
έχε φυλαχτό στο νου σου
πως η Ελλάδα που σε τράνεψε και σ’ έδιωξε μακριά
στέκει πάντα Μάνα περήφανη για όλα τα παιδιά της

Στο διάβα των χρόνων θα ξανανταμώσουμε
φίλε καλέ κι αδερφικέ μου,
θα σε προσμένω εδώ καρτερικά
με ήλιο στο μπράτσο  και δάκρυ στα χείλη
να πετροβολήσουμε μαζί τις ενοχές του παρελθόντος

Γ' ΒΡΑΒΕΙΟ
Ζ' πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες"

Θεόφιλος Γιαννόπουλος