Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Νίκος Γκάτσος
Και πού ακριβώς αναφέρεται αυτή η δημοσίευση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνώμη που ρωτώ αλλά θα ήθελα ειλικρινά μια απάντηση γιατί μου φαίνεται ότι κάποιο συγκεκριμένο στόχο έχει!
Απλά, είναι πολύ όμορφοι στίχοι του Νίκου Γκάτσου. Δεν έχουν συγκεκριμένο στόχο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα όμως να πω ότι η Ελευσίνα, ο Σκαραμαγκάς, οι Άγιοι Θεόδωροι και γενικά όλος ο Σαρωνικός ήταν κάποτε μαγικοί τόποι, σαν αυτους που ζούμε εμείς σήμερα στις Βόρειες Σποράδες.
Ο δικός μας «εφιάλτης» είναι μήπως με την απροσεξία μας, την αδιαφορία μας προς το περιβάλλον και τη βάναυση ανθρώπινη παρέμβαση σε δάση και ακτές γίνουμε στο μέλλον Ελευσίνα, Σκαραμαγκάς, Σαλαμίνα...
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας στο blog
Το πρόβλημα δεν είναι πού ακριβώς αναφέρεται η δημοσίευση αλλά μήπως ο τόπος μας καταντήσει ο εφιάλτης της Περσεφόνης, γιατί δεν του αξίζει-σε κανέναν τόπο δεν αξίζει- και τότε θα είναι αργά, και οι μόνοι υπεύθυνοι θα έιναι άνθρωποι!..
ΑπάντησηΔιαγραφή