Η σημερινή Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέτυχε σε μεγάλο βαθμό το βασικό της στόχο, την εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων ψαράδων

Τον Σπύρο Ραμαντάνη, ψαρά και υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο Σκοπέλου με την Λαϊκή Συσπείρωση συναντήσαμε στο καΐκί του στο παλιό λιμάνι Σκοπέλου και η κουβέντα μας οδηγήθηκε -για άλλη μια φορά- στα προβλήματα των “μικρών” ψαράδων, που δεν είναι άλλα από τη δραματική μείωση των ιχθυαποθεμάτων, τα υπέρογκα έξοδα σε αναλώσιμα, στις καταστροφές από άσχημες καιρικές συνθήκες και στις μεγάλες ζημιές, που “τρώνε” το μεροκάματο, από τα προστατευόμενα θαλάσια θηλαστικά.

Ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση Σπύρος Ραμαντάνης, που νυχθημερόν βρίσκεται στο πέλαγος για μια όσο το δυνατόν αξιοπρεπή διαβίωση, είπε στην εφημερίδα “Βόρειες Σποράδες”:

«Η σημερινή Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης πέτυχε σε μεγάλο βαθμό το βασικό της στόχο, την εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων ψαράδων για την ενίσχυση των μεγάλων αλιευτικών στόλων και των μονοπωλιακών επιχειρήσεων στις υδατοκαλλιέργειες. Με το εργαλείο αυτό της Ε.Ε., τα μεγαλύτερα ποσοστά των κοινοτικών προϋπολογισμών πηγαίνουν στις ιχθυοκαλλιέργειες και στην καταστροφή σκαφών . Οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής επιβεβαιώνονται και από τα επίσημα στοιχεία, καθώς τα τελευταία χρόνια ο αλιευτικός στόλος της Ελλάδας μειώθηκε κατά 23%, ενώ οι ιχθυοκαλλιέργειες έχουν διπλασιαστεί. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον κλάδο είναι αυτό που ευθύνεται για την υπεραλίευση και όχι οι μικροί και μεσαίοι ψαράδες που παραδοσιακά ασκούν την αλιευτική τους δραστηριότητα για αιώνες χωρίς να κινδυνεύουν τα ιχθυοαποθέματα.

Επίσης, άλλα μεγάλα προβλήματα είναι το μεγάλο κόστος σε αναλώσιμα, οι καταστροφές από καιρικές συνθήκες και τα θαλάσσια θηλαστικά, μικρή περίοδος αλιείας και χρονικές απαγορεύσεις χωρίς λογική. Η διατήρηση της αλιευτικής ικανότητας, των
ιχθυοαποθεμάτων, είναι αδύνατη μέσα στην Ε.Ε. , κάτω από την κυριαρχία των μονοπωλίων που έχουν μοναδικό κριτήριο την κερδοφορία τους. Η ανάπτυξη βιώσιμης αλιείας για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Λαϊκή εξουσία και οικονομία που με κεντρικό σχεδιασμό της αλιευτικής παραγωγής και μοχλό τον αλιευτικό παραγωγικό συνεταιρισμό θα εξασφαλίζει τις λαϊκές διατροφικές ανάγκες σε αλιευτικά προϊόντα, σύμφωνα με τις δυνατότητες που υπάρχουν με σεβασμό στις απαιτήσεις των ιχθυοπληθυσμών του οικοσυστήματος και του περιβάλλοντος.»