Στο Βασίλειο του Σταρχιδιστάν

Γράφει  ο 

Παν. Γρ. Σταμούλης

Παιδίατρος

Προσέχω πάρα πολύ, όταν ταξιδεύω –και ταξιδεύω πολύ συχνά λόγω της δουλειάς μου–, την συμπεριφορά των συνταξιδιωτών μου, κυρίως τώρα τους καλοκαιρινούς μήνες που ο συνωστισμός των πλοίων είναι καθημερινό φαινόμενο.

Περιγράφω μια σκηνή που  ίσως, σε περισσοτέρους από εσάς φανεί οικεία, αλλά κατάντησε να περνά απαρατήρητη:

Οι επιβάτες του πλοίου, αφού επιβιβάστηκαν σε αυτό με προορισμό το επόμενο λιμάνι, βρέθηκαν προ δυσάρεστης έκπληξης. Δεν υπήρχαν θέσεις να καθίσουν. Για την ακρίβεια, θέσεις υπήρχαν πάρα πολλές, ίσως και να περίσσευαν, αν οι ήδη επιβαίνοντες κατέβαζαν τα βρωμοπόδαρα τους και τα μπαγκάζια τους από αυτές. Μάταια οι νεοαφιχθέντες σουλατσάριζαν πάνω - κάτω, ψάχνοντας απελπισμένα ένα ευγενικό βλέμμα που να τους προσέφερε το κάθισμα που περίσσευε. Νέοι και μεγαλύτεροι, ρεμάλια και οικογενειάρχες, αποκαμωμένοι την έπεφταν στο πάτωμα σε κάποια γωνιά και σε καμιά από τις ελεύθερες θέσεις που ήταν κολλημένες διπλά στον αερισμό και από τις οποίες έφευγαν μετά από το πολύ πέντε λεπτά, εξαιτίας του θορύβου και του κρύου αέρα που βάραγε στην πλάτη.

Κάποια στιγμή, από τα μεγάφωνα του πλοίου, ακούστηκε ένα μήνυμα για τους επιβάτες που καταλαμβάνουν πάνω από μια θέση και πως πρέπει να την ελευθερώσουν, λόγω μεγάλης πληρότητας του πλοίου, και να την παραχωρήσουν στους επιβάτες που στέκονται όρθιοι.  Με μεγάλη μου περιέργεια κοίταξα γύρω μου να δω πως θα αντιδράσουν οι λεγάμενοι και δεν μπορώ να πω πως εξεπλάγην.

Τράβηξαν τα καθίσματα ακόμα πιο κοντά τους, έβαλαν και το ένα μπράτσο πάνω στις βαλίτσες, το δεύτερο πόδι στην καρεκλά, που μέχρι πριν ένα λεπτό είχαν μόνο το ένα και φυσικά γύρισαν το βλέμμα όσο πιο πολύ γινόταν προς κάποια κατεύθυνση που δεν στεκόταν κάποιος όρθιος. Όλοι τους, λες και ήταν συνεννοημένοι να μην παραχωρήσουν ούτε μια θέση.

Υπάρχουν, τελευταία, πολλές φορές που αναρωτιέμαι αν οι φίλοι και οι γνωστοί αλλάζουν ή αν ήταν πάντα οι ίδιοι κι εγώ, απλά, δεν τους παρατηρούσα όσο έπρεπε. Συνειδητοποιώ, ωστόσο, πως οι απλωμένες ποδάρες πάνω στις καρέκλες ήταν πάντα εδώ. Πως και τα αυτοκίνητα που παρκάρουν πάνω σε πεζοδρομία, σε διαβάσεις και σε θέσεις ΑΜΕΑ, ήταν εδώ πολλά χρόνια, πριν έρθει η κρίση. Επομένως, είναι άδικο να αποδίδουμε αυτού του είδους τις συμπεριφορές στα  μνημόνια, τα οποία  έχουν πια γίνει η δικαιολογία για το κάθε τι στραβό συμβαίνει σ΄ αυτόν τον ευλογημένο από τον Θεό και καταραμένο από τον διάβολο τόπο.

Γιατί;

Ήλπιζα για λίγο πως το σοκ από την καταστροφή θα έδινε τροφή για σκέψη και δύναμη για την αλλαγή θλιβερών συμπεριφορών και τη δημιουργία μιας νέας συλλογικής συνείδησης.

