«Άννα, να ένα μήλο…»

Αγαπητοί Συνάδελφοι

«Άννα, να ένα μήλο…»

«Αλίμονο σ’ όποιον ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου», λέει ο μεγάλος Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης στις «Αδερφοφάδες». Και σίγουρα στην έρημο της πολιτικής και στην αποκοσμιά της εξουσίας ζουν και εργάζονται όσοι ετοιμάζουν νομοσχέδια εξόντωσης των εκπαιδευτικών (μονίμων – αναπληρωτών και ωρομισθίων)… Έχουν πινέλα, έχουν χρώματα, μα δε ζωγραφίζουν τον παράδεισο, αλλά την κόλαση και ρίχνουν μέσα την εκπαίδευση, τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς!

Είμαστε παλιοί στο κουρμπέτι… Έχουμε ζήσει γενιές και γενιές Υπουργών της Παιδείας να φαντάζουν. Όπως και τότες, έτσι και στις μέρες μας «δεν υπάρχουν ιδέες – υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες – κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει». Βάφτιζαν και βαφτίζουν τις ιδέες τους μεταρρυθμίσεις.

Όμως, ξεχνούν κάτι!!! Η ευτυχία να είσαι εκπαιδευτικός είναι κατοικίδιο… Ζει μέσα στα σχολειά, ζει μέσα στις τάξεις, ζει μέσα στα μάτια των παιδιών, ζει μέσα στις καρδιές των εκπαιδευτικών. Και αν τολμήσεις να απομακρύνεις τον εκπαιδευτικό από τη φωλιά του, βρυχάται, σηκώνει ανάστημα και πολεμά… Δε θέλει να φύγει δαρμένος, κλαμένος, σαν σκλάβος από το σκολειό του, μα σαν άρχοντας! Γι’ αυτό σπούδαζε και σπουδάζει χρόνια, γι’ αυτό έκαμε πατρίδα του την κάθε σπιθαμή της Ελλάδας, γι’ αυτό αγάπησε και αγαπά τη δουλειά του! Σκεπάζει τα αγκάθια της γης με ροδοπέταλα, κάνει τη μοναξιά του άνοιξη και σκεπάζει τα προβλήματα του με τους ήχους της τάξης του!

Αυτός είναι ο εκπαιδευτικός. Αυτός είναι ο ωρομίσθιος, ο αναπληρωτής, η ραχοκοκαλιά της εκπαίδευσης. Κάθε χρόνο μαζεύει τα σύνεργά του, γνώση, μυαλό, δύναμη, υπομονή και ξεχύνεται. Αυτή τη νιότη θέλει να κλείσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και της ανεργίας η Υπουργός Παιδείας; Άραγε δεν γνωρίζει πως η νιότη δεν καταδέχεται το συμβιβασμό; Ζητά το δίκιο της και παλεύει γι’ αυτό. Να φοβάσαι τη λαβωμένη νιότη Υπουργέ μου… Να φοβάσαι το θυμό και την οργή του δίκιου, που κουβαλά!

Όλοι γνωρίζουμε ότι η χώρα μας βρίσκεται στο κρεβάτι του Προκρούστη. Ρωτώ τον εαυτό μου: Φταίω; Και βέβαια φταίω! Γιατί ίσως και να γνώριζα και δε μιλούσα. Γιατί μάλλον έβλεπα και παρίστανα τον τυφλό. Γιατί άκουγα τις Σειρήνες, μα ‘βαζα βουλοκέρι στ’ αυτιά μου. Τώρα; Τώρα «δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι….»!

Γνωρίζω πως στη γη ετούτη δε βρίσκεται η λευτεριά, αλλά μονάχα ο αγώνας για τη λευτεριά. Γι’ αυτό και η ζωή μας θα συνεχίσει να είναι ένας αγώνας, γι’ αυτό την Τρίτη, 4 του Μάη ΚΑΝΕΝΑ σχολείο στην επικράτεια δε θα πρέπει να λειτουργήσει. Γιατί θα πρέπει ΟΛΟΙ με τον αγώνα μας, να δείξουμε την άρνησή μας ενάντια σ’ όλους που προγραμματίζουν την εξόντωση του εκπαιδευτικού, ενάντια σ’ όλους που με τις αλλαγές που σχεδιάζουν βάζουν χέρι όχι μόνο στην ποιότητα της εκπαίδευσης και στο μέλλον των παιδιών μας. Ενάντια σ’ αυτούς που στηλιτεύουν τις κατακτήσεις του κλάδου μας. Ενάντια σ’ όλους αυτούς που παίρνουν από ένα ρημοκλήσι, όχι μόνο το παγκάρι, αλλά και τις εικόνες…

Άννα, « είδα μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα». Εσύ, καταλαβαίνεις τι κάνεις σήμερα; 

ΜΠΑΤΑΤΕΓΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