Εις Τιμήν και Μνήμην...

Μνημόσυνο του Γλωσσώτη λογίου Βασίλη Δ. Κουκουρίνη

Η Σκόπελος λησμόνησε, δυστυχώς, να τιμήσει μια Μορφή των γραμμάτων μας που την ύψωσε έξω από τα σύνορα του Ελλαδικού χώρου, στο Νέο Κόσμο. Λησμόνησε, επειδή το πρόσωπο του μακαριστού Βασίλη Δ. Κουκουρίνη, γιατί περί αυτού του λογίου πρόκειται, το γνώριζε μόνο μια μικρή ομάδα ανθρώπων, πού μέλημά τους έχουν να χαντακώνουν την ψυχή τους και το είναι τους αγρυπνώντας πάνω στη Ομορφιά και την Κατάνυξη που αφήνει η Μνήμη και η Νοσταλγία του γενέθλιου τόπου τους. Και δε μετανιώνουν γι' αυτό...

Ο Βασίλης Κουκουρίνης, γέννημα θρέμμα της Γλώσσας, αυτού του περήφανου (κάποτε) και υπέροχου (πάντα και από κάθε άποψη) Ψηλού Χωριού, όπως το λέει ο μεγάλος μας γείτονας, ο Παπαδιαμάντης, με τη πάλαι ποτέ «αμπελοφύτευτον περιοχήν του», σύμφωνα με τα λεγόμενα του άλλου Αλέξανδρου, του χαριέστατου Μωραϊτίδη, πέρασε τα τρυφερά του χρόνια σιμά σε...
ανθρώπους απλοϊκούς μεν αλλά σοφούς, φτωχούς σε υλικά αγαθά πλούσιους όμως σε αισθήματα, βιώματα και κοιτάσματα ανθρωπιάς, καλωσύνης, αξιοπρέπειας και ήθους. Γι' αυτό και στο πρώτο του βιβλίο, τις «Νοσταλγίες», τυπωμένο εδώ και σαράντα χρόνια, και αφιερωμένο στη μνήμη του Πατέρα του, καταθέτει όλο το επεξεργασμένο ύλικο που μάζεψε στα χρονιά της πρώιμης βιοτής του, στον καιρό της πάγκαλης παιδικότητας, που άνθιζε σε έναν τόπο περίσσια ευλογημένο και χαρισματικό.

Από τη Γλώσσα, αφού τελείωσε το Γυμνάσιο και το Γαλλικό Κολλέγιο, βρέθηκε στη μακρινή την Αμερική οπού εργάστηκε σκληρά και παράλληλα δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Αλμυρής Λίμνης (Salt Lake της Uouta), συνδράμοντας την εκεί Κοινότητα και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής κυρίως επί των ήμερων του σοφού Ιεράρχη, του μακαριστού Αρχιεπίσκοπου Αμερικής Ιακώβου.

Το 1968 παρουσιάζει το δεύτερο βιβλίο του, τη «Διαδρομή», πού σφραγίζει με τα ωραία και ποιητικά αφηγήματα την τιμημένη πατρίδα του, τη «Χρυσή Σκόπελο», όπως ο ίδιος την ονοματίζει. Και αναφέρω το ρήμα σφραγίζω, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι στα βιβλία αυτά του Κουκουρίνη διασώζεται μια ικανή μαρτυρία και συνάμα ζωντανή, για το λαϊκό πολιτισμό του χωριού Γλώσσα. Κι εδώ θέλω να εξομολογηθώ στον φίλο αναγνώστη ότι πολλές φορές προσπάθησα να δώσω στον μακαριστό Κουκουρίνη την ευκαιρία, ώστε να μας πει περισσότερα, γράφοντας για τη Γλώσσα του πρώτου μισού του 20 ου αι. Δυστυχώς τα χρόνια είχαν περάσει, οι ασθένειες τον ενοχλούσαν και η διάθεσή του να γράψει είχε χάσει την πρώτη της πυράδα. Ευτυχώς πού μας έδωσε το τελευταίο του βιβλίο με τον τίτλο «Η επίσκεψη», που, δυστυχώς, ήταν και η τελευταία προσφορά στο νησί του.

Στις 5 Δεκεμβρίου του 2003 ο Βασίλης Δ. Κουκουρίνης αφήνει την έσχατη πνοή του στη δεύτερη πατρίδα του, το Σόλτ Λέικ της μακρινής Αμερικής παίρνοντας μαζί του ένα κόσμο γεμάτο τρυφερότητα, νοσταλγία και ποιητικούς ρυθμούς. Ένα κόσμο που είχε μονάχα ένα όνομα: Γλώσσα, το ψηλό, αρχοντικό χωριό.

Ο κοινός φίλος, ο Βολιώτης λόγιος Γιώργος Θωμάς πολύ σωστά τον ονόμασε «ευπατρίδη της ομογένειας στην Αμερική... γνήσιο και γεμάτο Έλληνα με βαθειά Παιδεία... μορφή πλημμυρισμένη από την ανάμνηση της γενέτειρα του Σκοπέλου» (εφ. Θεσσαλία , 4-1-2004). Μήπως έχει άδικο;

π. Κων. Ν. Καλλιανός

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΒΟΡΕΙΕΣ ΣΠΟΡΑΔΕΣ» - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2005