Φρούδες οι ελπίδες! Περνώντας ο καιρός και αποκτώντας εμπειρίες από άλλες χώρες και άλλους λαούς, αρχίζω να καταλαβαίνω το «γιατί» της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο ο πρωτογονισμός και η απαιδευσιά των πολλών. Άλλωστε, παντού οι περισσότεροι είναι ούγκανοι. Φταίει, ίσως, περισσότερο απ΄ όσο του έχουμε δώσει  σημασία και το κράμα αδιαφορίας και δειλίας που χαρακτήριζε και εκείνους που, υποτίθεται,  σε προσωπικό επίπεδο καταλάβαιναν τι περίπου τρέχει, αλλά δείχνουν …ανοχή στα ζώα !

Στην Ευρώπη, αυτού του τύπου οι αντικοινωνικές συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές. Θα μου πείτε , βέβαια, πως εκεί υπάρχουν νόμοι και εφαρμόζονται, γι΄αυτό και ο ούγκανος που πηγαίνει σε κείνες τις χώρες προσαρμόζεται ταχύτατα. Καταλαβαίνει πως δεν τον παίρνει.

Στην Ελλάδα η ανομία βασιλεύει και θα εξακολουθεί να βασιλεύει, οπότε το μόνο που μπορεί κανείς να κάνει είναι το να καταφύγει στην αυτοοργάνωση, στην κοινωνική απαξίωση και τιμωρία των κρετίνων. Όμως, αυτό με την αυτοοργανωση δεν το είχαμε σχεδόν καθόλου –ή μάλλον, με την μαϊμουδίστικη δυτικοποίηση– , το χάσαμε εντελώς.

Άρα, το μέλλον φαντάζει ζοφερό και άθλιο. Και όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότερο αγριεμένοι κάτοικοι θα εμφανίζονται που θα δυσφορούν κάθε φορά που κάποιος ταράζει τη νιρβάνα τους.  Οπότε, είμαστε καταδικασμένοι να πορευόμαστε με ψεύτικες διαβεβαιώσεις πως όλα θα φτιάξουν, κουτσομπολιά, μπαλίτσα, θάλασσα, μπιτσόμπαρα (beach bars) και φραπουτσίνο! Άντε και κανένα ανέκδοτακι για να γελάσουμε το βραδυ, που τρώμε στη βεράντα μας τα πιτόγυρα που ετοίμασε την …περασμένη βδομάδα «ο Μητσος» !

Σουηδία

Έχοντας ζήσει 6 σχεδόν χρόνια στη Σουηδία, πραγματικά θα ήθελα να πάρω τους συμπατριώτες μου και να τους βάλω να ζήσουν μερικά χρόνια εκεί, στα βόρεια της χώρας, όπου έχω απλά ταξιδέψει για κάτι 3ημέρα σεμινάρια. Εφιάλτης ακόμα και το 3ήμερο!

Η μεγάλη μου απορία ήταν, γιατί όταν έφτασε εκεί πάνω ο σιδηρόδρομος, δεν πήραν όλοι το πρώτο τρένο να φύγουν. Για να μην το κάνουν, πιστεύω , έχουν την καλύτερη Ψυχιατρική του κόσμου εκεί πάνω. Αλλιώς, θα κρέμονταν όλοι από τα δένδρα. 

Κάμποσοι χειμώνες εκεί πάνω ίσως να αρκούσαν για να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε. Γιατί κοιτάς αυτόν τον τόπο γύρω σου, και αν βγάλεις τους βαρβάρους από το πλάνο, δεν πρέπει να υπάρχει καλύτερο και ομορφότερο μέρος για να ζήσει κανείς. Αλλά, εμείς δεν νιώθουμε την ομορφιά, γιατί συνηθίσαμε την ασχήμια . Είναι απίστευτο με πόση επιμέλεια ασχημαίνουν οι Έλληνες τα πάντα γύρω τους και τα καταστρέφουν.

Μου αρέσει που περιμένουμε και … μαζικές αντιδράσεις (!) και …αγανακτισμένους πολίτες (!!) που θα βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Εδώ δεν παίρνουν τα ποδάρια τους από την καρέκλα για να κάτσει ο συνάνθρωπος τους, σιγά μην γίνουν και θυσία στους μαζικούς αγώνες για το κοινό συμφέρον.

Συμπέρασμα:  Είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό του κόσμου που δεν δίνει δεκάρα για το κοινό καλό , προκειμένου να την βγάζει καθαρή. Ζούμε στο Βασίλειο του Σταρχιδιστάν, αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα !