Οι εκπαιδευτικοί μας, τέκνα της ανάγκης...

...και ώριμα τέκνα της οργής
Σταματήστε επιτέλους να τα βάζετε με τους εκπαιδευτικούς και βρεθείτε αυτές τις δύσκολες ώρες στο πλευρό τους, γιατί σε μεγάλους αγώνες του παρελθόντος αυτοί υπήρξαν μπροστάρηδες όντας ακόμη φοιτητές. Να σας θυμίσω τους αγώνες των φοιτητών της φιλοσοφικής στα πιο δύσκολα χρόνια του παρελθόντος. Κι αργότερα τους αγώνες των αδιόριστων και την αγωνία των ωρομίσθιων τώρα, που πολλές φορές στερούνται εδώ στα νησιά ακόμα και την παρουσία της οικογένειάς τους γιατί για οικονομικούς λόγους δεν μπορούν να ταξιδέψουν για να τους δουν, ή τη δύσκολη θέση που βρίσκονται όταν ζητούν από τους οικείους να τσοντάρουν στο ενοίκιο ή στα έξοδά τους εδώ στα νησιά μας.

Χώρια όλα τα άλλα, που ξεχνάμε, πως όλες οι διακρίσεις στις ανώτερες σχολές των παιδιών μας οφείλονται σε μεγάλο μέρος της δουλειάς τους εδώ στα νησιά μας, χώρια που πολλές φορές βάζουν και το κεφάλι τους στο ντορβά όταν παραβλέπουν την διδακτέα ύλη για να αφυπνίσουν τη συνείδηση των παιδιών και να τα καταστήσουν σκεπτόμενα άτομα γιατί όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Δημήτρης Γληνός, «Η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής».
Πάντα ήμουν της γνώμης ότι τους εκπαιδευτικούς μια χώρα πρέπει να τους έχει στους υψηλότερα αμειβόμενους και να τους κατατάξει στους πνευματικούς της έτσι όπως τους αξίζει για να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στους μαθητές τους αφού ως ένα σημείο παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση ενός μελλοντικού ενήλικα που κι εκείνος με τη σειρά του θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της χώρας ψηφίζοντας και συμμετέχοντας ενεργά στα πολιτικά δρώμενα. Όταν όμως ένας εκπαιδευτικός δεν είναι απελευθερωμένος από τα προβλήματα της επιβίωσης, όταν δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς του ή το ενοίκιό του όπως συμβαίνει συνήθως, πως να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη δημιουργία του που είναι η καθοριστική πορεία των μαθητών του και στη μόρφωση και στη ζωή... Συνήθως οι εκπαιδευτικοί κάνουν υπέρβαση και παραβλέπουν όλα αυτά τα ζωτικά προβλήματα και προχωρούν στο λειτούργημά τους. Τουλάχιστον πρέπει να  σεβόμαστε τους αγώνες τους και τη δυναμική συμμετοχή τους στην κοινωνία μας γιατί απαξιούν τα προσωπικά τους προβλήματα μπροστά στο μέλλον των παιδιών μας και συγχρόνως έχουν το σθένος να αγωνίζονται. Ποιος άλλος δημόσιος υπάλληλος έχει αυτό το σθένος...
Η παραπάνω αγανάκτηση ξεκίνησε γιατί άκουσα κάποιους να λένε ότι οι εκπαιδευτικοί μόνο για τα οικονομικά τους συμφέροντα αγωνίζονται, ποτέ για καλύτερη παιδεία, ποτέ για καλύτερη εκπαίδευση...
Mίνα Πούλιου